Meningen

Verrassende late ontdekking voor mij.

Zonder meer een van de beste spaghettiwesterns die ik gezien heb, maar zeker geen typische.

Hij doet eerder Amerikaans aan.

Het basisgegeven van het verhaal is overgenomen van "The Treasure of the Sierra Madre", maar het is beslist geen kopie.

Uitstekende regie van Capitani die hiermee (helaas) zijn enige western afleverde.

Ik had er graag meer gezien, want zijn aanpak was heel anders dan die van de overige Italiaanse regisseurs van spaghettiwesterns.

Geen pief paf poef en emmers bloed, maar een verfijndere uitwerking.

Wat niet wil zeggen dat geweld geschuwd werd.

De cast is heel sterk, met name Heflin (het is in de eerste minuten van de film alweer duidelijk wat voor een top acteur hij was) Gilbert Roland en Kinski.

George Hilton profiteert van die klasse acteurs om zich heen en weet het er ook goed vanaf te brengen in een voor hem a-typische rol.

Hij speelt een labiel personage.

Heflin nam met deze film zijn afscheid van de western.

Hij had het slechter kunnen treffen.

Ongebruikelijk voor een western is de onderhuids duidelijk aanwezige homoseksuele verhouding tussen Manolo (Hilton) en Brent (Kinski)

Regisseur Capitani besloot zelfs een explicitere scène uit de film te knippen, omdat hij anders problemen met de filmkeuring gekregen zou hebben.

Er zijn schitterende opnames te zien die allen in Spanje (voornamelijk Almeria) gemaakt werden.

De muziek van Carlo Rustichelli is ook anders dan wat men gewend is van spaghettiwesterns, maar zeer ondersteunend en beklijvend.

Naar verluidt heeft de hele filmploeg, inclusief regisseur en acteurs, destijds enorm veel genoegen beleefd aan het maken van deze fijne western.

De acteurs waren actief betrokken bij het uitwerken en uitdiepen van de personages.

Dat is er wel vanaf te zien.

Jammer dat hij in Italië zelf destijds wat ondergesneeuwd is, omdat de filmmaatschappij net failliet verklaard werd toen deze film in première ging.

Daarom rouleerde hij daar te kort in de bioscopen.

Jammer, want hij verdiende een grotere bekendheid.

Veel meer succes had hij in andere landen, zoals Frankrijk en Duitsland.

Wat mij betreft een film die in de top10 van de spaghettiwesterns hoort, en zeker niet onderaan.

Deze viel ook mij tegen.

De waardering die ik eraan toe ken is wellicht nog wat te hoog, maar de sfeervolle locaties en de muziek pakten mij wel een beetje in.

Rampling past prima in haar rol, maar ik heb helemaal niks met haar lange sprokkel-magere lijf en look.

Serrault gaat als politieman wel erg zijn boekje te buiten (en over de top)

Het geheel doet geforceerd aan in mijn beleving.

Hoewel ik verre van een Tarantino fan ben wist hij me met deze film wel te strikken.

Zeer van deze "trip down memory lane" genoten.

Ik vraag me wel af hoeveel een jeugdiger publiek meekrijgt van al hetgeen Tarantino in de film gestopt heeft, overduidelijk of subtiel ?

Wie kent tegenwoordig al die TV series en films nog die er langs komen ?

Voor mijzelf was het in ieder geval een feest van herkenning.

Hopalong Cassidy (William Boyd)moet wel een van de favorieten van de regisseur geweest zijn, gezien het meermaals nadrukkelijk in beeld brengen van memorabilia.

Is stuntman Cliff Booth een beetje geïnspireerd op de befaamde stuntman-acteur Jock Mahoney?

Het vaker opvallend tonen van Cliff's mocassin-schoeisel duidt daar m.i. wel op.

Mahoney droeg die ook vrijwel altijd.

Steve McQueen is natuurlijk wel de grootste inspiratiebron geweest voor het verhaal.

Rick Dalton (DiCaprio) in zijn western serie "Bounty Law" is niemand anders dan Josh Randall (Steve McQueen) in de serie "Dead or Alive".

Daarnaast komt McQueen nog vaker ter sprake in de film.

De scène waarin Bruce Lee het met stuntman Cliff Booth aan de stok krijgt is zo hilarisch dat ik er bijna bij stikte van het lachen, letterlijk!

