Split (2016)

Dit beloofd veel goeds, James McAvoy, Anya Taylor-Joy, Bruce Willis en Samuel L. Jakscon in The Unbreakable sequel in januari 2018l>>

“You are different from the rest. Your heart is pure! Rejoice! The broken are the more evolved. Rejoice.”

Split laat zien dat Shyamalan weer helemaal terug is. De film is origineel, heeft een ijzingwekkende sfeer en een fenomenale McAvoy. Een gijzelingsdrama, een persoonlijke tragedie, een ijzingwekkende thriller, een puzzelfilm, een superheldenfilm, zelfs wat humor… Split is van alle markten thuis.

Naast McAvoy is ook Taylor-Joy ijzersterk en ze gaat een grote toekomst tegemoet. Met een persoon die verschillende personaliteiten heeft is het wel zaak om je aandacht erbij te houden, maar dan wordt je ook beloont met een mysterieuze film die alles in zich heeft wat Shyamalan’s films zo leuk maakt. Met een razendspannend einde die precies op tijd komt. Want het verhaal begon wat repeterend te worden, en gelukkig weet Shyamalan er op tijd een eind aan te brijen. Met zijn karakteristieke twist.

Gewoonweg briljante film, mede dankzij het hoge WTF-gehalte op het einde. Verder erg spannende maar doorsnee film. Maar omdat de film mij toch wist te verrassen, 4 1/2 *

Shyamalan flikt het weer... en geeft hier McAvoy gewoon de fucking rol van zijn leven! Als het niet meerdere rollen zijn...

In het begin leek het nog een kleine film te worden en kon het nog alle kanten op gaan. Een ontvoeringsdrama, een stil en gesloten meisje en de uiteindelijke opsluiting in een... Ja, wat eigenlijk? De drie meisjes acteren om te beginnen erg realistisch goed en alles draait hier om Casey Cooke... Waar Claire en Marcia opvliegerig en paniekerig zijn lijkt de opsluiting Casey maar weinig te raken. Gaat het soms de kant op zoals ik denk dat het is? Dan krijgen we te maken met de ontvoerder... De Charmante Dennis... waarbij het meteen duidelijk is dat dit lang geen stereotype psychopaat is... Misschien is de man wel helemaal geen psychopaat.

Maar dezelfde man loopt ook bij een psychologe Fletcher... Waar hij ineens de vrolijke Frans is... en Barry heet... Fletcher blijft maar bewonderd van dit figuur en zijn beleveniswereld. Maar uiteindelijk begint het wel steeds meer op te vallen dat deze man veel meer persoonlijkheden heeft. Doet hij dit expres? Vooral zijn Hedwig-personage is onvergetelijk.... Ik moest bij die naam meteen aan een hobbit denken. En uiteraard het uiteindelijke The Beast... De concrete persoonlijkheid waar we steeds voor gewaarschuwd worden.

En de persoonlijkheid van Kevin is net zo wisselend als de genre van de film zelf. De ene keer een surrealistische komedie, de andere keer een psychologische thriller... en uiteindelijk wordt de film steeds enger. Ook wanneer de film zich verdiept in Casey begon ik me erg ongemakkelijk te voelen op lange termijn.

Kortom: een pareltje waarbij we nu zeker kunnen zien dat Shyamalan terug is. Na zijn uitstekende The Visit. Grappig ook om erachter te komen dat dit een vervolg is op Unbreakable en dat we Bruce Willis aan het einde nog even te zien krijgen (Hè? Is dat niet...)

Zeer verrast.

