The Deadly Companions (1961)

Tijdje geleden gekocht, maar ik kom er nog niet helemaal door. De stijl is nog droger dan die van Anthony Mann of Delmer Daves, maar de thematiek is echt al typisch Peckinpah. Plotseling richtingloos geweld waar de personages de consequenties van moeten dragen, en nog meer ontsporen. Chill Wills speelt een goeie bijrol. De rest van de cast vind ik niet geweldig. Brian Keith is op zich een goede acteur, maar lijkt een hoofdrol niet aan te kunnen.

Veel minder dus dan Peckinpah's tweede film: Ride the High Country waarin de voortekenen van the Wild Bunch en Pat Garrett al duidelijk zichtbaar waren.

Toch maar afgekeken, misschien kan ik iemand anders er nog mee blij maken. De grote zwakte van deze film blijkt toch het verhaal te zijn. Paar rare plotwendingen en vreemde motieven. Toch is dit wel historisch interessant. De thematiek en sommige scenes lopen duidelijk vooruit op de latere films van Peckinpah, maar ook op de grote Italo westerns van Leone en Corbucci, maar dan zonder die grote meeslepende gebaren!

heb de film bekeken. op deze site stemt men met 5 sterren.

ben gewend met 4 sterren te stemmen. het zou dus een 3 moeten zijn. valt echt niet tegen.

Een wat merkwaardige western met grote namen in de (vier) hoofdrollen, die niet echt typisch voor hen zijn.

Het meest opvallende is de vreemde muziek, en dat begint (en eindigt) al met de traditioneel Iers klinkende ballade, die tijdens de credits te horen is, en zowaar gezongen wordt door Maureen O'Hara zelf.

Die bewijst daarmee een bekwaam zangeres te zijn, iets dat ik nooit eerder wist.

Maar ja, een Ier(se) die niet kan zingen is dan ook wel een zeldzaamheid.

Hoe dan ook, vreemde muziek voor een western.

Dat gaat heel de film lang door ook, met soms vrolijk aandoende gitaar begeleiding tijdens scènes die om iets anders vragen, en ook nog andere niet typische instrumenten die hier en daar opduiken.

Op den duur begon die muziek mij wel te intrigeren, eerder dan te irriteren, hetgeen nog niet wil zeggen dat ik het ook goed vond passen in de film.

De sterkste acteerprestaties komen van O'Hara, in de rol van saloongirl Kit Tildon, en Wills als doorgedraaide sadistische oorlogsveteraan uit het rebellenleger.

In dergelijke rollen zag ik beiden nooit eerder.

Om O'Hara kun je overigens nooit heen, in welke rol dan ook.

Ze heeft een enorme screen presence en liet zich nooit wegspelen door haar mannelijke tegenspelers.

Keith is eveneens een ex-soldaat uit de Amerikaanse burgeroorlog, maar vocht aan de kant van de Noordelijken.

Hij sleept een geheim met zich mee dat hem al vijf jaar lang aan niets anders dan wraak laat denken.

Aanvankelijk wekt hij weinig sympathie op, maar dat betert op den duur wel.

Geen slechte rol, maar ik ben nooit echt een fan van de man geweest, ook al is het een bekwaam acteur.

Zal ook wel iets met zijn uiterlijk te maken hebben.

Cochran, als schietgrage revolverman, zit best goed in zijn rol, die wat aangedikt is, maar dat stoort zeker niet.

Het verhaal draait hoofdzakelijk om de wraakgevoelens van Yellowlegs (Keith) en een zwerftocht door onherbergzaam Indianengebied met het lijk van Kit's zoontje.

De jongen is per ongeluk doodgeschoten door Yellowlegs, en zijn moeder wil hem gaan begraven in een afgelegen dorpje, naast zijn vader.

Yellowlegs en zijn beide kompanen escorteren haar, maar tegen de zin van Kit zelf.

