Cet Obscur Objet du Désir (1977)

Ooit in de jaren '80 op de Duitse TV proberen te kijken.

Tja, als tiener was alles wat maar een link had met James Bond magisch en Carole Bouquet was nou eenmaal de Bondgirl uit For your eyes only!

Begreep er geen hout van en kwam pas op de helft van het verhaal er achter dat de twee actrices een en dezelfde persoon moesten voorstellen (hoezo verwarrend??).

Absurd idee, saai en totaal niet boeiend.

2 sterren.

toch wel ergerlijke personages, maar net hun falen in eenjuiste manier van leven maakt deze film zo boeiend

Conchita...

Een tijd geleden een mooi boek op de kop kunnen tikken met een overzicht van alle films van Buñuel. Het was wat een blinde koop, ik kende alleen maar Belle de Jour, maar de mooie foto's, typisch kenmerk van Taschen, haalden me over de streep. Kort daarna nam ik mezelf voor om eens wat meer van Buñuel te zien. Le Journal d'une Femme de Chambre was de eerste film in het rijtje en Cet Obscur Objet du Désir was de tweede die ze in de bibliotheek hadden.

Ik wist niet dat dit Buñuels laatste film was maar het is tot nu toe wel de zwakste dat ik van hem heb gezien. Het verhaal is op zich wel interessant maar het verloopt allemaal zo verschrikkelijk traag. Normaal gezien kan ik een tragere film nog wel appreciëren maar, ik was ook wel serieus moe, hier kon ik amper mijn ogen bij open houden. Na een 40 minuten heb ik de film dan ook op pauze gezet en ben ik even gaan slapen om hem daarna met volle moed terug op te zetten. Ik ben blij dat ik dat het gedaan want hoewel deze Buñuel niet tot mijn favorieten zal behoren slaagt hij er wel in om een geweldige kijk op het leven van Mathieu en Conchita te geven. Het begint allemaal leuk met Mathieu die een emmer water over Conchita giet en dan aan zijn verhaal begint om de nieuwsgierigheid van zijn medepassagiers te bevredigen. Het leuke gevoel verdwijnt ook nergens maar het is ook niet hetzelfde wow gevoel dat ik bij andere Buñuel films heb, met uitzondering van de meer dan uitstekende eindscène waarin Buñuel toch nog weer een laatste keer zijn echte kunnen laat zien. Net zoals in Le Journal d'une Femme de Chambre zullen de laatste paar minuten van de film me nog serieus lang bijblijven.

Het is vreemd maar het duurde dus een tijd eer ik door had dat er twee verschillende actrices waren voor de rol van Conchita. Ik vroeg me al af waarom maar gelukkig bracht het gekochte boek over Buñuel uitsluitsel. Het is zoals kshanti zegt: Buñuel wou spelen met het idee dat Conchita precies twee verschillende kanten had. De ene keer kon ze poeslief zijn, de andere keer kon ze een verschrikkelijke trut zijn. Ik blijf er dan ook bij dat alleen Buñuel dit had kunnen afbrengen want het past perfect bij het surrealistische sfeertje dat ik zo graag zie in zijn films maar dat hier naar mijn zin iets te weinig voorkomt. Soit, beide dames zijn dan ook uitstekend in hun rol van Conchita maar het is vooral in samenspel met Fernando Rey dat Carole Bouquet en Ángela Molina hun kunnen laten zien. De manier waarop de dames elke keer Rey verleiden om hem dan op zo'n heerlijk afstandelijke manier weer af te poeieren (de kuisheidsgordel was de beste scène) is gewoon fantastisch en dat was ook hetgeen dat ervoor zorgde dat ik de film echt wou uitzien. De andere acteurs zijn compleet verwaarloosbaar omdat de film toch meer als genoeg heeft aan dit trio.

De laatste film van Buñuel maar voor mij nog maar de derde die ik zie. Ik heb dus nog een lekker lange weg te gaan. Misschien was ik een tikkeltje te moe maar in ieder geval was de film iets te traag om mij de gehele speelduur te kunnen boeien. Dat neemt niet weg dat zelfs met deze commentaar Cet Obscur Objet du Désir nog altijd wel waard is om te zien, al is het maar voor de meer dan uitstekende personages en het einde natuurlijk.