4,5*

Split is niet heel opvallend doordacht en uitgewerkt, maar bijzonder is hij wel. Hij heeft bijvoorbeeld niet het niveau van Anthony Hopkins in zijn perverse ideeën. Natuurlijk zijn die gelijkenissen er wel, maar we zien ze bijna niet en dat is een gemiste kans. Daarbij zijn niet alle rollen uitgesproken personen. Zeker die twee meiden niet die meer passen in een blockbuster. Dat geldt niet voor de twee hoofdrolspelers Anya Taylor-Joy (kende ik van VVitsch (2015) (mooie rol en acteerprestaties) en James McAvoy die hier echt een Oscar verdient met zijn gespleten persoonlijkheid (DIS). 24 verschillende persoonlijkheden lijkt veel maar een mens kan er wel meer dan 100 hebben. Opmerkelijk. Het wordt ook wel MPS genoemd. Hoe dan ook het is een interessant gegeven om zo'n film te maken met een verknipt persoon die ook nog buitengewoon intelligent is.

Wat ik wat jammer vind is de uitwerking daarvan. Dat begint al gelijk met de vader die verdwijnt in geheimzinnigheid. Is hier een reden voor? Dat hadden ze van mij gewoon mogen laten zien. En dat geldt voor meerdere dingetjes alsof er een leeftijdsgrens aan verbonden is. Split drukt niet door en dat is jammer! Zo blijft de film vol met vaagheden terwijl je gelijk ziet dat het hier gaat om een verknipt persoon die alles niet op een rijtje heeft staan. Zo blijft het ook onduidelijk wat er met die twee andere meisjes gebeurt. Die vaagheid begrijp ik niet en voegt ook niks toe.

Dan zou je zeggen we zien alles op het eind, maar ook daar blijft de vaagheid bestaan. Er zijn doden en gewonden, maar wie of wat? Het wordt niet belicht.

De parallel met Bruce die we letterlijk in een Spit second zien Unbreakable snap ik ook niet echt. Zijn totaal twee verschillende films.

De rol van Betty Buckley vond ik niet bijzonder sterk. Zeker als zij helemaal door heeft dat hij mensen heeft opgesloten. J Je zou denken (om jezelf te redden) ga je daarin mee in zijn rol, maar nee ze doet dan alles fout wat je maar fout kan doen en dan ook weer heel voorspelbaar

Split begint goed heeft een wat mager middenstuk en eindigt naar een mooie climax. Ondanks dat hij zijn echte scherpe randjes mist is hij degelijk gemaakt maar niet uitzonderlijk vernieuwend of spannend.

Na het rampzalige The Visit was ik wat mij betreft voorgoed klaar geweest met Night Shyamalan, maar soms gooien movie-challenges wel eens roet in het eten.

Dit blijkt zowaar een erg leuke film, die op een gegeven moment zowaar echt nog wel spannend wordt. Horror is dit wat mij betreft niet. Voorlopig wel even weer genoeg films met meisjes opgesloten in kelders gehad, maar verder prima thriller.

M. Night Shyamalan?

Ik keek er een beetje raar van op toen zijn naam in beeld kwam. Nooit gezien of vernomen dat deze van hem was. Komt omdat McAvoy vooral mijn nieuwsgierigheid wekte. Er was een weinig indrukwekkende film voor nodig (First Class) om te zien dat dit een acteur is waar ik graag naar kijk. Beetje ongrijpbaar wat hem zo goed maakte (niet meteen charismatisch of indrukwekkend in verschijning), al vind ik het mooi als een acteur zich niet te snel laat verleiden door 'grote gebaren' maar ook ingetogen de emotie weet over te brengen. Ik geloof hem, hij neemt mij moeiteloos mee.

Om een acteur die je hoog hebt zitten aangekondigd te zien in een film over meerdere persoonlijkheden, is gelijk aan je verheugen op een meer-gangen-diner in je favoriete restaurant. Bewezen diensten staan garant voor een avondje smullen geblazen. Mits hij er mee wegkomt, want ook al vervulde Nicolas Cage zijn dubbelrol in Adaptation. met flair en zette Norton zijn schizofrene (of toch niet??) misdienaar in Primal Fear glansrijk neer; het is toch ook altijd mogelijk dat je held van zijn sokkel valt of grossiert in narcisme (ahum). Bovendien: '23 persoonlijkheden' voorspelt een rommelig of overdadig geheel.

