Meningen

Teleurstellend oppervlakkige documentaire over een onderbelicht en uiterst relevant onderwerp. besteedt meer dan een uur aan het eindeloos herhalen van de symptomen van mensen die last hebben van EHS [Electro HyperSensitivity] en daardoor niet meer kunnen leven in een wereld waarin iedereen overal en altijd digitaal met elkaar verbonden moet kunnen zijn. EHS is (nog?) niet erkend als een ziekte en daarom zou je verwachten dat Bregtje van der Haak meer tijd had besteed aan de wetenschappelijke achtergrond van EHS en het directe verband met de globale digitalisering. Pas in het laatste kwart is er aandacht voor de politieke acties van EHS-patiënten, maar net wanneer deze documentaire eindelijk interessant dreigt te worden, geeft Van der Haak er de brui aan. Een uiterst frustrerend document...

Maria Drazdechova [Zuzana Mauréry] is de nieuwe lerares op een school in het communistische Tsjechoslowakije van de vroege jaren '80. Ze stelt zich voor aan de klas, vraagt vervolgens al haar leerlingen één voor één om op te staan en te vertellen wat hun ouders doen. Dan maakt de film een sprong in de tijd: er is een speciale ouderavond waarbij de directrice de ouders van de leerlingen mevrouw Drazdechova wil spreken. Het is meteen duidelijk dat er iets ernstigs aan de hand is en dat de directie haar graag wil lozen. Maar wat is er precies gebeurd?

Het is prettig om een film te zien die moeilijk te labelen is. Op het eerste gezicht is dit een drama, maar er zijn zwart-komische elementen en er is ook iets van een politieke boodschap, alsmede een vleugje romantiek en een scheut melodrama. "The Teacher" is daardoor nooit voorspelbaar en altijd boeiend. Dat is voor een groot deel te danken aan het sublieme spel van Mauréry, die je toch steeds weer doet gissen naar haar ware motieven: is zij de machtswellusteling die haar leerlingen en diens ouders emotioneel chanteert voor haar eigen gewin, of is zij de charismatische docent die het slachtoffer is van leerlingen die wanhopig op zoek zijn naar aandacht en erkenning?

Maar onder de beheerste regie van Jan Hrebejk komen zowel de jonge als de volwassen acteurs uitstekend uit de verf, met ingetogen, maar effectieve vertolkingen die de authenticiteit van de film versterken. Mevrouw Drazdechova kun je beschouwen als een metafoor voor het repressieve communistische regime, waarin de intelligente leiders de gewone mensen een rad voor ogen draaien en door een combinatie van verdraaiing en verfraaiing van feiten, alsmede door leugens en wenselijk gedrag een tactiek van verdeel-en-heers tracht te spelen waardoor de eigen positie nooit in het geding komt. Het feit dat die sombere, politieke boodschap nooit zwaar op de hand wordt, onderstreept de kwaliteit van het scenario van de in Praag geboren Petr Jarchovský.

Maar dat neemt niet weg dat die boodschap in het wrange, ironische einde glashelder voor een ieder die deze uitstekende film heeft gezien.

Meral [Hiba Ghafry] is net verhuist naar een nieuwe flat waar ze vriendschap sluit met een muisje dat ze Pieppiep noemt. Vlak voor Merals eerste schoolkamp ontdekt moeder dat er een muis in huis rondwaart en daarom besluit Meral het beestje mee te nemen. Aangekomen op het kamp helpen haar kamergenoten Jason [Matheu Hinzen], Vito [Felix van de Weerdt] en Desi [Jashayra Oehlers] haar om Pieppiep zijn vrijheid te geven. Ghafry is ontwapenend in de hoofdrol en de luchtige toon is zeer aangenaam. Vermakelijk zijn de scènes waarin Desi’s vrienden al haar bewegingen nadoen, maar het leukst zijn de muzikale intermezzo’s die de kinderen met een aanstekelijk enthousiasme brengen. Van Dusseldorp schreef zelf de liedteksten, met zinnen als: “Gaan eens opzij, laat ons erdoor. Het is hier vies en ongelofelijk goor!” Teksten die zo door een kind geschreven zou kunnen zijn, maar dat maakt ze juist zo authentiek en ik moest er regelmatig hardop om lachen. Birgit Schuurman en René van ’t Hof hebben bijrollen als respectievelijk Juf Ietje en een behulpzame boswachter. Een aangenaam eigenzinnige familiefilm.