3*

Boeiend gebeuren. Op zich is het een vrij kale film, maar waar Conchita een spelletje speelt met de man, doet Bunuel dat nog op twee andere manieren met de kijker. Allereerst door het gebruiken van twee verschillende actrices voor dezelfde rol, en daarnaast door het suggereren van een verband tussen Conchita en de links-extremistische aanslagen. Vooral dat laatste geeft meerwaarde aan Cet obscur objet du désir. Vond alleen het opdissen van een dergelijk verhaal in de trein niet helemaal geloofwaardig, en het personage van die man mist de nodige zelfkritiek. Maar verder goeie film.

Die gekke Buñuel toch. Altijd weer verlijdt hij de kijker met zijn objectief ogende filmstijl. Echt mooi geschoten vind ik de films uit zijn laatste periode niet meteen, maar het conventionele, het doodgewone, wordt hier een wapen. Alles lijkt erdoor zo normaal. Buñuel is wellicht de enige regisseur die van de meest vreemde dingen in zijn films geen ophef maakt, zelfs al is Buñuel als geen ander in staat om vreemde dingen in zijn films te stoppen. Terroristische aanslagen zitten er genoeg in deze film, maar er wordt nauwelijks bijzondere aandacht aan besteed. Gekker nog, een personage wordt door twee actrices gespeelt en de film lijkt het niet te merken. Over de reden waarom dit gebeurt lijken vele verhalen te ronde te gaan, maar Buñuel heeft nooit een reden nodig gehad voor dit soort streken. Hij lijkt het gewoon te doen. De hierboven genoemde theorie dat de twee actrices een andere kant van de persoonlijkheid benaderen is overigens onzin, want beide actrices worden gebruikt voor zowel verleidings- als afstootscènes. Wel is het opmerkelijk dat Buñuel voor twee totaal verschillende schoonheden koos: Molina is heeft een meer uitbundig seksuele uitstraling en is waarschijnlijk niet toevallig een Spaanse actrice. De Franse Bouquet heeft een meer klassieke, afstandelijke schoonheid. Genoeg redenen om verward te raken in ieder geval. Zelfs al maakt Buñuel er dus totaal geen punt van.

Verder wil ik er een zaak van maken dat de Fernando Rey/ Luis Buñuel- relatie voortaan genoemd wordt bij de grote acteurs/ regisseurssamenwerkingen, want het blijft een pracht combinatie. Rey speelt als geen ander een man die je niet vertrouwd, maar die door zijn charmes toch je sympathie blijft houden. Buñuel verachtte dergelijke mannen, maar het is duidelijk dat hij ze stiekem ook enorm leuk vond. Dit geeft Rey de gelegenheid om het langzaam doormidden breken van de schijnbaar onbreekbare geraffineerdheid van zijn personage zowel grappig als tragisch te maken. Hij slaagt in beide.

Verder is dit gewoon een van de meest vermakelijke werken van Buñuel. Ondanks de actriceverwarring is het een van zijn meest toegankelijke films denk ik. Het plezier komt toch vooral van de manier waarop de eerder genoemde Rey geportretteerd wordt, enkele excentrieke momenten (de terroristen bijvoorbeeld), subtiele grapjes (alles wat de butler zegt is vrij geestig), geweldige dialogen en een gewoonweg leuk verhaal om te volgen. Natuurlijk heeft Buñuel wat te zeggen over de onmogelijke zoektocht naar de perfecte geliefde, over mannelijke obsessies, over de belachelijke en vaak verachtelijke manier waarop de bourgoisie zijn problemen probeert op te lossen en meer van zijn stokpaardjes. De angel is echter minder scherp, het geheel is wat sympathieker.

4*

Mathieu: Ik moet de hele tijd aan je denken..

Conchita: Ik ook.

Ja, dat is lachen.

Het zal best dat Bunuel een hekel had aan 'psychologische' interpretaties van zijn werk, maar het is toch tamelijk lastig om in het spel van aantrekking, vernedering, weer aanhalen en daarna afstoten, dat Conchita en Mathieu spelen, niet een klassiek psychologische verhouding te zien waar bibliotheken vol over zijn geschreven: Conchita de narcistische persoonlijkheid die de van een brandende begeerte bevangen Mathieu in haar ban heeft.