Goed dus dat ze de helft buiten beschouwing laten. Houdt het compact en McAvoy krijgt genoeg kansen zijn kunsten te etaleren. De personages liggen wat overduidelijk zo ver mogelijk uiteen (een gespierd beest, een ondeugend kind, een statige vrouw en een krachtdadige jongeman (die op zijn beurt weer een homoseksuele fashion designer speelt) en de gespletenheid wordt nodeloos (met kleren) aangekleed, maar als het acteerwerk klopt, dan klopt het.

En oh oh oh, wat klopt het. Hoe onbeweeglijk Patricia wordt weergegeven, zo frivool wordt Hedwig van motorische wapenfeiten voorzien. Dan moet ik wel zeggen: met Filth nog vers in het geheugen, vind ik het wel fijn dat zijn gezicht als The Beast wat meer uit beeld blijft. Te hoog goedzak-gehalte om voor een echte slechterik door te kunnen gaan. Slimme keuze.

Ook een pluspunt was de bedachtzame werkwijze van het hoofdpersonage (of ja, dat meisje dan). Of dergelijke helderheid van geest in een crisissituatie redelijkerwijs van een getraumatiseerd meisje te verwachten valt, weet ik niet; voor het verloop van de film brengt het wat aardig spannende scenes teweeg waarin ze de persoonlijkheden van McAvoy probeert te bespelen en te paaien. Extra aangezet door de contrasterende aanwezigheid van de blonde vriendin, die weer wel het typisch paniekerige horrorpersonage vertegenwoordigt.

Vanaf The Beast vliegt de film lekker uit de bocht met tot dan nog ongeziene gore en een bovennatuurlijk randje. Sommigen beweren stijl- of afbreuk maar er wordt natuurlijk wel al lang op gehint. Zonder logica is het niet, dus hoezo zou het dan zonde van de opbouw zijn?

Verder vond ik de scenes met de psych misschien niet altijd even boeiend om te volgen maar het wetenschappelijk fundament wordt wel kundig ingezet om andere scenes geloofwaardiger te maken. Bovendien qua 'uitleggerigheid' prima gedoseerd. De link naar Unbreakable voelde voor mij een beetje als fan service aan. Beetje lichtgewicht-connectie die (de schijn van) een gedeeld universum teweeg moet brengen. Dat Reservoir Dogs en Pulp Fiction hetzelfde universum zouden delen omdat Vic en Vincent dezelfde achternaam delen. Beetje makkelijk, verder weinig overlap maar fanboys smullen van het idee alleen al (of Unbreakable is mij niet goed genoeg bijgebleven hoor, kan prima).

Ten slotte kan de film dan wel als platform voor McAvoys talent fungeren, het vergeet ook niet om in overige personages te investeren, een goede sfeer neer te zetten of eigenzinnig te eindigen. Schoonheidsfoutjes als het simplistisch gegeven dat Kevins volledige naam uitspreken hem 'wakker maakt' (of dat de psych dit gegeven wel opschrijft - maar eerder niet toepast), neem ik graag voor lief. Omdat Shyamalan er vaak wel een verklaring aan toevoegt (dat werkt verzachtend, hoe dun die verklaring soms moge zijn). Maar vooral omdat de overige - en belangrijkere - dingen gewoon kloppen. Doordacht verhaal, een extreem uitgangspunt misschien maar met genoeg durf verteld en veel ruimte voor sfeer. Ja, en voorzien van acteerwerk dat best wel een beetje fenomenaal genoemd mag worden.
4*

Goed.

Misschien wel de beste Shyamalan, nu al de beste die ik van hem gezien heb. Na een paar dipjes levert hij opeens weer een lekkere sfeervolle thriller af. Horror is het wat minder, het kent ook weinig echte gruwel of heel spannende momenten.

McAvoy speelt erg sterk, en bewijst hier wederom wel bij de top te horen. Geen enkele acteur/actrice overtreft hem in deze film. De film zelf is verrassend sfeervol en uitermate boeiend om te volgen. Misschien wat saai op sommige momenten.

