Meningen

Step Up voor pianisten met een hoofdrolspeler die qua uiterlijk het midden houdt tussen Channing Tatum en Taron Egerton. Hoewel Mathieu [Jules Bencherit] niet meer dan een paar jaar les heeft gehad van zijn mentor (een buurman op leeftijd) is Pierre [Lambert Wilson], het hoofd van de afdeling muziek van het Conservatorium in Parijs, zo onder de indruk van Mathieus pianospel op een piano in een winkelcentrum, dat hij het straatschoffie koste wat kost aan zijn school wil verbinden. Sterker nog: hij is vastbesloten Mathieu zijn school te laten vertegenwoordigen op een prestigieus internationaal concours! Mathieu grijpt zijn kans, ook al omdat hij daarmee zijn taakstraf voor een mislukte inbraak ontloopt, maar (zucht) het gaat niet over rozen.

Problemen komen en verdwijnen als sneeuw voor de zon, ook in de romance met celliste Anna [Karidja Touré], maar de muziek is indrukwekkend en Wilson weet zijn personage van een diepgang te voorzien die nauwelijks op papier is terug te vinden. Fans van Kristin Scott Thomas zullen niet zozeer teleurgesteld zijn over haar spel, maar wel over haar ondankbare rol. Volgende keer beter, zullen we maar hopen.

Charlie [Morgan Saylor] pauzeert haar studie om te zorgen voor haar moeder Laura [Andrea Riseborough] in haar strijd tegen kanker. Het leven op een afgelegen kippenboerderij in New Jersey (waar de kippen ook in huis vrij rondlopen) valt Charlie tegen, ook al vanwege haar moeders eigenzinnige houding en grillige gedrag. En dan staat Solange [Catherine Deneuve] op de stoep, de grootmoeder die Charlie niet wist dat ze had. Drie generaties vrouwen zijn gedwongen om elkaar en hun familiegeschiedenis onder ogen te komen en dat terwijl de vogelgriep de levens bedreigt van Laura’s geliefde toom kippen. De sterke cast doet wat het kan, maar het verhaal is te afgezaagde en (dus) te voorspelbaar om te beklijven. De cast verdiende beter.

Amateuristisch acteerwerk en weinig subtiel religieus symbolisme in een minimalistisch, nogal overschat meditatief drama dat vooral opvalt vanwege Bressons schijnbare obsessie met handen en het feit dat een ezel alle tegenspelers van het scherm speelt terwijl hij tussen verschillende eigenaren heen en weer slingert. Stilistisch bij vlagen interessant maar meestal pretentieus en bij lange na niet zo veelzeggend als veel gerespecteerde critici ons al decennialang trachten te doen geloven.

Een uur lang is dit pure perfectie en heeft het er alle schijn van dat dit de beste film van de eeuw kan zijn. Maar de stroom aan visueel verbluffende, intelligente ideeën raakt op en de laatste 45 minuten zijn conventioneel en - gezien alles wat eraan vooraf ging - ronduit teleurstellend. In november 1920 wordt Albert Maillard [Albert Dupontel], een oorlogsveteraan, in Marokko door een officier ondervraagd over een misdaad die hij zou hebben gepleegd. Dat verhaal begint op 9 november 1918, de dag waarop kapitein D'Haulney Pradelle [Laurent Lafitte], de commandant van de eenheid waartoe Maillard behoort, het bericht krijgt dat er mogelijk een wapenstilstand komt en dat hij nadere orders moet afwachten. Maar de oorlogszuchtige Pradelle veroorzaakt op sluwe wijze een list waarmee hij toch nog een veldslag uitlokt. Maillard komt bijna om het leven maar wordt gered door Edouard Péricourt [Nahuel Pérez Biscayart], die echter zelf zijn volledige onderkaak verliest. Maar nu de oorlog voorbij is kunnen de twee hun oude leven niet meer oppakken en moeten Albert en Edouard een plan verzinnen om te overleven... en, als het even kan, wraak te nemen op Pradelle.