Nou ja, 'narcistisch' in die zin dat Conchita niet die autonome persoonlijkheid is die niemand nodig heeft, maar integendeel zich laat voeden door, en ook in zekere zin afhankelijk is van, de aanbidding van Mathieu. Dat er hier in wezen geen onderliggende partij is, maar dat er sprake is van een wederkerigheid, blijkt ook uit de spiegelbeeldige 'wraakactie' van Conchita met de emmer water.

Mannen willen 'nodig' zijn, en vrouwen willen 'bemind' worden, zo luidt het populaire Mars/Venus cliché. Mathieu drukt dat uit door overvloedig met geld en (roerende en onroerende) goederen rond te strooien, terwijl Conchita gehaaid genoeg om dat voorbeeld niet te volgen en háár 'goederen' niet zomaar weg te geven.

Het is leuk gedaan, en bij tijd en wijle werkelijk hilarisch, maar als dit alles was, hadden we nu niet zo'n goeie film gehad als het nu geworden is. Bunuel ondermijnt het goed beschouwd nogal banale verhaaltje met een aantal schijnbare absurditeiten, die veel te denken geven, om een verklaring schreeuwen, maar uiteindelijk op de kijker het effect hebben van de onbegrijpelijke terreur van de Gewapende Revolutionairen van Het Kindeke Jezus: Hè?!?

Zoals de terreur onbegrijpelijk is voor de burgerlijke samenleving, zo is het gedrag van Conchita dat voor Mathieu, en misschien is in beide gevallen dat onbegrip wel het onbegrip van zichzelf, van het geen benul hebben van de uitwerking van het eigen gedrag.

Het raadselachtige gezeul met de zak met kleding door de film heen, en dat wat er uiteindelijk met die kleding gedaan wordt, geven deze film nog een extra dimensie. Wat is dit? Een poging het onherstelbare te herstellen? Mathieu denkt dat dat kan; Conchita blijkbaar niet. Anyway: Poef...

Nou ja, mijn poging om deze film te interpreteren zijn net zo goed of slecht (of 'slechter', voor mijn part) als die van een ander, en misschien gaat het daar ook inderdaad niet om, en laat Bunuel met de als kraaiepootjes rondgestrooide maffe details in het in schijnbare niets-aan-de-hand stijl vertelde verhaaltje zien dat elke verklaring uiteindelijk stukloopt op het absurde.

Of, misschien beter: niemand heeft ooit de informatie of het perspectief om met sluitende verklaringen te komen, maar men probeert dat toch altijd.

En dat is natuurlijk heel leuk! Zie de 'scherpzinnige' conclusies die de butler trekt uit de door Conchita achtergelaten kledingstukken, nadat Mathieu het advies van de door de butler geciteerde 'duitse filosoof' in de praktijk heeft gebracht:

Gaat gij naar vrouwen? Vergeet dan niet de zweep..

Luis Buñuel maakt leuke en erg grappige films, ik kan gewoon niet anders zeggen. Deze Cet Obscur Objet du Désir is de allerlaatste film uit zijn omvangrijke oeuvre, en een prima en waardige afsluiter van een mooie carrière.

Het hoeft allemaal niet zo heel diepgaand of visueel indrukwekkend te zijn om te kunnen boeien. Daar is dit wel het ultieme bewijs van. Deze keer eens een keertje geen aanklacht tegen het geloof, maar een komisch getint drama over een oudere man, die verliefd werd op de veel jongere Conchita. Die ervaring en de belevenissen daarvan verteld hij op uitermate boeiende wijze aan een aantal medepassagiers in de trein. De hoofdrol wordt hier gespeeld door Fernando Rey, die dat overtuigend doet. Hij is aan de ene kant charmant, maar aan de andere kant heeft hij ook iets duisters.

Ik vond de opzet ook wel leuk. Een man, die het verhaal verteld, waarbij ik al snel even aandachtig mee zat te luisteren als de mensen in de trein. Er zit veel humor in, en een aantal sterke dialogen. Verder is het boeiend en zet Buñuel je toch een aantal keren aan het denken, met bijvoorbeeld die aanslagen, die een aantal keren plaatsvinden. Ik zat tijdens de film al te twijfelen of Conchita wel door één en dezelfde actrice werd gespeeld, maar dat is dus niet het geval. Opvallend, maar aan de andere kant ook weer niet, want dat is ook wel weer typisch iets voor Buñuel, die graag iets uitprobeert.

Het is leuk, het is luchtig, het is een tikkeltje absurd en het verveeld geen seconde. Het geweldige einde maakt het verhaal compleet en af.