Het begin was het sterkst, daarna verliest de film wat kracht, maar richting het einde is het weer wat sterker. Uitermate boeiende film van Shyamalan, die zichzelf behoorlijk overtreft hier. Gedragen door McAvoy inderdaad, maar ja, goede terugkeer.

Het acteren is goed en het is eens een andere manier om zo een gespleten persoonlijkheid naar boven te brengen. Heel sterk vormgegeven door James McAvoy die op geloofwaardige manier verschillende persoonlijkheden kan spelen. Ook Anya Taylor-Joy speelt sterk (eerder zag ik haar ook al een sterke rol neerzetten in The Witch). Vernieuwend lijkt het mij niet meteen, spannend is het wel bij momenten. Zoals steeds bij Shyamalan heeft het drama de bovenhand en is er bitter weinig horror. Het is me echter te langdradig en ik had gehoopt dat men sneller tot een conclusie was gekomen.

Ik wist eigenlijk heel weinig van deze film voor ik hem ging kijken. Maar had wel gehoord dat M. Night Shyamalan hiermee de weg naar boven weer had ingezet. En daar bleek geen woord aan gelogen. De ijzersterke vertolkingen van James McAvoy en Anya Taylor-Joy geven het beklemmende verhaal de juiste smoel. Het plot ontvouwt zich in trage doch fijne flow. Volledig geconcentreerd zat ik op de einduitkomst te wachten. En daaruit bleek het uiteindelijk inderdaad weer een typische Shyamalan film te zijn, in positieve zin.

Paar weken geleden alweer dat ik deze film eindelijk heb gezien na Unbreakable (Unbreakable ook dit jaar herzien na jaren geleden, ik herinnerde me er weinig meer van). Unbreakable vind ik wel goed, maar deze film vind ik een stuk interessanter. Vooral James McAvoy is erg sterk. Erg gegroeid na zijn kleine rol in Band of Brothers (waar ik hem ook goed vind). Anya Taylor-Joy zet ook een interessant personage neer.

Kan niet wachten op Glass. Kijk ik erg naar uit en erg veel zin in!

Lekker handig, zijn 5 films uit 2016 die Split hebben als naam... haha. Moest 'm handmatig aanpassen.

Voor wie deze film nog niet gezien heeft: Wo 16 Jan op Net5

Na The Sixth Sense en Unbreakable ging M. Night Shyamalan maar rare dingen doen. Het begon bij wat matige films, maar ach; dat kan iedere filmmaker overkomen. Maar toen kwam hij met zelfs een reeks afgrijselijke producties, waar je geen vezel van een man met talent nog in kon herkennen. Maar The Visit uit 2015 - die ik zelf nog niet heb gezien - en deze Split leken films te zijn waarin Shyamalan eindelijk weer eens een beetje normaal ging doen en met op z’n minst prima films kwam. Want dat is wat Split is; een prima film.

Zelden zie je dat een film zo leunt op één acteur als in Split. Maar Shyamalan heeft geluk dat hij werkt met James McAvoy. Ik kan me niet veel acteurs bedenken die deze rol dusdanig goed zouden kunnen spelen. En als je ziet hoe Shyamalan zijn acteurs liet spelen in films als The Happening en The Last Airbender twijfel je ook of je aan hem iets hebt qua regie. Hoe ze het ook voor elkaar kregen; McAvoy speelt fenomenaal. Soms over de top, soms opvallend ingetogen. Hij zorgt ervoor dat je eigenlijk amper oog hebt voor de overige acteurs, die weinig tot geen indruk achterlaten. Ze doen wat ze moeten doen. Soms is Split ietwat traag en kabbelt het wat, maar er komen ook een paar ijzersterke scènes voorbij. Het maakt nieuwsgierig naar Glass, het vervolg op Unbreakable en deze film. Een soort mini-MCU van Shyamalan. Zolang het maar van dit kaliber is en niet van het niveau After Earth.

3,5 sterren.