Het trackingshot waarin een herdershond over het beruchte Niemandsland draaft om een boodschap af te geven, is al een visueel huzarenstukje en de scènes op het slagveld zijn duidelijk geïnspireerd door Paths of Glory en All Quiet on the Western Front (1930), de beste films over The Great War aller tijden. Het scenario weet je keer op keer te verbluffen met vaak inktzwarte humor - de 'gastarbeiders' op de begraafplaats, Alberts 'gevechten' met minder gelukkige oorlogsveteranen - een sterk romantische element en een prettige, ironische inslag. De zorgvuldig ontworpen, oogstrelende sets en de prachtige maskers maken dit tot een lust voor het oog. Maar zodra 'het plan' is gesmeed blijkt de koek op te zijn en voltrekt zich een vrij voorspelbaar melodramatisch verhaal af dat je doet afvragen waarom ze deze film niet een half uur hadden ingekort. Zit dicht tegen een meesterwerk aan, maar uiteindelijk overheerst de teleurstelling.

Julien [Gaspard Manesse] en zijn oudere broer François [Stanislas Carré de Malberg] worden in 1943 naar een katholiek internaat gestuurd omdat het in Parijs niet veilig voor ze zou zijn. Julien raakt daar bevriend met een andere nieuweling, Jean Bonnet [Raphael Fejtö] die vaak het doelpunt is van pesterijen. Julien merkt dat de schoolleiders van het internaat Jean anders behandelen en begint langzaam maar zeker te begrijpen waarom dat zo is. Malles meest persoonlijke film is gebaseerd op een incident uit zijn jeugd. Een intelligent en buitengewoon indringend portret van een onschuldige jeugd en hoe door de buitenwereld opgelegde labels onderlinge relaties beïnvloeden.

Voor degenen die enigszins bekend zijn met het werk van Audrey Hepburn is er niets nieuws onder de zon in deze weinig diepgravende lofzang op de actrice die een stijlicoon werd en langdurig succes in Hollywood opgaf om voor haar kinderen te zorgen. De nimmer aflatende stroom aan lofbetuigingen (tel maar eens hoe vaak het woord 'icoon' voorbij komt) door vrienden en collega's onderstreept de eenzijdigheid van dit portret. Coan sprak echter ook met Hepburns kinderen en er zijn veel audio-fragmenten waarin Audrey zélf vertelt over haar professionele en persoonlijke ervaringen. Dat geeft deze documentaire wat meer gewicht. Bovendien is het beeldmateriaal uitstekend geselecteerd, ook al is het laatste kwart meer een promo voor Unicef. Het gebruik van balletdansers om een fase uit Audreys leven uit te beelden was onverstandig.

Na een aantal jaren in België te hebben gewoond, keert Koffi [Marc Zinga] met zijn zwangere verloofde Alice [Lucie Debay] terug naar zijn geboorteland Congo om de zegen van zijn familie te krijgen. Hij krijgt bepaald geen warm onthaal en Alice moet toekijken hoe de familie en de plaatselijke gemeenschap Koffi onderwerpen aan mystieke, angstaanjagend ogende rituelen. Deze verhaallijn wordt meerdere keren onderbroken door wat lijkt op flashbacks, waarin de leiders van twee rivaliserende jeugdbendes elkaar uitdagen. Ik weet nog steeds niet wat het verband is tussen de verschillende verhaallijnen en vond het vooral verwarrend. Schrijver en coscenarist Baloji heeft wel gevoel voor sfeer en is een filmmaker om in de gaten te houden, maar deze debuutfilm lijkt me voor Westerse kijkers onvoldoende toegankelijk. Vernieuwend is het wel, hopelijk blijkt dat in de toekomst een positieve kwalificatie te zijn.

Nadat een vader zelfmoord heeft gepleegd, komen zijn volwassen dochters met hun partners voor het eerst in lange tijd samen bij moeder [Meryl Streep]. Uiteraard komt er een hoop oud zeer boven, wat resulteert in een acteerduel met een cast om je vingers bij af te likken, waarbij Streep en Julia Roberts (als de oudste dochter) de sterrollen hebben, maar dit is werkelijk een ensemblestuk en de volledige cast levert prima werk af. Het is alleen jammer dat het materiaal wat stoffig is, het is allemaal al eens gedaan en daardoor slaagt de film er niet in om je mee te slepen in de familiesores.