Viviane Amore [Linda Caridi] heeft familie en vrienden uitgenodigd voor een verrassingsfeest voor haar echtgenoot Franco [Pierfrancesco Favino], die morgen na 35 trouwe dienst bij de politie met vervroegd pensioen gaat. Ernesto [Martin Francisco Montero Baez], het zoontje van collega Dino [Antonio Gerardi], ziet Franco terugkeren van een rondje joggen. Franco stopt om te praten met iemand in een auto die na een kort gesprek gehaast wegrijdt. Franco komt binnen, ondergaat de verrassing en barst na een paar minuten in tranen uit. Een geslaagd afscheidsfeestje, zou je denken. Wat volgt is een terugblik op de 10 dagen die hieraan vooraf zijn gegaan en die alles wat we hebben gezien in een heel ander daglicht plaatsen. Een verrassend en intelligent scenario met een rol die Favino op het lijf geschreven is. Een serieuze nagelbijter met een einde dat ik in ieder geval niet zag aankomen.

Uitgebluste meesterkok Gabriel Carvin [Gérard Depardieu] besluit zijn familierestaurant achter te laten voor een reis naar Japan, in de hoop dat hij inspiratie kant putten uit Tetsuichi Morita [Kyôzô Nagatsuka], die hem 40 jaar geleden versloeg bij een belangrijke culinaire wedstrijd. Gabriels echtgenote [Sandrine Bonnaire] en zoon [Rod Paradot] zijn ondertussen op zichzelf aangewezen, net nu een vooraanstaande culinaire influencer [Assa Sylla] heeft aangekondigd het restaurant te recenseren. De titel verwijst naar de goede dingen in het leven. Afgezaagd culinair drama is traag met een verveeld ogende Depardieu en oubollige tegeltjeswijsheden.

Ryôta [Hiroshi Abe] heeft één bestseller op zijn naam staan en werkt nu voor een detectivebureau, naar eigen zeggen als voorstudie voor zijn volgende roman. Hij hoopt op een hereniging met Kyôko [Yôko Maki], maar worstelt ondertussen om zijn alimentatie te betalen en zet daarmee de weinige momenten waarop hij zijn zoon Shingo [Taiyô Yoshizawa] mag zien op het spel. Kyôko komt Shingo halen op het moment dat een tyfoon de stad nadert en laat zich overhalen om te overnachten bij Ryôta’s moeder [Kirin Kiki]. De tyfoon biedt een gelegenheid om elkaar eens werkelijk de waarheid te vertellen. Koreeda neemt uitgebreid de tijd om de hoofdpersonen aan ons voor te stellen en met verlichtende humor wekt hij sympathie voor gemankeerde, maar herkenbare persoonlijkheden in dit rustig en aangenaam voortkabbelende komisch drama.

Amanda [Sandra Oh] woont met haar volwassen dochter Chris [Fivel Stewart] op een afgelegen boerderijtje waar ze bijen kweekt en succes heeft met de verkoop van honing. Omdat Amanda extreem gevoelig is voor elektriciteit is plaatselijke winkeleigenaar (en afnemer en distributeur van de honing) Danny de enige vriend van de familie. Totdat Amanda’s Koreaanse broer [Tom Yi] onverwacht op bezoek komt om de as van Amanda’s moeder [MeeWha Alana Lee] (de Umma uit de titel) af te geven. Vanaf dat moment wordt Amanda geplaagd door angstaanjagende visioenen waardoor ze zich steeds vijandiger opstelt ten opzichte van haar dochter. Doe de gordijnen dicht en de lichten uit. Niet omdat het zo eng is, maar omdat je anders niet kunt zien wat zich afspeelt tijdens de nachtelijke scènes. Heeft een paar aardige schrikmomenten maar het grootste pluspunt is Oh.

Waarom volwassen Ray [Ben Mendelsohn] en de 13-jarige Una [Ruby Stokes] het ooit met elkaar aanlegden en een seksuele relatie hadden is een raadsel. Waarom de inmiddels 28-jarige Una [Rooney Mara] Ray opspoort in een fabriek en hem ter plekke meent te moeten ondervragen is al even wazig. Belangrijker nog is dat deze film een geval is van 'van kwaad tot erger': Una's gedrag grenst aan het krankzinnige en de film neemt in het laatste half uur een paar ronduit idiote wendingen.