Omdat ik één dezer dagen Glass in de zalen ga zien, wou ik toch nog even Split meepikken. Ik had er ook geen idee van dat Shyamalan Split zag als een soort vervolg op Unbreakable en zonder de laatste 2 minuten zou het ook als een perfect op zichzelf staande film kunnen geweest zijn.

Shyamalan brengt me ondanks een aantal missers nog steeds in vervoering als een "must see director". Deze Split is zeker niet zijn minste prent, een film met duidelijk potentieel, maar ongeveer halfweg de film had ik wel een gevoel van een herhalend statische plotlijn. Het einde geeft dan vaak de doorslag van dat halve sterretje bij of niet en het werd wat mij betreft "niet".

Het uitgangspunt van een ontvoerder van drie tienermeisjes, lijdend aan een gespleten persoonlijkheid, is op zich uitermate spannend. Het begint ook spannend, maar daarvan blijft na verloop van tijd niet zo heel veel meer van over. McAvoy geeft daarentegen voldoende kleur aan zijn complexe personage om de film in zijn geheel ook nog in gang te houden. Zijn mimiek, lichaamshouding en stem veranderen naargelang welke identiteit zijn personage zich aanmeet. Knap gedaan!

Ook Anya Taylor-Joy deed het meer dan behoorlijk. Wel wat overbodig vond ik de plotlijn van de psychiater dr. Fletcher die eigenlijk nergens toe leidde. Ik had geen boodschap aan het zinloze gewauwel over zijn stoornis, toch niet als het niet de klemtoon of het doel van de film was. Laat het dan gewoon voor wat het is. Hier en daar wel een mooie scène waardoor het zeker de moeite waard is om verder te kijken. Net geen 3,5* wat mij betreft.

Troost je er zijn er nog. Ik hoorde dat ook pas gisteren in het nieuws. Nooit bij stilgestaan toen ik hem bekeek. Lijkt me ook niet eenvoudig om er een "vervolg" in te zien.

Ik lees vooral dat Shyamalan het destijds uit Unbreakable heeft gehaald omdat zijn verhaal er te vol van werd. Dat zou betekenen dat hij het all along als één geheel heeft gezien.

Het schijnt dat er één verwijzing naar het personage van Kevin Crumb (als kind) in Unbreakable is blijven hangen.

Deze gisteren herzien en alleen maar meer waardering gekregen voor de manier waarop Shyamalan zijn eigen origin story aan het samensmeden is. De link met Unbreakable mag dan wat geplakt aanvoelen; toch wordt ook hier meermaals gehint dat mensen zoals Kevin niet zozeer aan een stoornis lijden, maar misschien wel méér zijn dan ‘gewone mensen’.

Ik denk dat er na Glass, wanneer het geheel definitief in beeld komt, heel wat mensen staan te kijken van hoe inventief hij (vanaf Unbreakable) een klein en compleet eigen universum aan het bouwen is geweest.

De film is gebaseerd op het idee dat de controversiële psychische stoornis dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) een basis voor bovennatuurlijke krachten kan zijn omdat de stoornis zou tonen dat de geest het lichaam kan bepalen. En omdat psychische trauma’s de oorzaak zouden zijn van DIS zit daar een moraal aan vast dat juist psychisch-emotioneel beschadigde mensen supermensen kunnen zijn in tegenstelling tot mensen met een gelukkige jeugd. Dit is niet nieuw, want bv. Nietzsche schreef al dat alleen groot lijden grootse daden kan voortbrengen (en hij sprak ook over supermensen), maar als idee voor een thriller en een soort superheldenfilm is het origineel.

Maar het verhaal wordt helaas helemaal niet origineel uitgewerkt: alle clichés van dit soort thrillers worden opgelepeld (zo voel je direct al aan het begin aan dat de twee paniekerige doorsneemeisjes en de psychiater die gefascineerd is door haar patiënt het niet gaan overleven en dat het ‘vreemde’ meisje het zal moeten opknappen) en ook zijn er al meer films over mensen met DIS gemaakt die dat thema beter hebben uitgewerkt. De film heeft ook ongeloofwaardige elementen zoals dat de verschillende identiteiten ook in een seconde wisselen van kleding en vond ik de meisjes slecht acteren omdat je eigenlijk geen angst bij hen merkte. Het maakte de film weinig boeiend.