Het is een reis met hindernissen.

Het verhaal verloopt af en toe wat traag, maar ik vond het nergens vervelend worden.

Een vingeroefening van Peckinpah, maar nog op afstand van zijn uiteindelijke stijl.

In een (leuke) kleine rol is Strother Martin te zien , een van de acteurs die Peckinpah later nog vaker in zijn films liet meespelen.( hij was een van de "lijkenpikkers"in The Wild Bunch')

Maar ook hier is het een a-typische rol voor deze acteur, namelijk die van dominee.

Al weer een tijdje geleden dat ik deze heb gezien,en ook nog wel ergens op schijf heb liggen

Instegen stelling van Brix vond ik de sound niet passen ,en het camera werk was ook nog niet des Sam Peckinpah

Het verhaal had met betere acteurs wel iets ,naargelang werd het me te eentonig, en een matte western

@madmax: Ik vond de muziek ook niet passend schreef ik toch?

Oei ik bedoel irriterend , niet alleen de sound..

Herkende meteen Will Wright uit The Blue Dahlia. Die was uit 1946, toen leek hij al oud; oud geboren lijkt het wel. In deze Western uit '61 is hij in de 60 en lijkt niet veel ouder geworden.

Verder grotendeels met @Brix' review eens. Maureen O 'Hara met Will Wright veruit de sterkste performance. Met de (suicidale) Brian Keith heb ik niets, mist charisma; lijkt kloon van die George Peppard, ook een typisch jaren 60 13-in-een-dozijn acteur.

Poster suggereert weer een situatie, die niet in de film zit, zie ook poster van Day of the Outlaw, etc..

Maureen was zeker geen femme-fatale; leggy foto's van haar zjjn tov haar collega's ook zeer sporadisch op Internet te vinden bijvoorbeeld. Hooguit busty pics voor haar LP's.

't Verhaal, tempo en lengte van deze Western vind ik prima, en over muziek is al genoeg gezegd; volledig uit de toon.

Laatste zin plot zou misschien beter kunnen zijn: " Yellowleg krijgt echter onderweg te maken met een weerbarstige Kit en problemen met Billy, Turk en de Apachen''

IMDb *6/10, vooral vanwege inbreng Maureen O 'Hara, die ik vaker in dit soort rollen had gezien..

He'd get his revenge all right, but then he'd lose the one thing he had to live for

Ergens eind februari bracht de BBC een ode aan de overleden Maureen O'Hara. Het was weliswaar een ietwat verlate ode (O'Hara stierf in oktober op 95-jarige leeftijd) en ze bestond uit deze The Deadly Companions en This Land is Mine. Allebei uiteraard opgenomen en even getwijfeld welke ik zou opzetten. Uiteindelijk, en dat zal de aandachtige lezer niet verbazen, voor The Deadly Companions gekozen omdat die een net iets kortere speelduur had.

En ik wou ook wel eens zien wat voor debuut Sam Peckinpah had gemaakt. Een naam die een serieuze status met zich meedraagt, maar wel één die me tot nu toe nog niet echt kon overtuigen. Pat Garrett & Billy the Kid en The Wild Bunch zijn vermakelijke films maar ook niet meer dan dat. Soit, met The Deadly Companions is het duidelijk geworden dat Peckinpah en ik nooit grote vrienden gaan worden. Sowieso al een ietwat lastigere film om zonder ondertiteling te zien aangezien Chill Wills wel eens de neiging heeft om binnensmonds te mompelen, dat in combinatie met zijn taalgebruik maakt het nog wat lastiger, maar het is bovenal gewoon een saaie film. Hoewel het boek van Albert Sidney Fleischman waar de film op gebaseerd is nog wel een interessant uitgangspunt bevat, is de tocht van Kit met haar dode zoontje traag en zonder enige vorm van spanning.

