Meningen

Parodie op de vampierenfilm, geïnspireerd op "The Fearless Vampire Killers", maar beduidend minder geestig. Freddie Francis, kineast van Hammer en Amicus, was beschaamd over het uiteindelijk resultaat van zijn film. Ik heb die film veertig jaar geleden ooit eens gezien in de bioscoop en vond het een slappe komedie, zeker geen horror.
Dracula arriveert voor de verandering op zijn kasteel met een helicopter. Misschien de enige keer dat ik heb moeten lachen.
Pia Degermark is misschien wel mooi om eens naar te kijken, maar daar vul je geen hele film mee. De moeite niet waard. Geef mij maar "Elvira Madigan" in de plaats of een degelijke Hammer/Amicus van Freddie Francis.

Johnny Gray is bestuurder en eigenaar van een trein “The General”. Wanneer een burgeroorlog uitbreekt en hij in dienst bij het Zuidelijk leger wil treden wordt hij omwille van zijn beroep geweigerd. Annabelle, het meisje waarvan hij houdt denkt dat hij een lafaard is en laat hem in de steek. Maar dan stelen spionnen van de Unie zijn trein. Annabelle is daar toevallig passagier en wordt gevangen genomen. Nu ziet Johnny de kans om zijn moed te bewijzen.

Ik heb de film veel vroeger al gezien, meer dan dertig jaar geleden, maar mijn waardering toen niet genoteerd. De tweede visie stemt mij positief. Het is een leuke en spannende film. Het is toch een hele prestatie van Buster Keaton dat hij al zijn stunts zelf doet. Zijn competent, ingenieus en atletische personage in “The General” is bescheiden en onvermoeibaar. Slapstick, actie, romantiek en humor zijn allemaal troef in één van de niet zo vele stomme films die mij konden bekoren, ondanks het feit dat de kopie niet haarscherp was. De repetitieve soundtrack stak mij niet tegen, het was wel niet deze van Kino, waarop ik geen kritiek heb, want hun transfer was veel beter. (gezien op youtube)

Wel, ik was zo stom van die DVD aan te schaffen. Al vanaf de eerste shots weet je dat het hier over een non-budget spookhuisfilm gaat. De effecten zijn echt om bij te huilen. Donder en bliksem werd nog nooit zo slecht uitgebeeld. Steeds opnieuw dezelfde flauwekul zoals wijzers van een uurwerk die snel beginnen te draaien, opnames die er uit zien als dat ze in 8 mm zijn opgenomen, banale geluiden en slechte muziek die zouden moeten voor een angsteffect zorgen en niet de minste overtuiging in de vertolking van de personages . Voeg daar bij nog een plot waar eigenlijk geen enkel boeiend moment in te bespeuren valt.

Barslecht.

*0,5*

P.S. Van die onthoofdingen heb ik niets gemerkt. Misschien was ik in slaap gevallen? En als er dan toch eens iemand wordt vermoord, dan is het is off-screen.

In de jaren zestig zijn nochtans echt knappe spookhuisfilms gemaakt, denk maar aan "The Haunting" van Robert Wise. Het verschil in kwaliteit tussen beide prenten is echt op alle vlakken ontzaglijk groot.

Francis' film "The Ghoul" heeft helemaal geen overeenkomsten met de gelijknamige film met Boris Karloff uit 1933. Een gewezen dominee, Doctor Lawrence, houdt in zijn afgelegen landhuis, gelegen in een moerassig gebied, op de zolderkamer zijn zoon gevangen, die mensenvlees nodig heeft. De opbouw van de spanning, die zal uitgroeien tot een climax, is geslaagd. De prent wordt ook gedragen door de overtuigende cast: Peter Cushing en John Hurt.

Op DVD verkrijgbaar met als titel "Night of the Ghoul" in regio 1 als onderdeel van een 4-delige budget box-set van Brentwoord "Horror Rises from the Tomb".