Wellicht dat scenarist David Harrower, die zijn eigen toneelstuk bewerkte, wel een motivatie voor Una's daden kan verzinnen, maar hij is er totaal niet in geslaagd om dat over te brengen op de kijker.

Dit is gefilmd toneel met een statische cameravoering en trage dialogen, slecht gemonteerd en fantasieloos geregisseerd.

Nicolas Cage [Nicolas Cage] is de kritiek op zijn werk beu. Ja, hij won ooit een Oscar, maar in zijn ogen is acteren zijn beroep. Om die reden wil hij dan ook zoveel mogelijk werken en dat resulteert regelmatig in te verwaarlozen B-films, maar ook die zorgen voor brood op tafel. Maar nu zijn relatie met Olivia [Sharon Horgan] en dochter Addy [Lily Mo Sheen] onder druk komt te staan besluit Nicolas een zeer lucratieve klus aan te nemen waar hij eigenlijk weinig zin in heeft: een feestje bezoeken van een rijke miljonair op Mallorca waar hij handjes moet schudden en keuvelen met de gasten. Maar eenmaal aangekomen blijkt dat klant Javi Guiterrez [Pedro Pascal] in de problemen is gekomen vanwege de criminele praktijken van zijn broer [Paco León]. En zo belandt Nicolas Cage in een situatie die zo uit één van zijn recente films zou zijn gekomen. Klinkt misschien als een flauwe zelfparodie, maar het scenario zit verrassend goed in elkaar en lijkt op maat geschreven voor de soms zo geniale Cage die na Pig opnieuw bewijst dat hij met het juiste materiaal nog altijd in staat is om een memorabele rol neer te zetten en een puike film af te leveren.

Regie: Ruben Fleischer

Playstation produceerde de verfilming van een avontuur van Nathan Drake [Tom Holland], naar verluidt een afstammeling van Sir Francis Drake, wiens broer Sam [Rudy Pankow] jaren geleden spoorloos is verdwenen. Wanneer avonturier Victor ‘Sully’ Sullivan [Mark Wahlberg] zijn hulp vraagt in ruil voor informatie over zijn broer, belandt Nathan in de avontuurlijke zoektocht naar de verloren gewaande schat van de beroemde ontdekkingsreiziger (en goudjager) Ferdinand Magellan. Zij krijgen hulp van Chloe Frazer [Sophia Ali], maar ook stevige concurrentie van de steenrijke, machtige Santiago Moncada [Antonio Banderas] en zijn geduchte handlangers. Ouderwetse, bij vlagen dwaze avonturenfilm moet het niet hebben van originaliteit of een intelligent scenario en leunt vooral op de aanzienlijke star power van de hoofdrolspelers. Daarmee kom je een eind, maar het is niet genoeg.

Iedere enigszins opgeleide Amerikaan zou moeten weten dat de Democraten zeker niet de grote verlossers zijn als het gaat om gelijke behandeling van zwarte Amerikanen. Deze documentaire maakt dat punt in ieder geval duidelijk aan de hand van een aantal zwarte Amerikaanse aanhangers van de Republikeinen, die de Democraten juist de schuld proberen te geven van de aanhoudende problemen van zwarte Amerikanen. In een sterk staaltje opportunistische hypocrisie verkondigen welgestelde, regelmatig in pak verschijnende sprekers dat de Republikeinen de weg naar de verlossing zijn. Jesse Jackson, Al Sharpton, Whoopi Goldberg, Snoop Dogg en Jay-Z zijn in hun ogen geldgraaiers die bewust bezig zijn haat te zaaien tussen blank en zwart. En natuurlijk is Obama de belangrijkste oorzaak van de huidige spanningen. De argumentatie valt door de mand wanneer ze de Democraten volledig de schuld geven van de Jim Crow-wetten: het was immers de Republikeinse (en openlijk racistische) president Andrew Johnson die de beoogde emancipatie van slaven om zeep hielp. Natuurlijk, het maakt normaal gesproken weinig uit of je voor de Republikeinen of voor de Democraten stemt. Het Amerikaanse kiesstelsel is immers zo ingericht dat een derde partij volstrekt kansloos is en dus is populisme aan de orde van de dag. Dat de sprekers in deze documentaire Trump aanprijzen is hun goed recht, maar je krijgt toch sterk de indruk dat ze meer interesse hebben in belastingverlaging dan in het oplossen van de sociale problemen. "The Welfare State is worse than slavery", beweert een vermeende intellectueel zelfs! Geen wonder dat hij veelvuldig is uitgemaakt voor Uncle Tom.