Viorel [Cristi Puiu] hobbelt door Boekarest waar hij allerlei klusjes doet, buurt met de buren, ruzie maakt met winkelmeisjes en tussen neus en lippen een paar gasten afschiet. Puiu’s vermoedelijke antwoord op het minstens zo slaapverwekkende Jeanne Dielman van Chantal Akerman is een goed excuus voor drie uur slapen. Wie weet pak je dan nog net de verklaring voor alle ongein mee, maar ik zou er de wekker niet voor zetten. Lekker blijven slapen!

Arshalouys Martikian speelde in 1919 onder het pseudoniem Aurora Mardiganian de hoofdrol in het uiterst succesvolle Hollywoodspektakel Auction of Souls. Ze speelde zichzelf in deze reconstructie van haar ervaringen als Armeense tiener die vanaf voorjaar 1915 vrijwel haar volledige familie verloor als gevolg van de vervolging door de Turken. Tegen het einde van de oorlog kwam ze terecht in Amerika en werd ze het gezicht van wat vooral dankzij Auction of Souls en de serie nieuwsartikelen (later onder de titel ‘Ravished America’ verkocht als boek) bekend en in veel landen erkend werd als de Armeense genocide. Sahakyan gebruikt beelden van een interview met Aurora en combineert dat met animaties en fragmenten uit de 18 minuten aan beeldmateriaal van Auction of Souls dat kort na Aurora’s overlijden in 1994 opdook. Het verhaal is opmerkelijk, relevant en nog altijd controversieel omdat Turkije de Armeense genocide nog altijd weigert te erkennen. Maar het gebruik van de melodramatische beelden uit Auction of Souls en de monotone voice-over van Petrossian beperken de emotionele impact van dit verhaal.

Aurore [Agnès Jaoui] is een gescheiden moeder die op het moment dat ze in de menopauze belandt besluit haar leven om te gooien. Haar hoogzwangere zus [Sarah Suco] en dochter Lucie [Lou roy-Lecollinet] die bezig is haar eigen leven op te bouwen eisen echter veel aandacht op. En dan ontmoet ze Hervé [Eric Viellard], een getrouwde jeugdliefde met wie ze een affaire begint. Vrij afgezaagd verhaal over het moment waarop je lichaam je begint te vertellen dat je ‘oud’ bent bevat vermakelijke terzijdes en profiteert van Jaoui’s authentieke spel en goede komische timing.

Een film in drie delen, en ze zijn niet allemaal even goed. Het eerste deel, waarin Katja [Diane Kruger] het verlies van haar gezin probeert te verwerken, is een goed geacteerd, maar weinig verrassend psychologisch drama dat zich vooral richt op het rouwverwerkingsproces. Het tweede deel richt zich eerst op het politie-onderzoek, met een uitstekende Henning Peker als commissaris Gerrit Reetz die Katja op even omzichtige als doortastende wijze ondervraagt, en toont bovendien het verloop van de rechtszaak (Vielen Dank!). Dit deel is met zeer veel aandacht voor detail gemaakt en veruit het beste deel van de film. Het toont hoe politie de moeilijke balans probeert te vinden tussen empathie met het slachtoffer en een nuchtere kijk op de feiten en de bewijzen die voor handen liggen, alsmede de zakelijke manier waarop de rechtszaak verloopt. Het laatste deel is weer een wat dwaze psychologische thriller die de tot dan toe authentieke toon van de film behoorlijk om zeep helpt. Het einde is een slappe, melodramatische uitvlucht. Een film met een ernstige identiteitscrisis, een paar enorme plotgaten en een bijzonder twijfelachtige moraal.