Kruising tussen broeierige film-noir en romantisch drama met een echte femme fatale die de show steelt. Ergens kan ik wel begrijpen dat Rita Hayworth voor velen dé filmster was van de jaren veertig. Een verhaal over liefde, haat, bedrog en trouw - over tegengestelde emoties. Ballin Mundson (George Macready) en zijn rechterhand, Johnny Farrell (Glenn Ford) runnen samen een casino. Ballin huwt met Gilda, een vrouw op wie Johnny verliefd was, en de liefde was blijkbaar wederzijds. Maar Johnny wil zijn partner trouw blijven en kan het niet aanzien hoe Gilda de gevoelens van haar man kwetst. Ze is met hem alleen voor zijn geld getrouwd. Voortdurend speelt Gilda een spelletje en ze wordt dan ook alles behalve een sympathieke figuur in deze film. Het einde vind ik echter niet echt geloofwaardig. Toch blijft "Gilda" beslist de moeite waard om eens te bekijken ( letterlijk en figuurlijk )

Op grond van een actueel thema - de wettelijke zelfverdediging - hekelt "Il Giocattolo" de geweldchaos, die in Italië eind de jaren 70 toch wel onheilspellende afmetingen had aangenomen. Daarnaast worden ook het standenverschil en de onverschilligheid aangeklaagd. De film is echter vooral een persiflage op de brutale reacties van zij die profiteren van het in gebreke blijven van de politie en het juridisch systeem en zo zelf afrekenen met de fameuze Tallische Wet. "Il Giocattolo" is een vlot gerealiseerde satire, stevig vertolkt door Nino Manfredi en Marlène Jobert.

“I Girasoli” (De Zonnebloemen) vertelt het tragische liefdesverhaal van Antonio en Giovanna. Na de Tweede Wereldoorlog raakt Antonio vermist in de Sovjet-Unie. Giovanna begint een hartverscheurende zoektocht naar haar man, wat haar naar Rusland brengt. Daar ontdekt ze een bitterzoet geheim dat hun liefde op de proef stelt. Het verhaal verweeft verlies, hoop en de kracht van menselijke connecties.

“I Girasoli” is een ontroerend meesterwerk van Vittorio De Sica, dat me diep raakte met zijn emotionele complexiteit. De prachtige acteerprestaties van Sophia Loren en Marcello Mastroianni brengen de personages intens tot leven. De adembenemende cinematografie, vooral de zonnebloemvelden, symboliseert zowel schoonheid als vergankelijkheid. De muzikale score van Henry Mancini versterkt de melancholische sfeer van de film. Een tijdloos verhaal over liefde, verlies en veerkracht dat nog lang in je gedachten blijft hangen.

De Chileen Sabastian Lelio vertelt in zijn vierde film over een veel voorkomende problematiek: een gescheiden vrouw van achtenvijftig woont alleen, werkt nog en gaat op zoek op dansfeesten naar liefde en geborgenheid. Centraal staat Gloria, die de iets oudere Rodolfo ontmoet. Hij is net als haar gescheiden en heeft twee kinderen. Naarmate ze hem en zijn omgeving beter leert kennen vraagt ze zichzelf af of haar relatie met hem wel zal lukken. Zijn ex-vrouw bijvoorbeeld staat soms in de weg.

Pauline Garcia probeert haar hoofdrol sprankelend en ondernemend voor te stellen. Ze is nooit zielig en altijd optimistisch. Ze staat wel altijd in de belangstelling van de camera. Voor de muziek kozen de makers onder andere het gelijknamige nummer van Umberto Tozzi, wat ik wel mooi vond.

Het doel van Lelio was een oprechte film te maken over het afrekenen met het verleden en kiezen voor je eigen geluk. Maar zijn prent kon mij toch maar matig boeien. Andere genres liggen mij nu eenmaal beter.

Momenteel is hij uit voor een spotprijs in de UK. Helaas zonder onderschriften.

http://www.play.com/DVD/DVD/4-/3274162/The-Go-Between/Product.html?cur=258

De Benelux-release beloofd voor september 2007 is helaas uitgesteld.