Adam Sandler schittert als de charismatische Howard Ratner, de eigenaar van een juwelierszaak die elke mogelijkheid aangrijpt om snel een fortuin bijeen te krijgen. Maar hij zit diep in de schulden bij de verkeerde mensen. Hij denkt al zijn financiële problemen op te lossen wanneer hij eindelijk een waardevolle zwarte opaal uit Afrika binnenkrijgt. Daar hangen echter nogal wat risico's aan vast en het geduld van zijn schimmige schuldeisers is op, dus Howard moet zijn uiterste best doen om iedereen lang genoeg tevreden te houden.

Een overdaad aan gevloek in een portret van een absolute loser in een wereld vol onaangename karakters en dat maakt dit zeker niet voor iedereen een aanrader. Maar Sandler is fenomenaal in zijn rol en voorziet zijn personage van een menselijkheid die de tragische ontknoping extra schokkend maakt. De rest van de cast levert eveneens prima werk af, met name basketbalster Kevin Garnett die (min of meer) zichzelf speelt.

Bergman schmiert er flink op los in dit romantische melodrama dat het vooral moet hebben van de sets, de make up en het uitstekende spel van Joseph Cotten. Bergman speelt de fysiek en geestelijk afgetakelde Lady Henrietta Flusky wiens barse echtgenoot Sam [Joseph Cotten] door veel van Australische buren neerbuigend wordt behandeld vanwege een veroordeling wegens moord. Wanneer Henrietta's neef Charles Adara [Michael Wilding] overkomt vanuit Europa, probeert hij Henrietta te helpen haar waardigheid als 'vrouw-des-huizes' te hervinden maar dat is niet naar de zin van huishoudster Milly [Margaret Leighton]. Hitchcocks gebruik van uiterst lange takes is technisch knap maar dreef met name Bergman soms tot wanhoop. Heel spannend wil het allemaal niet worden, maar Richard Addinsell verdient lof voor zijn prachtige, weelderige muzikale score.

Na afloop van WOII traint en verbitterde Deense officier Carl Rasmussen [Roland Møller] Duitse krijgsgevangenen om de kustlijn mijnenvrij te maken. Rasmussen steekt zijn minachting voor de vijand niet onder stoelen of banken, ook al gaat het om piepjonge, onervaren soldaten. Gedurende de levensgevaarlijke operatie verandert de dynamiek tussen de gevangenen en hun commandant. Sterk gespeeld drama over een interessant en onderbelicht hoofdstuk uit de oorlog. De gebrekkige uitwerking van de personages beperkt echter de dramatische impact.

Hoe vermakelijk films als “Nico”, “Hard To Kill” en “Out For Justice” ook zijn, het zijn gewoon goed gemaakte popcornfilms. Je zou kunnen zeggen dat Seagal op zijn best is in films waarin hij maar een paar minuten in beeld is en om het leven komt, want “Critical Decision” en “Machete” zijn inderdaad allebei prima films. Maar voor mij is er één film die dat niveau ontstijgt en dat is “Under Siege”. Dat is voor een groot deel te denken aan een uitstekende cast waardoor de schurkenrollen ijzersterk zijn bezet. Gary Busey, Tommy Lee Jones en Colm Meany tillen deze film naar een hoger niveau dan je van Seagal gewend bent. Bovendien is daar een uitstekend scenario van de hand van J.F. Lawton dat Seagals kwaliteiten uitbuit en zijn tekortkomingen als acteur verhuld. Dit is de enige film waarin Seagal echt ontspannen overkomt en zelfs een paar geslaagde one-liners voor zijn conto mag nemen!

In “Under Siege” speelt Seagal de rol van Casey Ryback, de scheepskok op de USS Missouri, een slagschip dat opereerde in WO II en in de Golfoorlog en op bevel van president Bush op het punt staat om te worden ontmanteld. Maar de verbitterde commandant Krill [Gary Busey] gebruikt een verrassingsfeestje voor kapitein Adams [Patrick O’Neal] om een aantal handlangers, waaronder de levensgevaarlijke William Strannix [Tommy Lee Jones] aan boord te halen die het schip kapen en dreigen de op het schip opgeslagen kernwapens te gebruiken. Ze weten de volledige bemanning op te sluiten, behalve Ryback die is opgesloten in een koelruimte na een handgemeneen met Krill en Playmate Jordan Tate [Erika Eleniak, de voorganger van Pamela Anderson in Baywatch], die verstopt zat in de taart die voor het verrassingsfeest was besteld. Dit ‘unlikely duo’ neemt het op tegen de mannen van Krill en Strannix in een race tegen de klok.