J.T. LeRoy was voor velen binnen en buiten de literaire wereld een vernieuwer, de stem van een generatie. "Sarah" en "The Heart Is Deceitful Above All Things" waren zeer succesvol. Maar J.T. LeRoy volgde het voorbeeld van o.a. Thomas Pynchon en J.D. Salinger door zich volledig buiten de publiciteit te houden. Deels uit verlegenheid, maar vooral omdat het levensverhaal van tienerjongen J.T. LeRoy de creatie was van de feitelijke schrijver Laura Albert, een mollige, onzekere dertigplusser. In deze documentaire vertelt zij hoe en waarom zij haar schoonzusje Savannah Knoop inzette om haar alter ego te spelen tijdens interviews en lezingen. Vergelijkingen met Milli Vanilli zijn onvermijdelijk, maar als we Laura Albert moeten geloven is haar relaas een stuk complexer. Noch Savannah Knoop, noch Laura Alberts echtgenoot Geoff komen aan het woord en Laura Albert is natuurlijk niet de meest betrouwbare bron voor ‘het ware verhaal’ achter JT Leroy. "En daarom adviseren wij van WC-Eend: WC-Eend."

Op 25 december 1989 stonden het Roemeense staatshoofd Nicolae Ceaușescu en zijn echtgenote Elena terecht in een showtribunaal nadat het Roemeense leger zich tegen hen had gekeerd. Directe aanleiding voor de coup was Ceaușescu's bevel aan het leger om te schieten op demonstranten in Timișoara, maar Ceaușescu had veel meer op zijn kerfstok. Ujica stelde deze documentaire samen aan de hand van archiefmateriaal van de Roemeense staatstelevisie gedurende Ceaușescu regime functioneerde als propagandamiddel en verantwoordelijk was voor een sterk staaltje zelfverheerlijking. Wat we zien is niet alleen de Ceaușescu zoals hij zichzelf zag, maar ook hoe de Roemenen hem zagen. En, minstens zo belangrijk, de rol die ook Westerse landen als het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten speelden in het bevestigen van Ceaușescu’s status als groot staatsman. Indrukwekkend, fascinerend, maar wel wat aan de lange kant.

In 2044 is 99,7% van de menselijke bevolking gestorven aan de gevolgen klimaatverandering en een serie zonnestormen. Om de in een woestijn veranderde planeet opnieuw leefbaar te maken voor de mensheid heeft ROC Corporation robots ontworpen die zich aan twee regels houden: ze mogen geen mensen pijn doen en ze mogen zichzelf of elkaar niet veranderen. ROC roept de hulp in van verzekeringsagent Jacq Vaucan [Antonio Banderas] nadat politieagent Sean Wallace [Dylan McDermott] beweert dat hij een robot moest vernietigen omdat die het tweede protocol had geschonden. De setting is weinig origineel en het verhaal komt wat langzaam op gang, maar Ibáñez (die het scenario schreef met Igor Legarreta en Javier Sánchez Donate) werpt een aantal interessante vragen op. Melanie Griffith speelt een zogenaamde ‘klokkenmaker’ die robots programmeert en voorziet daarnaast robot Cleo van een stem. En het zijn de overtuigend functionerende robots die de film stelen, vooral in de intrigerende finale. Javier Bardem is te horen als de blauwe robot.

Dit is een film van - zoals Gabber Piet zou zeggen - hakkuh en zaguh. De in detail getoonde lijkschouwing op een onbekende jonge vrouw stelt lijkschouwers Tommy en Austin [vader en zoon] voor raadsels. Naarmate de bizarre vondsten zich opstapelen, gebeuren er ook vreemde dingen in het mortuarium. Wanneer Tommy en Austin door de combinatie van een storm en onverklaarbare storingen opgesloten komen te zitten, is er geen ontsnappen meer mogelijk... de vraag is alleen nog waaraan ze moeten ontsnappen.
Met Brian Cox en Emile Hirsch heeft deze horrorfilm een bijzonder sterke cast. Regisseur Ovredal [hoe ze je zo'n diagonaal streepje door de O?] gebruikt een sobere, effectieve cameravoering waardoor de film vooral in het eerste deel regelmatig voor kippenvelmomenten zorgt. Het tweede deel is wat conventioneler en er zit in ieder geval één ongeloofwaardige twist in - de dood van Austins vriendin Emma - maar het leidt allemaal naar een goede uitgewerkte, intelligente en bevredigende finale.
Niet voor mensen met zwakke magen, dat zal geen verrassing zijn, maar wie van onderhuidse spanning houdt krijgt waar voor zijn geld.