Losey's sublieme prent kwam begin de jaren zeventig uit met de Nederlandse titel "De Liefdesbode". Vandaag de dag zie je nog zelden alternatieve Nederlandse titels.

In zijn sublieme prent schets de kineast enerzijds de gekwetste en verminkte zuiverheid van een adolescent die door een wereld van hypocrisie en leugens wordt omgeven en hem voor de rest van zijn leven tekent en anderzijds de machtsverhoudingen die tussen mensen onderling kunnen bestaan en de vernietigende impact van de sterkere ten op zichte van de zwakkere. "The Go-Between" is een uitemate subtiele film, vol metaforen. De groene kleur van het pak dat Julie Christie voor de jonge knaap koopt heeft bijvoorbeeld duidelijk zijn symboliek.

Voor mij een onvergetelijke kijkervaring, zowel 35 jaar geleden als bij meerdere keren dat ik dit meesterwerk nog eens hem opnieuw bekeken.

Hartverscheurend melodrama in prachtige kleuren dat in 1942 twee Prijzen won op het Festival van Venetië (Volpi Cup en International Film Chamber Award). Er waren wat ideologische ondertonen die het politiek klimaat weerspiegelden, maar zeker niet meer dan in Russische of Amerikaanse films uit dezelfde periode. Sterke rol van Kristina Söderbaum, die blijkbaar gekend stond als een actrice die in drama's vaak haar rol niet overleefde.

Mark kan de dood van zijn moeder, van wie hij zielsveel hield, moeilijk verwerken. Zijn vader moet voor een paar weken weg voor zaken en de jongen gaat bij zijn oom logeren. Die heeft een zoon Henry en een dochter Connie. Een ander zoontje van hem is verongelukt. Henry nodigt Mark uit om spelletjes te spelen die steeds gevaarlijker worden. Al vlug begint Mark te beseffen dat zijn neef niet terugdeinst om gruwelijke dingen te doen en zelfs psychopatische trekjes vertoont. Maar als hij zijn tante inlicht wil ze hem niet geloven, ook niet nadat Henry een poging doet om zijn zusje te vermoorden en dan als een schijnbaar onschuldig jongetje beweert dat het een ongeval was.

Een boeiende dramatische thriller waarin de spanning langzaam wordt opgebouwd tot een beklemmende climax. Heel goed spel van de twee jongens maar ook de rest van de cast doet het meer dan behoorlijk. De Benelux DVD is momenteel zeldzaam geworden en helaas te prijzig. De Britse DVD heeft Engelse ondertitels en ook zoals de vorige het juiste beeldformaat 1.85:1 -16:9. De transfer is puik. De prent hield me aan mijn stoel genageld en is een absolute aanrader.

De oude Tom Oakley bezoekt regelmatig het graf van zijn overleden vrouw en zoontje. Beiden werden vele jaren geleden het slachtoffer van de scharlakenkoorts. Op een dag vraagt men hem van zorg te dragen voor een uit Londen geëvacueerde jongen, die William heet. In het begin lijkt hij daar niet enthousiast over. De knaap is blijkbaar mishandeld geweest en ongeletterd. De oude man leert hem lezen en schrijven. Tussen de twee groeit stilaan een hechte vriendschapsband. Maar dan komt het nieuws dat William terugmoet naar zijn moeder in Londen. Wanneer Tom al meer dan een maand niets meer van hem gehoord heeft, besluit hij hem zelf op te zoeken in Londen. Daar komt een schokkende waarheid aan het licht.

Een niet onaardig drama, mooi verfilmd en bekroond met 4 prijzen. Ofschoon het verhaal sentimenteel lijkt, weet Jack Gold de emoties bij de kijker toch los te weken, zonder in tranerig gedoe te vervallen. De cast is meer dan behoorlijk. John Thaw als de oude man bijvoorbeeld is gewoon perfect voor zijn personage: eerder nors op het eerste gezicht, maar barmhartig en vredelievend vanbinnen. Een sympathieke familiefilm.