Een intelligent scenario kom je niet vaak tegen in actiefilms, maar hier heb je zo’n uitzondering die de regel bevestigt. Er is op toegezien dat elke mogelijke ongeloofwaardigheid in het verhaal is weggepoetst. Zo wil de kapitein aanvankelijk helemaal geen feestje, maar laat hij zich toch overhalen omdat hij zijn bemanning niet teleur wil stellen en omdat hij alle reden heeft om die bemanning te vertrouwen. Bovendien benadrukt hij dat de bewaking van het schip gehandhaafd blijft. Dat Krill geen idee heeft dat Ryback eigenlijk een ex-Navy-Seal is, komt omdat hij zijn status is kwijtgeraakt als gevolg van insubordinatie, waardoor hij alleen maar de laagste baantjes in de marine kan aannemen. De kapitein heeft hem als scheepskok aangesteld als blijk van respect en waardering en bewaarde Caseys dossier op een geheime plek. Seagal verkleed als scheepskok is bijna net zo hilarisch als Gary Busey in vrouwenkleding. Tommy Lee Jones heeft het heerlijk naar zijn zin als de duivelse Strannix, de ultieme combinatie van de intelligente psychopaat en hij is een formidabele tegenstander. De onvermijdelijke slotconfrontatie tussen Strannix en Ryback is het hoogtepunt van de film, die een bijzonder aangename combinatie is van spanning, actie en humor en daarmee het beste bewijs is dat Steven Seagal wel degelijk kan schitteren, als het materiaal maar aansluit op zijn talenten en niet teveel vraagt van zijn acteercapaciteiten.

Shideh [Narges Rashidi] moest haar doktersopleiding opschorten bij het uitbreken van de oorlog tussen Irak en Iran en het nieuwe, patriarchale bewind maakt het haar onmogelijk om haar studie te hervatten. Wanneer haar echtgenoot en gediplomeerd arts Iraj [Bobby Naderi] wordt opgeroepen voor medische dienstplicht blijft Shideh met dochter Dorsa [Avin Manshadi] in hun appartement in Teheran wonen, ondanks waarschuwingen voor bombardementen. Tussen de bombardementen door begint Dorsa zich vreemd te gedragen en beweert ze dat een Djin (een demon) haar bedreigt. Anvari bouwt de spanning geleidelijk en biedt een aantal onverwachte, effectieve schrikmomenten in de aanloop naar een ijzersterke finale. Vooral het spel van de jonge Manshadi is verbluffend, maar wat deze in Perzisch gesproken horrorfilm zo bijzonder maakt is de subtiele feministische ondertoon.

Sam [Andrew Garfield] woont in een appartementencomplex in Silver Lake in Los Angeles waar hij graag zijn buren bespiedt met zijn verrekijker. Hij maakt kennis met een aantrekkelijke buurvrouw, maar de ochtend nadat ze een onverklaarbare vuurwerkshow hebben gezien blijkt ze opeens te zijn vertrokken. In haar appartement vindt Sam een doos met enkele persoonlijke bezittingen en een mysterieus teken op de muur. Wanneer hij ziet dan een onbekende jonge vrouw de doos uit het appartement haalt, besluit hij haar te volgen in de hoop zo te ontdekken wat er precies is gebeurd met zijn voormalige buurvrouw. Dat is het begin van een odyssee in een bizarre wereld waarin achter elke culturele uiting, elk symbool mogelijk een code bevat die Sam moet zien te ontcijferen.

Andrew Garfield is voortreffelijk in een film die zich een uur lang ontvouwt als een intrigerend, spannend mysterie met leuke verwijzingen naar talloze films, waaronder Rear Window (1954) en Vertigo (1958) - MovieMeter.nl. Daarna overspeelt schrijver/regisseur David Robert Mitchell zijn hand en verzandt hij in een rommeltje van bizarre ideeën die als los zand aan elkaar hangen. Er valt al gauw geen touw meer aan vast te knopen en wat resteert is een parade aan kleurrijke karakters die de film eerder bizar dan interessant maken. Bovendien is de ontknoping ronduit teleurstellend.