4,0*

In "La Femme et le Pantin" speelde Brigitte Bardot reeds als femme fatale in een op hetzelfde thema berustende film.

"Cet Obscur Objet du Désir" is natuurlijk een stuk sterker dan het filmpje uit 1959, maar Buñuels beste is het m.i. nu ook niet.

Blijft natuurlijk een interessante en bezienswaardige prent met typische ingrediënten die vaak in Buñuels films voorkomen : éénzijdige liefde, obsessie, sensualiteit, gebruik van symbolen en het scheppen van een vaak "obscure" sfeer en met deze keer een beetje thrillerallure er bovenop, zoals de film in verhaalstijl werd opgebouwd.

Fernado Rey is als altijd erg overtuigend en de Conchita's mogen best gezien zijn.

De tease en de goedgelovige man.

Hoe lang kan ze hem om de tuin blijven leiden, aan het lijntje blijven houden. Waar ligt de grens van de brave sul die Fernando Rey speelt, en welke streken zal de enerzijds brave, anderzijds opportunistische Conchita nu weer op hem loslaten. Grappig in de constructie dat Conchita door twee verschillende actrices wordt gespeeld om haar wispelturigheid ietwat extra aan te zetten. En een mooie wending in het verhaal, en ook met een venijnig onderlaagje in de vorm van de dreiging van de Groupe Armee Revolutionaire d'Enfant Jesus. Hoe kom je er al op. Nouja, er zijn wel gekkere dingen echt gebeurd denk ik dan.

Een film waarin een juiste balans is tussen wat het verhaal vertelt, en wat je zelf raden en invullen kan. Meestal is dat anders. Misschien is dat een van de kenmerken van de oude meester Bunuel.

Wel wat gedateerd - het filmmateriaal was ook al niet het beste dat er in 1977 beschikbaar was denk ik. Het kan in ieder geval niet helemaal meer op tegen het huidige 1080p-geweld, de korrels zijn van het scherm te scheppen. En ook qua cinematografie is het wel een beetje tam voor de huidige begrippen.

En toch is de scene met de emmer wel erg grappig.

Naar mijn mening een van de meest toegankelijke films van Buñuel. Het trucje met de twee actrice, die hetzelfde personage spelen, went vrij snel omdat er best grote verschillen qua uiterlijk zijn tussen Bouquet en Molina. Niet echt boeiend, maar best goed te doen .

Best fijne film van Luis Buñuel over een oude(re) man die verliefd wordt op de jonge Conchita en daar natuurlijk graag even op wil. Conchita is daar echter niet zo snel klaar voor. En zo begint de ellende voor onze vriend. Vond de film vooral vermakelijk en leuk - de scenes met de emmer en het kuisheidsbroekje zullen niet snel vergeten worden. Erg grappig. Verder moet je niet te veel zoeken achter dit verhaal. Natuurlijk leuk dat-ie met het idee kwam om Conchita door twee verschillende vrouwen te laten spelen.

Aardige film over een man in een trein die zijn medereizigers verteld waarom hij zojuist een emmer water over een vrouw gooide. Een origineel verhaal vol met vele, kleine, interessante puzzelstukjes waarbij echter de uiteindelijke puzzel niet bij iedereen hetzelfde zal zijn. Genoeg bizarre, maar ook wel grappige momenten. Net geen 3.5 sterren, voornamelijk omdat de relatie tussen de man en de vrouw (het aantrekken en afstoten) nogal in herhaling valt.

Je herkent het handschrift, als in zijn twee geweldige voorgangers, maar ik vind dit toch de minst geslaagde van de drie.

De zwanenzang van Bunuel is zowaar een boekverfilming over de liefde van een oudere man (Fernando Rey natuurlijk, wie anders?) voor een jonge vrouw. Belangrijk is dat we het verhaal uit de mond van de man horen, daardoor is zijn lezing gekleurd natuurlijk. De film heeft meer een klassiek plot dan meestal bij late Bunuels. Toch speelt hij met van alles en nog wat. Conchita wordt gespeeld door twee actrices. Er gebeuren dingen in de film die vervolgens bijna genegeerd worden (een serie linkse aanslagen bijvoorbeeld). Waardige afsluiter van een filmografie vol twists en turns en ook de laatste die in Kino te zien was. Ik heb nu nog een zestal thuis te kijken.