Het kleine dorpje Vandorf wordt geteisterd wordt door raadselachtige sterfgevallen waarbij de slachtoffers versteend zijn. Dokter Namaroff, de plaatselijke arts, en de politie proberen de zaak te verbergen. Professor Jules Heitz ontdekt dat een Gorgoon, een mythisch wezen met slangenhaar, voor de moorden verantwoordelijk is. Eén blik in haar ogen is voor iedere sterveling fataal. Paul Heitz arriveert om zijn vaders dood te onderzoeken en raakt verstrikt in de gevaarlijke jacht op de Gorgoon. Hij wordt ook verliefd op de mooie maar mysterieuze Carla, de assistente van Dr. Namaroff. Wanneer hij vaststelt dat hij door een aantal mensen in zijn onderzoek wordt tegengewerkt roept hij hulp in van zijn mentor professor Meister.

"The Gorgon" biedt een klassieke mix van horror en mysterie, waarbij de sfeer en setting effectief bijdragen aan de angstsfeer. Deze Hammer film leunt zwaar op gotische elementen, met sfeervolle decors en een dreigende muzikale score. De prestaties van Peter Cushing en Christopher Lee zijn zoals steeds van de bovenste plank en voegen veel gewicht toe aan het verhaal. Hoewel de speciale effecten ietwat gedateerd zijn, blijft de film een charmante romantische griezelprent uit de jaren zestig. “The Gorgon” behoudt zijn kracht door de sterke karakterdynamiek en de tragische ondertoon. Voor mij was het in elk geval heerlijk griezelen.

In het niet onaardig script wordt Dracula afgetekend als een eenzame figuur die ernstig onder zijn vervloeking lijdt. Wanneer hij verliefd wordt op een jong meisje, dat zijn gevoelens beantwoordt, ziet hij echter steeds meer de hopeloosheid van de situatie in. Helaas doet de matte regie van Javier Aguirre de film geen goed en ook de vertolkingen zijn ondermaats. Ter informatie: Jacinto Molina is de officiële naam van de beter bekende pseudoniem Paul Naschy, waaraan de IMDb momenteel de voorkeur geeft. Voor hetzelfde geld is het volgend jaar weer andersom.

Het verhaal speelt zich af in de zomer van 1959. Claire is een jonge zwangere moeder uit Parijs die door haar man in de steek gelaten is. Ze vertrouwt haar 9-jarige zoon Louis toe aan haar jeugdvriendin Marcelle die in Rouans woont, een klein dorpje ten westen van Nantes. Zo kan ze terugkeren naar Parijs om te bevallen. De knaap is aanvankelijk niet gelukkig met de beslissing van zijn moeder en heeft veel verdriet. Toch ontdekt hij al snel het leven op het platteland dankzij Martine, zijn eerste liefde, een ondeugend buurmeisje. Samen halen ze heel wat kattenkwaad uit. Hij krijgt ook levenslessen van haar. Stilaan krijgt Louis ook sympathie voor Pelo, de man van Marcelle, maar hij merkt spanningen in hun relatie: Pelo drinkt veel en Marcelle lijkt niet erg gelukkig. Wanneer hij één van de ouders een graf op het kerkhof ziet bezoeken, ontdekt Louis dat Marcelle en Pelo getekend zijn door het verlies van hun kind, dat tien jaar eerder doodgeboren werd. Uiteindelijk zal de jongen ervoor zorgen dat het koppel weer naar elkaar toegroeit.