Een man op een motor [Jeremy McWilliams] brengt het lichaam van een dode vrouw [Lynsey Taylor Mackay] naar een vrachtwagon. Even later verschijnt een vrouwelijke figuur [Scarlett Johansson], die haar zinnen heeft gezet op alleenstaande mannen in Schotland. De intrigerende opening zorgt voor een mysterieuze sfeer, maar ondanks de ster acterende Johanssons bevallige verschijning gaat het eigenlijk nergens heen en vraag je je na afloop waarschijnlijk net als ik af waar je nu naar hebt zitten kijken. Zonder dat je het gevoel krijgt dat je het nog eens moet kijken, overigens. Wazig, maar niet in de positieve zin des woords.

In de nacht van 12 op 13 april 1989 beviel Marianne na slechts 6½ maand zwangerschap van dochter Anne die nog een 900 gram woog en na twee hersenbloedingen en 3 maanden aan de beademing eindelijk het ziekenhuis mocht verlaten. Ze blijkt slechtziend en autistisch te zijn en is lange tijd zeer afhankelijk geweest van de zorg van haar ouders. Een paar jaar geleden ontdekte de familie dat Annes vroeggeboorte direct te linken was met het medicijn DES dat Mariannes moeder op doktersadvies gebruikte omdat het bevorderlijk zou zijn voor haar zwangerschap. Ondanks dit dubbele trauma is Anne “de Kempense zeemeermin” volop bezig met het realiseren van haar grote droom: zelfstandig meerminzwemmen (geïnspireerd door haar favoriete Disneyfiguur Ariel) in de zee bij Kreta. Die passie houdt haar op de been, maar vooral haar moeder heeft moeite om haar inmiddels 33-jarige dochter los te laten. Met een lotgenotengroep strijdt de familie voor erkenning voor wat hen is aangedaan, maar Verelst vindt precies de goede balans tussen informeren over een publiek schandaal en het vertellen van een inspirerend verhaal over het vinden van je eigen kracht bij het najagen van je dromen, daarbij geholpen door prachtig camerawerk een subtiele, sfeervol muzikale score.

George Martin produceerde de laatste albums van The Beatles en was na het uiteengaan van de band verantwoordelijk voor een indrukwekkende hoeveelheid topalbums. Eind jaren 70 besloot hij Londen te verruilen voor het paradijselijke Caraïbische eiland Montserrat, waar hij onder anderen werkte met Elton John, The Police, Dire Straits en The Rolling Stones. Totdat een orkaan en een vulkaanuitbarsting een einde maakten aan deze productieve periode. In het bijzonder aan te raden voor liefhebbers van 80s muziek, ook al omdat de geschiedenis van de studio een dwarsdoorsnede is van de muzikale en technische ontwikkeling van wat beschreven wordt als “de meest creatieve periode uit de muziekgeschiedenis.” Minpunt is dat alle geïnterviewden in grote lijnen hetzelfde te zeggen hebben, met uitzondering van Duran Duran-toetsenist Nick Rhodes, maar dit zit vol interessante anekdotes over de ontstaansgeschiedenis van klassieke albums als ‘Synchronicity’ (The Police), ‘Brothers In Arms’ (Dire Straits) en ‘Steel Wheels’ van The Rolling Stones.

Ondanks haar professionele tekortkomingen én een negatieve beoordeling, wordt politieagent Nurgül [Meral Polat] voor enkele maanden ‘uitgeleend’ aan de politie in Amsterdam. Het feit dat ze Turks spreekt maakt haar voor haar nieuwe leidinggevende [Romijn Conen] bij uitstek geschikt om undercover te gaan als serveerster in het restaurant van maffiabaas Fatih [Ergun Simsek], die verwikkeld is in een conflict met Ole Chramtcov [Vitali Oussanov]. Haar opdracht valt samen met de terugkeer van haar broer Gokhan [Ali Ben Horsting], die 20 jaar uit de gratie is gevallen en nu opdaagt om afscheid te nemen van zijn doodzieke vader [Sinan Bengier]. Conens scenario kent weinig verrassingen en heeft een melodramatische ontknoping, maar Polat is uitstekend in de hoofdrol en ook Ben Horsting en Simsek zijn erg overtuigend.