Philippe Lemesle [Vincent Lindon] is directeur van een fabriek in huishoudelijke artikelen dat onderdeel uitmaakt van een internationale, niet bij naam genoemde ‘groep’, Thuis klaagt hij zoveel over zijn werk dat zijn echtgenote [Sandrine Kiberlain] op het punt staat echtscheiding aan te vragen. De stress neemt alleen maar toe wanneer blijkt dat zoon Lucas [Anthony Bajou], die gebruik maakt van ‘bijzondere opvang’, een begeleider met een passer heeft aangevallen. Bovendien krijgt Philippe opdracht om 58 personeelsleden te ontslaan, terwijl dat personeel juist klaagt over enorme werkdruk. Portret van een man die volledig verstrikt raakt in zijn loyaliteit en de wil om het iedereen zoveel mogelijk naar de zin te maken. Tijdens de werkbesprekingen blijft de camera vrijwel altijd op Lindon gericht en zien we hoe de frustratie toeneemt. De vraag blijft natuurlijk hoe hij zich uit deze samenloop van omstandigheden weet te redden. Lindon is ronduit briljant, maar het dramatische hoogtepunt komt wanneer Jerry Hickey via videolink zijn opwachting maakt als Cooper, de grote baas.

Laat je niet van wijs brengen door de indrukwekkende cast. Er valt wat plezier te beleven aan Farrell vs Malkovich en Chastain vs Farrell, maar het verhaal is oppervlakkig en voorspelbaar. Ava [Jessica Chastain] is een huurmoordenaar met een strafblad, mede het gevolg van haar overdadige gebruik van drank en drugs. Haar contactpersoon en vertrouweling is Duke [John Malkovich], die gewend is aan Ava’s neuroses. Wanneer ze door die neuroses een liquidatie verpest, brengt Ava zichzelf, haar mentor en haar familie in gevaar. De knokpartijen zijn heel aardig, verder valt er bar weinig te genieten.

Jake Sully [Sam Worthington] heeft sinds de gebeurtenissen in Avatar vier kinderen gekregen met Neytiri [Zoe Saldaña] maar de vrede wordt verstoord wanneer Quaritch [Stephen Lang] terugkeert om wraak te nemen. En zijn militaire eenheid heeft zich nu het uiterlijk en de bijzondere krachten van de Avatars aangemeten in de hoop daarmee de strijd in hun voordeel te beslechten. Jake kan zijn volk het beste beechermen door zich te verschuilen bij het Watervolk, maar ook daar blijken ze niet veilig. Het is een raadsel waarom er vijf mensen nodig waren om een verhaal te bedenken dat volstrekt voorspelbaar en verschrikkelijk afgezaagd is. De finale heeft een paar aardige momenten maar ook daar lijkt maar geen einde aan te komen! Behoefte aan een goede nachtrust is een pré, behoefte aan een goede film zeker niet.

Radiopresentator Sara [Juliette Binoche] is al negen jaar samen met Jean [Vincent Lindon], een voormalige rugbyspeler die na een gevangenisstraf probeert de draad weer op te pakken door samen te werken met zijn oude vriend François [Grégoire Colin]. Dat François en Sara een langdurige relatie hebben gehad is voor Jean geen obstakel, maar bij Sara zorgt het aanhalen van de banden met haar ex oude, onverwerkte gevoelens naar boven. Voer voor een oppervlakkig boeketreeksprulletje, maar Denis maakt er een uiterst intiem en spannend relatiedrama van door de hoofdpersonen veelvuldig gevangen te houden in vele extreme close-ups en het sublieme spel van Binoche en Lindon resulteert in een indrukwekkende explosie van emoties.

We hebben Adam Kent/Superbat [Stephen Rannazzisi], Jean Wonder [Amy Smart], een belabberder imitatie van Heath Ledger en Cesar Romero in Dark Jokester [Simon Rex] en Beaverine [Tony Cavalero]. Originaliteit is niet het sterkste punt van scenarist Richard Dane Scott, maar gelukkig is de regie en het acteerwerk net zo amateuristisch. Een schoolproject voor beginnende tieners die nog niets begrijpen van het filmvak of de filmkunst. Een lowbudget-versie van een film van Jason Friedberg en Aaron Seltzer. En ik dacht (en hoopte) dat we hier voorgoed van waren bevrijd!