(Tip: niet bekijken met griep onder je leden)

Pitt is echt continue geweldig op dreef.

DiCaprio doet ook niets verkeerd, en heeft een aantal sterke scènes.

Met Margot Robbie heb ik niet zoveel.

Ze acteert natuurlijk wel goed, maar ik zie haar niet graag in close up.

Haar brede mannelijke kaaklijn stoot me af.

De jonge actrice Julia Butters (Trudi Fraser in de western scènes) vond ik erg leuk spelen.

Een film om vaker te bekijken en nog meer te ontdekken dat Tarantino erin gestouwd heeft.

Aangrijpend verslag over de verbijsterende wederopstanding van Benton, die als verloren werd beschouwd voor de muziekwereld.

Wilskracht van Benton zelf speelt een rol, maar veel meer nog de tomeloze inzet van de lieve mensen om hem heen, die hem met engelengeduld overeind wisten te helpen.

Oscar komt niet over als een sympathiek persoon, eerder als een zelfingenomen man, die anderen niet altijd even netjes behandelde.

Een geloofwaardige blueszanger van het kaliber Harry "Cuby" Muskee is Benton nooit geweest.

Hij had een "blues act", die vooral in zijn beginjaren 1968-'69 aansloeg.

Ik heb hem destijds vaker live aan het werk gezien samen met zijn muzikanten, waaronder de uitstekende pianist Han van Dam, alias "Barrelhouse Bailey"( tot op de dag van vandaag deel uitmakend van de band Barrelhouse)

Evengoed switchte hij echter van blues naar pop , en had daarmee zijn grote hit "Bensonhurst Blues", die niets met de bluesmuziek te maken had.

Dat nummer zou zonder de soundtrack van de film "Pour la peau d'un flic" (1981) met Alain Delon nooit zo groot zijn geworden.

Wat dat betreft had Benton hetzelfde geluk als destijds de Nederlandse popartiest George Baker, wiens song "Little Green Bag" werd opgepikt door Tarantino en gebruikt in "Reservoir Dogs".

Het verschil is wel dat "Bensonhurst Blues" niet van Benton zelf is maar een cover van de originele versie van Artie Kaplan.

Verbazingwekkend blijft de enorme populariteit van de song (inclusief Benton zelf) in de Oostbloklanden.

De reden daarvoor blijft voor mij heel vaag.

Een "Underground hymne" werd het zelfs genoemd.

Waarom?

Benton's vroegere carrière, die meer was dan de "Bensonhurst Blues" alleen, blijft helaas sterk onderbelicht.

Begrijpelijk gezien de focus, maar desondanks voelt het voor mij als een gemis.

Een deel van de belangrijke informatie betreffende zijn ongeluk moeten we uit de filmbeschrijving halen, en dat vind ik eveneens een misser.

Dat had duidelijker ter sprake moeten komen m.i.

Verrassend goede en zeer actierijke western.

Derek is goed op dreef en speelt zijn rol overtuigend.

De vuistgevechten zien er soms zelfs wat té echt uit.

Het gaat er ruig aan toe.

Sterke bijrollen zijn er ook genoeg, vooral Bob Steele (Dude Rankin) maakt indruk en Slim Pickens kon eens laten zien dat hij ook wat anders kon spelen dan de komische side kick.

De romantische verwikkelingen vond ik aanvankelijk wat minder, maar werden gaandeweg toch nog vermakelijk, al was Joan Evans niet altijd even overtuigend.

Aan Jim Davis heb ik een hekel, dus die paste perfect in de rol van slechterik.

Het (gloeiende) lood was in de aanbieding zo leek het, want er vloog nogal wat van rond.

De vlotte regie was in handen van de specialist bij uitstek William Witney.

De Duitse DVD, met Engelse- en Duitstalige versie,onder de titel "Brandmal der Rache" (Fortune Hunter) is bij lange niet perfect, maar goed te doen.

De kleuren zijn fraai gebleven.

Ik had deze western in ieder geval niet willen missen.

Dat waag ik zeer te betwijfelen, tenminste voor zover het de western liefhebbers betreft (en dan heb ik het natuurlijk niet alleen over die hier op MM)

TOJW staat in de favoriete western lijsten van velen, en wordt vaak gezien als een van Eastwood's western toppers.

(Wat mij betreft de beste van zijn westerns, maar dat terzijde)

Verder is uw recensie een terechte ode aan deze film