Ripoff van The Abyss en Alien met zowaar een ecologische boodschap, maar zelfs de meest gepassioneerde milieuactivist zal hier niet voor warmlopen. Een expeditie doet onderzoek op de bodem van de oceaan en een aantal plaatselijke bewoners ziet dat niet zitten. Oppervlakkig verhaal biedt excuus voor veel CGI-effecten en weinig verdieping. Alleen aan te raden voor de meest trouwe fans van de altijd betrouwbare Kirsten Stewart, vooral omdat ze gedurende de finale in ondergoed rond huppelt. Verder niets nieuws en niets interessants onder de zeespiegel.

Het is bijna 6 eeuwen geleden dat de Vampires de Lycans versloegen. Selene is een Death Dealer die jaagt op de laatste overgebleven Lycans. Zij ontdekt dat de Lucian [Michael Sheen], de leider van Lycans, nog leeft en dat hij een wapen heeft ontwikkeld waarmee hij de Vampires kan uitroeien. Daarbij speelt een mens [Scott Speedman] een sleutelrol. Omdat ze leider Kraven [Shane Brolly] onvoldoende vertrouwt besluit Selene op eigen houtje het ritueel uit te voeren waarmee hun oude leider Viktor [Bill Nighy] uit zijn lange slaap ontwaakt. Een horrorversie van The Matrix met weinig charismatische hoofdrolspelers. Behoorlijke special effects en make-up en de bijrollen van Sheen en Nighy maken dit de moeite waard voor genreliefhebbers. Eerste uit een serie van vijf films. Vervolg: Underworld – Evolution.

In deze vierde film uit de Underworld-franchise hebben de Vampires en de Lycans een gezamenlijke vijand gekregen: de mens. Medisch wetenschapper dr. Jacob Lane [Stephen Rae] beschouwt ze als een dodelijk virus dat uitgeroeid moet worden, maar wanneer hij Selene [Kate Beckinsale] gebruikt voor medische experimenten blijkt dat het hem niet zozeer te doen is om het beschermen van de mensheid, maar om het vergaren van de unieke krachten van de Vampires en de Lycans. Daarbij is een sleutelrol weggelegd voor Eve [India Eisley], de dochter van Vampire Selene en de hybride Vampire/Lycan Michael [Scott Speedman]. Opnieuw een degelijk verhaal en de terugkeer van Beckinsale na de prequel Underworld: Rise Of The Lycans zal de fans van de serie goeddoen. Selenes leren jas maakt plaats voor een latexpakje en daar zullen de tienerventjes vast niet rouwig om zijn. De special effects zijn opvallend genoeg beduidend minder overtuigend dan voorheen. Vervolg: Underworld: Blood Wars.

De bloedvete tussen Vampires en Lycans kwam vooruit uit een ruzie tussen twee broers die teruggaat naar het begin van 13e eeuw. In dit vervolg op Underworld keren broers Markus [Tony Curran] en William [Brian Steele] terug om elkaar, maar ook hun recent ontdekte broer Michael [Scott Speedman], die vampier en weerwolf is, uit de weg te ruimen. Selene [Kate Beckinsale] probeert Michael te beschermen en hoopt zo uiteindelijk de twee strijdende partijen te verenigen. Mogelijk kan Alexander Corvinus [Derek Jacobi], de doodgewaande vader van de rivaliserende broers, een sleutelrol spelen. Redelijke sequel heeft opnieuw goede special effecten en make-up, maar van de nieuwe gezichten maakt alleen Jacobi indruk. Jammer dat zijn bijdrage vrij beperkt is, want Michael Sheen en Bill Nighy worden node gemist. Afgezien van een paar nutteloze seksscènes is dit meer van hetzelfde, dus liefhebbers van Underworld zullen hier vast wel mee kunnen leven. Gevolgd door een prequel: Underworld: Rise Of The Lycans.

Als je je de twee voorgaande films uit de Underworld-franchise nog kunt herinneren, dan heeft deze prequel weinig verrassingen te bieden. Het vertelt hoe de hegemonie van de Vampires onder leiding van Viktor [Bill Nighy] in gevaar komt wanneer hij besluit om een baby, geboren uit een weerwolf, laat leven. De baby groeit in gevangenschap (en gevoed met menselijke slaven) uit tot een volwassen Lycan Lucien [Michael Sheen] (de eerste van zijn soort) en begint een affaire met Viktors dochter Sonja [Rhona Mitra], een Vampire. Nog meer van hetzelfde en opnieuw is het vooral aan Nighy en Sheen te danken dat dit niet volledig ten onder gaat. Kate Beckinsale is kort te zien in de epiloog en keerde terug voor het vervolg: Underworld: Awakening.