“The tesseract has awakened” op Aarde en de Chitauri volgen hun ‘leider’ Loki [Tom Hiddleston] naar Aarde om deze onbeperkte energiebron op te kunnen eisen. Loki hypnotiseert Hawkeye [Jeremy Renner] die daardoor een belangrijke sta-in-de-weg is voor de Avengers, die uiteraard willen voorkomen dat Loki kans ziet om de Tesseract voor zijn kwade doeleinden in kan zetten. Whedon slaagt er wonderwel in om de vele karakters voldoende ruimte te geven om meer dan een figurant te worden. Vooral het subplot met David Banner [Mark Ruffalo] en Natasha Romanoff [Scarlett Johansson] is interessant. Het is jammer dat de finale slechts een excuus is om een stad op spectaculaire wijze (met uitstekende special effects) volledig in puin te leggen. Origineel is anders, wat dat betreft. Vervolg: Avengers: Age of Ultron.

Jonathan Stark [Robert Downey Jr.] en David Banner [Mark Ruffalo] hebben het programma Ultron ontworpen om de wereld te beschermen. Hoewel deze vorm van AI bewaakt wordt door Jarvis [stem: Paul Bettany] weet Ultron zichzelf een fysieke vorm te geven (met de stem van James Spader). En Ultron blijkt een visie te hebben op de strijd tussen goed en kwaad die de mensheid bedreigt. The Avengers zijn op zoek naar Loki’s scepter en een blik nieuwe superhelden – het gevolg van een experiment van HYDRA – mengt zich in de strijd waardoor het er niet overzichtelijker wordt. En het is uiteindelijk slechts een opzet naar het volgende deel: Avengers: Infinity War.

Thanos [Josh Brolin] heeft met behulp van de zes stenen die hij verzamelde in 'Infinity War' van de menselijke bevolking op aarde gehalveerd. De nog levende Avengers rouwen om hun verloren vrienden, totdat de doodgewaande Scott Lang [Paul Rudd] opeens op de stoep verschijnt bij Clint Barton [Jeremy Renner] en Natasha Romanoff [Scarlett Johansson]. Hier wordt het verhaal wat technisch, maar Scott heeft in ieder geval een idee hoe de resterende Avengers terug kunnen keren in de tijd en kunnen voorkomen dat Thanos die zes stenen in handen krijgt. Daarvoor hebben ze de hulp nodig van de briljante Jonathan Stark [Robert Downey Jr], maar die heeft het geluk gehad dat zijn geliefde Pepper Potts [Gwyneth Paltrow] en hun kind nog leven en is bang ze alsnog kwijt te raken.

Het slotakkoord in de Avengers-quadrilogy heeft een sombere, meditatieve toon, maar door te kiezen voor karakterisering en psychologische diepgang in plaats van bombastisch geweld wordt de zeer getalenteerde cast niet overschreeuwd door lawaaiige explosies en special effects. Christopher Markus en Stephen McFeely zijn bovendien met een complex plot gekomen waardoor de karakters door middel van tijdreizen terug keren naar momenten uit de eerdere Avengers-films, maar dat levert alleen verwarring op wanneer dat de bedoeling is. Een film waar je eindeloos essays over kunt schrijven. Ik geloof dat het verhaal een metafoor is voor de (haast onmogelijke) strijd tegen klimaatverandering en dat de epiloog een metafoor is voor de sociale en politieke veranderingen die de wereld heeft ondergaan en nog steeds ondergaat. Het feit dat je eindeloos na kunt praten over de betekenis van een Marvelfilm onderstreept het feit dat dit sowieso één van de meest intelligente films uit de succesvolle serie is.

De Avengers zijn opgesplitst in twee kampen: het kamp Iron Man [Robert Downey Jr] en het kamp Captain America [Chris Evans]. Maar wanneer Thanos [Josh Brolin]. de pleegvader van Gamora [Zoe Saldana], één van de Guardians of the Galaxy, op jacht is naar zes mystieke ringen waarmee hij het heelal wil redden van de overbevolking die het leven bedreigt, moeten beide kampen, met de hulp van The Guardians of the Galaxy en van hun nieuwe bondgenoot Black Panther [Chadwick Boseman], de stenen die zij in bewaring hebben met hand en tand verdedigen.