“Le Grand Chemin” was een enorm succes in 1987 in de Franse bioscopen. De prent is een van de mooiste jeugdfilms die ooit werden gemaakt. Meer dan drie miljoen toeschouwers kwamen proeven van de frisse charme van deze nostalgische evocatie van de jeugd op het platteland. Het scenario is gebaseerd op de jeugdherinneringen van Jean-Loup Hubert en ontvouwt zich op een zeer klassieke lineaire manier. De auteur confronteert de wereld van de stad en die van het platteland op een moment - eind jaren vijftig - dat de kloof tussen deze twee werelden flagrant was. De toeschouwer beseft dat de aanwezigheid van het kind geleidelijk de breuken blootlegt binnen een koppel dat verscheurd is door een drama dat hen erg getekend heeft. Het is een werk met veel amusante scènes, levendige en grappige dialogen, dat geleidelijk ontroert zonder in huilerig melodrama te vervallen. Het prachtige scenario wordt ondersteund door uitstekende acteurs, waaronder de kleine Antoine Hubert, de zoon van de regisseur, en de jonge Vanessa Guedj, wiens natuurlijkheid alle scènes waarin zij voorkomt dynamisch maakt. Aan de volwassen kant levert Anémone een opmerkelijke prestatie. Hetzelfde geldt voor Richard Bohringer, die erin slaagt indruk te maken op de kijker zonder ooit te overdrijven. Beiden kregen terecht een César voor beste acteur in 1988.

“Le Grand Chemin” roept reminiscenties op aan René Cléments “Jeux Interdits” en is inderdaad een van de mooiste Franse films over de kindertijd. Vijfentwintig jaar later heeft het niets van zijn verleidingskracht verloren en blijft het een tijdloze klassieker en voor velen een echte favoriet.

Een meesterwerk! Doodjammer dat hij niet verkrijgbaar is met Nederlandse ondertiteling in de Benelux.

Een groep mensen wil met de camera de zonderlinge paranormale fenomenen vastleggen die al meerdere jaren plaatsgrijpen in een immens leegstaand psychiatrisch ziekenhuis. Weldra is één van hen vermist en vinden de anderen de uitgang niet meer. Als het dag wordt blijft het in het gebouw donker. Wanneer ze de vermiste jongeman terugvinden is hij hysterisch.

Met dit gegeven had men een goede film kunnen maken, maar het resultaat is beneden alle peil. Eens te meer was voor mij verveling troef in dit found footage vehikel, een genre dat me hoegenaamd niet ligt. Schokkende camerabewegingen, storingen in het beeld en overacting zijn ook hier schering en inslag en voor mij alleen maar irritant. De setting is beter dan in “Paranormal Activity” en er gebeurt misschien wel iets meer, maar het is allemaal vergezocht en niet eng. Ondermaatse horror, en dat zeg ik als fervente griezelfanaat. Deel 2 hiervan zal ik beslist links laten liggen.

Deze film vertelt het waargebeurde verhaal van de 90-jarige oorlogsveteraan Bernard Jordan. In de zomer van 2014 haalde hij de wereldpers met zijn “grote ontsnapping” uit het woonzorgcentrum waar hij samen met zijn echtgenote Irene verbleef. Het was zijn grote droom om met collega-veteranen de 70ste herdenking van de landingen op de stranden van Normandië bij te wonen, als eerbetoon aan hun gevallen kameraden. De inschrijvingen voor een georganiseerde deelname waren afgesloten, daarom ontsnapte Bernard stiekem uit het woonzorgcentrum en nam hij de ferry om de plechtigheden bij te wonen. Zijn ontsnapping en vastberadenheid kregen wereldwijd aandacht, en zijn avontuur raakte de harten van velen, terwijl het ook de sterke band benadrukte die hij met zijn vrouw deelde.

“The Great Escaper “ is een ontroerende en inspirerende film die zowel jong als oud weet te raken. De film legt de moed en vastberadenheid van Bernard Jordan op een respectvolle en authentieke manier vast. Michael Caine brengt Bernard met veel diepgang tot leven, terwijl de film prachtig de thema's van vriendschap, verlies en eerbetoon aan de dapperheid van de Tweede Wereldoorlog-veteranen verkent. Ook Glenda Jackson, die de release van deze film helaas niet meer meemaakte, zorgde voor een prima vertolking. Ik hou van dit waargebeurd hartverwarmend oorlogsverhaal en ik ben zeker niet alleen.