Undine [Paula Beer] geeft lezingen over de veranderingen in de woonomgeving van Berlijn gedurende de 20e eeuw wiens relatie met Johannes [Jacob Matschenz] net op pijnlijke wijze is beëindigd wanneer zij Christoph [Franz Rogowski] leert kennen. Het liefdesverhaal dat zich vervolgens ontvouwt is wazig, pretentieus en mijn inziens volstrekt oninteressant (het heeft iets te maken met een mystieke meerval) maar dat weerhield filmcritici er niet van Christian Petzold te belonen met een FIPRESCI-Award. Geheel toepasselijk, maar niet geheel terecht, won Paula Beer een Zilveren Beer voor haar werk. Smaken verschillen, zullen we maar zeggen.

Zwartkomisch drama rondom een getraumatiseerd gezin, waarvan met name moeder Inga [Edda Björgvinsdóttir] en zoon Baldvin [Sigurður Sigurjónsson] het meest aangeslagen lijken door de dood van hun zoon/broer. Hun verbitterdheid manifesteert zich wanneer moeder zich met hand en tand verzet tegen buurman Konrad [Þorsteinn Bachmann] en diens vriendin Eybjorg [Selma Björnsdóttir] die graag af willen van de boom in de achtertuin, omdat ze daardoor niet in de zon kunnen zitten op hun veranda, terwijl Baldvin nadat hij betrapt is op het kijken naar een sekstape van hem en zijn ex-vriendin uit huis wordt gezet door zijn vrouw Agnes [Lára Jóhanna Jónsdóttir] die terstond van hem wil scheiden.

Het weet op knappe wijze elementen van drama, zwarte komedie en thriller met elkaar te verweven en weet mede daardoor steeds te verrassen, zeker in de laatste minuten van de film. De cast is prima, waarbij Björgvinsdóttir een vertolking neerzet van een uiterst verbitterde moeder die je niet snel zult vergeten.

De filmografie van John Carradine is uitgebreid en, mits in chronologische volgorde bekeken, ronduit indrukwekkend... tot hij zich liet verleiden te spelen in bizarre horrorfilms waarvan dit één van de eerste was. In zijn laatste jaren zou hij nog in een flink aantal even waanzinnige horrorfilm de rol van de 'mad scientist' spelen. Hier speelt hij Charles Conway, een man die dubieuze experimenten uitvoert op jonge mensen die om uiteenlopende redenen door niemand gemist zullen worden. De aanwezigheid van cult-held Tor Johnson is een duidelijk signaal dat we hier te maken hebben met een sneue imitatie van de Universal-horrors uit de jaren '30. Dit is meer Bride of the Monsterdan The Black Cat, met teveel geouwehoer en nauwelijks actie, al doet John Carradine zijn best om zo angstaanjagend mogelijk te zijn.

Hanni Schwaiger [Rosalie Thomas] is de enige die zich werkelijk zorgen maakt over de fysieke klachten van haar jongste dochter. Magdalena [Romy Butz] groeit niet mee met haar leeftijdsgenoten en klaagt over ernstige hoofdpijn. Ook bij de kinderarts [Sylvana Krappatsch] krijgt Hanni geen gehoor, bovendien zorgt vooral schoonmoeder [Gisela Schneeberger] ervoor dat Hanni’s echtgenoot [Florian Karlheim] en haar zonen [Leander Butz, Jan Wehner] ook denken dat ze zich aanstelt. In flashbacks naar Hanni’s jeugd ontdekken we waarom ze zo hardnekkig blijft strijden voor de erkenning van Magdalena’s klachten. Steinbachers sobere regie geeft dit een documentaire-achtig karakter, waardoor de pijnlijkste momenten flink binnenkomen. Probeer je tranen maar eens binnen te houden tijdens de intieme gesprekken waarin Magdalena vragen stelt over haar toekomst. Thomass is uitstekend in de hoofdrol, maar Butz is simpelweg onvergetelijk. Enig minpunt is het soms wat te onverzorgde camerawerk van Christian Rein.