Natuurlijk zit de film vol spectaculaire special effects en is er de weinig verrassende, plichtmatige epische veldslag. Maar scenaristen Christopher Markus en Stephen McFeely hebben gezorgd voor een perfecte mix van actie, sentiment en humor in een franchise waarin die balans - mede door de grote hoeveelheid aan vaststaande en geliefde karakters - haast onmogelijk valt te bereiken. Lang niet alle helden komen even goed uit de verf, maar de special effects - vooral betreffende Dr Strange [Benedict Cumberbatch] en Wong [Benedict Wong] - zijn ronduit formidabel. Het zijn echter de persoonlijke drama's die je het meest bijblijven. De confrontaties tussen Gamora en Thanos zijn onvergetelijk en voorzien deze film van een bewonderenswaardige en effectieve emotionele diepgang. Josh Brolin geeft op adembenemende wijze gestalte aan Thanos, die met zijn complexe motieven en multidimensionale karakter behoort tot de best geschreven filmschurken aller tijden. Het einde is weliswaar wat abrupt, maar er schijnt nog een scène na de credits te zijn. Die heb ik gemist maar doet hopelijk niet al teveel afbreuk aan wat er aan vooraf is gegaan.

Deze recensie betreft de versie van 84 minuten. David Wark Griffith weet op aardige wijze elementen uit 'The Tell-Tale Heart' en het gedicht 'Annabel Lee' van Edgar Allan Poe te verwerken tot (zoals de alternatieve titel 'Thou Shalt Not Kill' al doet vermoeden) een prekerig melodrama. Het happy end is nogal geforceerd, maar deze film is zeker de moeite van het bekijken waard omdat het de laatste film is die Griffith maakte voor zijn epische meesterwerk The Birth of a Nation (1915). Opvallend is het subtiele acteerwerk en het effectieve gebruik van close-ups om het drama te verhogen. Henry B. Walthall, die de hoofdrol zou spelen in The Birth Of A Nation, is uitstekend in de hoofdrol en Blanche Sweet speelt de charmante, maar ietwat naïeve love-interest. Geen meesterwerk, maar een must voor filmhistorici.

De aanwezigheid van Isabelle Huppert alleen wekt al de verwachting van een kwaliteitsfilm, maar die kwaliteit is ver te zoeken in dit onsamenhangende drama over een filosofiedocente [Huppert] die op school te maken krijgt met studentenprotesten, bezig is met onderhandelingen over een hernieuwde uitgave van een boek, regelmatig telefoontjes krijgt van haar depressieve moeder [Edith Scobb] die dreigt een einde te maken aan haar leven en ook nog eens moet verwerken dat haar echtgenoot [André Marcon] een buitenechtelijke affaire heeft. Fraai camerawerk van Denis Lenoir is een pluspuntje, maar tenzij je werkelijk alles van Huppert gezien wil hebben is dit verspilling van je tijd.

Jorg [Bas Vuister] komt uit een boerenfamilie die met lede ogen toeziet hoe het familiebedrijf op z’n laatste poten loopt en hoe stedelijke nieuwbouw het vertrouwde platteland verdrijft. Hij en zijn vrienden reageren hun frustratie af op nieuwkomers met een migratieachtergrond waaronder Mahmoud [Mimoun Achak], maar die schroomt niet om terug te vechten. Film uit de serie ‘One Night Stand’ over urbanisatie en de sociale spanningen die het veroorzaakt maakt goed gebruik van locaties en is over het algemeen goed geacteerd door en grotendeels uit amateurs bestaande cast, maar is weinig diepgravend.

Archeoloog Matthew Corbeck [Charlton Heston] en zijn hoogzwangere echtgenote Anne [Jill Townsend] bevinden zich in Egypte waar Matthew samen met zijn collega Jane Turner [Susannah York] op zoek is naar de tombe van een Egyptische prinses. Matthews obsessieve zoektocht zet zijn huwelijk onder druk en leidt tot een aantal noodlottige ongelukken, maar wanneer Jane de ingang van de tombe ontdekt is Matthew in de zevende hemel. Wanneer hij de tombe van de prinses vindt kan hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Het moment waarop hij de tombe openbreekt valt echter precies samen met het moment waarop Anne, twee maanden te vroeg, komt te bevallen van Margaret. Zou er een verband zijn?