Ik begin ook mijn twijfels te hebben of ik eigenlijk echt fan ben van het Western genre. De films met John Wayne liggen me erg goed, maar dat vind ik dan ook simpelweg een fantastische acteur. Het was via hem dat ik ook Maureen O'Hara heb leren kennen en dat blijft toch een enorm goede actrice. Werkelijk nog geen enkele slechte rol van gezien en ook als saloongirl Kit overtuigt ze. Voor het overige wordt er vooral aandacht besteed aan de drie mannen. Brian Keith kent als Yellowleg niet echt bijzonder veel charisma en de vete met Chill Wills (Turk) is maar zozo. Dan vond ik de gluiperige Steve Cochran als Billy een stuk beter. Kleine bijrol ook nog voor Jim O'Hara en dan werd de film ook nog eens geproduceerd door Charles B. Fitzsimons, nog een telg uit de O'Hara clan.

Ik heb in de loop der jaren wel wat van Peckinpah bijeen geraapt omdat ik dacht dat het een regisseur ging zijn die me wel ging liggen dus ik wil de gok nog wel eens wagen met Ride the High Country, Ballad of Cable Hogue en Junior Bonner. Als die me echter niet liggen, dan vrees ik dat het daar gaat ophouden tussen mij en de regisseur.

2*

Dit is voor mij wel de minste van de Sam Peckinpah westerns.

De setting was dan nog wel goed gekozen en brengt je in western sfeer.

Tenminste als die vreemde muziek maar niet zo aanwezig was .

Op het laatst was ik er dan ook wel een beetje klaar mee.

Ook met de acteurs had ik niet veel mee op .

Brian Keith acteert wel zo dat het op het saaie af is om ernaar te kijken .

Steve Cochran is daar aan tegen een stuk levendiger en met zijn flamboyante uiterlijk lijkt hij zo ontsnapt zijn uit een strip van lucky luke.

Chill Wills hangt er als het derde wiel aan de wagen bij en voegt dan ook niet veel toe aan het verhaal.

Voor mij is het dan ook Maureen O'Hara die de film nog het bekijken waard maakt.

Al met al een tegenvallende western van Peckinpah.

Helaas nog steeds niet op blu-ray. In Nederland zelfs niet eens op dvd uitgebracht. Toch Sam Peckinpah's debuut film.

Een beetje moeizame film omdat de goede elementen steeds struikelen over oneffenheden in het script en de produktie. De vier hoofdacteurs passen prima in hun rol (hoewel veel critici vinden dat Maureen O'Hara te oud is om een "dance hall girl" te spelen en daardoor ongeloofwaardig is), het ziet er allemaal prachtig uit, en de manier waarop de twee centrale plotlijnen (Brian Keiths wraakmissie en Maureen O'Hara's tocht) elkaar kruisen is intrigerend, maar tussendoor gebeuren er te veel dingen die mij uit de film halen. Het stadje voelt nooit "echt" aan, de twee kompanen laten zich op merkwaardige wijze steeds koeioneren door Yellowleg terwijl ze weten dat hij niet (goed) kan schieten, het is absurd dat Keith zomaar een kamp met Apaches binnen zou kunnen sluipen (ook al zijn de Indianen dronken), en het begraven van een compleet rijtuig in de woestijn lijkt me een helse klus en bovendien belachelijk wanneer je bedenkt dat een beetje spoorzoeker de sporen van zo'n onderneming één-twee-drie zou hebben opgemerkt. En dan heb ik het nog niet eens over de overdadige en ongepaste muziek gehad... Nee, ik wilde The deadly companions zien omdat Sam Peckinpah als regisseur op de titelrol vermeld staat, maar zijn inbreng valt maar moeilijk te onderkennen in deze film die voornamelijk een project van O'Hara en haar producerende broer is. (Strother Martin als dominee?!?)

Wat een trage film, desondanks toch wel uitgekeken.

Maar wat is Maureen O'Hara een mooie vrouw...