Pip is een weesjongen die opgroeit in de moerassen van Kent. Nadat hij een ontsnapte gevangene helpt, wordt de knaap naar het grote landhuis van de excentrieke Miss Havisham gebracht om daar het gezelschap te houden van haar dochter Estella. Pip wordt verliefd op de koele maar knappe Estella en droomt ervan een gentleman te worden. Dankzij een mysterieuze weldoener krijgt hij de kans om naar Londen te gaan en zijn dromen waar te maken. Maar hij ontdekt al snel dat zijn nieuwe leven complexer en pijnlijker is dan hij had verwacht.

David Leans "Great Expectations" (1946) is een superieure verfilming van Charles Dickens' gelijknamige roman. Deze klassieker van de Britse cinema wordt geprezen om zijn trouwe weergave van het bronmateriaal, bijzonder sterke acteerprestaties en opmerkelijke visuele stijl. Lean slaagt er op uitstekende wijze in de essentie van Dickens' verhaal te vangen en over te brengen met zowel een gevoel van grandeur als emotionele diepgang. Zijn film straalt ook perfect de gotische sfeer van Dickens’ werk uit. De muziek van Walter Goehr is sfeervol zonder ooit opdringerig te worden. De score draagt bij tot de emotionele impact van het scenario. De decors zijn authentiek en de fotografie bij de griezelige scènes (bvb op het kerkhof) bijzonder effectief in het opwekken van een gevoel van angst en isolatie. Van de vertolking van Finley Currie als gedetineerde kreeg ik persoonlijk een krop in mijn keel. Ook Martita Hunt als Miss Havisham is onvergetelijk; ze incarneert perfect de tragische waanzin van een verbitterde oude dame die vastzit in het verleden.

"Great Expectations" onderzoekt thema's zoals klasse, ambitie, liefde en verraad. Lean blijft trouw aan Dickens' kritiek op de Victoriaanse samenleving en legt de nadruk op de illusies van sociale mobiliteit en de corruptie van menselijke waarden door rijkdom.

Dit tijdloos meesterwerk is een onvergetelijke kijkervaring, waarin de regisseur de essentie van Dickens' roman met groot vakmanschap weet te vangen. Leans vermogen om de donkere en romantische elementen van het verhaal met elkaar te verweven, maakt deze adaptatie een van de beste literaire verfilmingen ooit gemaakt. Zonder meer cinema op zijn best.

Een mooie ouderwetse prent met een prachtige fotografie, oogstrelende settings en een intelligent scenario van Francis Ford Coppola dat de essentie van F. Scott Fitzgerald's roman weergeeft over de man die zijn droom nastreeft. Robert Redford is overtuigend als de enigmatische protagonist Gatsby, die af te rekenen heeft met de vooroordelen van de buitenwereld. Sam Waterston portretteert een geloofwaardige Nick Carraway, Fitzgerald's verteller en empathische waarnemer. En ook Mia Farrow is perfect als de verwende jonge vrouw op wie Gatsby al lang verliefd was.

Jack Clayton zorgde voor een uitstekende regie en maakt geen fouten in zijn evocatie van een oppervlakkige wereld van mensen, die alleen maar aan zichzelf denken.

Een romantisch drama dat ik warm aanbeveel.

Een geschifte monnik martelt op een afgelegen eiland gevangenen en wordt daarbij geassisteerd door zijn maîtresse (die een vampier is) en een één-ogige gebochelde die Igor heet. Hij maakt zich ook schuldig aan moord en grafschennis. Een bescheiden hoeveelheid gore ingekleed in een slecht verhaal, gedraaid met een ultra-low budget en slechte acteurs. Andy Miiligan heeft er nog maar eens een puinhoop van gemaakt.