Dit eerste half uur is veelbelovend, maar vervolgens springt het verhaal naar 'het heden', oftewel exact 18 jaar later. De kijker weet allang dat Margarets 18e verjaardag geen reden zal zijn voor een feestje, maar dan moeten we zo'n 45 minuten wachten tot Matthew zich dat eindelijk realiseert. Dan pas is er sprake van enige echte spanningsopbouw en eindigt deze horrorfilm met een paar aardige executies en aanverwante schrikeffecten. Dat is wel wat aan de late kant.

1921 van 1914 tot 1919 zijn meer dan 1 miljoen Britten omgekomen als gevolg van de oorlog of de griepepidemie, waardoor het ook wel ‘de tijd van de geesten’ wordt genoemd. Florence Cathcart [Rebecca Hall] onderzoekt vermeende geestverschijningen, ogenschijnlijk om charlatans te ontmaskeren, maar haar ware motieven zijn zeer persoonlijk. Robert Mallory [Dominic West] nodigt haar uit op kostschool voor jonges waar de geest rondwaart van een jongen die daar is vermoord. Eenmaal daar krijgt Florence last van waanbeelden – of zijn het herinneringen? – die haar onderzoek aanzienlijk moeilijker maken. Een sterke cast maakt het meeste van een niet bijster origineel spookverhaal dat weliswaar enkele sfeervolle momenten heeft, maar de zaak verpest met een zwakke ontknoping.

Negen satirische sketches waarin Iraanse burgers van alle leeftijden te maken krijgen met bureaucratie of opgelegde normen en waarden. Gefilmd met een statische camera waarin we het ‘slachtoffer’ te zien en de bureaucraat of moralist slechts horen. Altijd amusant, ook al zijn de satirische punten soms snel gemaakt. Daar staat een aantal juweeltjes tegenover. Mijn favorieten: een meisje [Afghavan Shabani] dat een schoolkostuum krijgt aangemeten (met een glansrol voor de koptelefoon), een regisseur [Farzin Mohades] die zijn scenario moet aanpassen en een vrouw van middelbare leeftijd [Goha Kheirandish] die op zoek is naar haar chihuahua.

Een Gouden Palm is allang geen aanbeveling meer, want op een enkele uitzondering na zijn de films die prijzen winnen in Cannes zeer matig. Helaas is deze winnaar in de categorie 'beste actrice' geen uitzondering op die gouden regel. Veelal op amateuristische wijze met de hand gefilmd, al zullen de verdedigers dat ongetwijfeld bestempelen als 'artistiek' en 'gepast claustrofobisch'. Ik vrees echter dat ze er niet in zullen slagen mij ervan te overtuigen dat er artistieke waarde valt te ontlenen aan een lange scène waarin hoofdpersoon Ayka door een ijskoud Moskou loopt. Na een tijdje heeft ze het koud en is ze doodmoe, maar we zien alleen de rug van Samal Yeslyamova dus van acteren is geen sprake. Ongeveer net zo zinloos is een shot van Ayka die een roltrap neemt en vervolgens een metro instapt. Yep, het is verrekte druk, maar waarom Sergei Dvortsevoy daar minuten voor nodig meent te hebben is een volstrekt raadsel.

De hoofdpersoon is illegaal in Rusland en heeft kort na haar bevalling haar zoon in de steek gelaten. Ze heeft een flinke schuld uitstaan maar probeert haar schuldeisers te ontlopen, maar pas laat in de film krijgen we inzicht in de reden voor die schuld en het maakt haar toch al ondoorgrondelijke bepaald niet sympathieker. Een gebrek aan achtergrondinformatie en karakterisering en een - mede daardoor - ééndimensionale vertolking maken dit sowieso tot een erg zware zit. Dierenliefhebbers dienen te weten dat er nogal wat onaangename scènes zijn, en dan heb ik het niet over het plukken van kippen.