Maar vanwege het originele idee van de film nog net een voldoende.

Nadat ik Unbreakable had gezien en alle commentaren daar, wilde ik deze ook graag zien.

In eerste instantie dacht ik: hmmmmmmmm

In de pauze ging ik hier even lezen en kwam al snel tot de conclusie dat ik even moest doorbijten.

Heb genoten van het acteerwerk van James McAvoy, geniaal gedaan!

En inderdaad in het laatste stuk begon bij mij alles duidelijk te worden.

Nu natuurlijk op het verlanglijstje: Glass!

ik prijs James McAvoy voor zo'n geweldige prestatie. Hij bracht er mooi drama in ten opzichte van de thriller. Zat tijdens heel de film op het puntje van mijn stoel. Het uit elkaar houden van de 23, sorry 24 verschillende personages is in het begin moeilijk. Maar gelukkig komen ze niet allemaal aan bod in de film. De hele film gaf me weer het Unbreakable gevoel. Dit is veelbelovend voor Glass, hopelijk.

Hele dikke 4. Zeer boeiende film met magistrale hoofdrollen van mcvoy en casey. Goede spanning ook maar helaas doen de 2 andere dames het minder goed. Maar suspense tot aan t einde.

Duidelijk niet aan mij besteed. De film boeide van begin tot net voor het einde. Goed acteerwerk van James Mcavoy en Anya. Die andere 2 meiden waren een stuk minder, maar a la. Ik was erg benieuwd naar het einde van de film, maar daar zat dus het probleem. Opeens wordt het gijzelingsdrama een fantasy over iemand met bovennatuurlijke krachten. Wat een afknapper!

wat een prestatie van James McAvoy. Geniaal hoe hij de verschillende persoonlijkheden neerzet, met Hedwig als persoonlijke topper.

Dat snap ik best!

Weinig boeiend, ongeloofwaardig en te veel geklets.

Had Glass al gezien voor deze film, dus dat was jammer.

Maar nog steeds een hele goede en spannende film!

Na enkele matige films keert M. Night Shyamalan terug met een betere film op zijn niveau. Split is dan ook geen The Last Airbander of After Earth, maar een sterke thriller die kwalitatief terug pakt naar het oudere en betere werk van deze regisseur.

Er is duidelijk goed gewerkt en nagedacht aan het script van de film, kwalitatief komt het namelijk nauwkeurig uit de verf. Mede dankzij hoofdrolspeler James McAvoy die hier zonder moeite gemakkelijk meerdere personages weet neer te zetten en daar makkelijk in weet over te schakelen. Zijn acteerwerk hierin is dan ook erg sterk. Dit samen met de andere hoofdrolspeler Anya Taylor-Joy, die haar rol daar en tegen redelijk goed weet neer te zetten. Tot slot in samenwerking met de andere castleden. Het verhaal van Split is daarbij interessant en afwisselend vanwege de twee verhaallijnen. Potentie zit meer in het verhaallijn van Kevin (McAvoy) met zijn meerdere verschillende persoonlijkheden. Maar de uitwerking van het tweede verhaallijn, de flashbacks van het ontvoerde meisje (Taylor-Joy) komt ook steeds langzamerhand in de film wat meer naar voren en daarbij goed tot zijn recht. Het tempo komt met up en downs waardoor het hier en daar wat traag kan zijn. Gelukkig zakt het daardoor niet volledig in elkaar. Ook de spanning blijft daar een beetje in uit, ondanks het einde daar wel naar toe wilt werken. Maar in het algemeem blijft de volledige speelduur wel interessant en vermakelijk.

Hiermee is regisseur Night Shyamalan dan eindelijk terug met een sterke film die goed aansluit op zijn beginnende succesvolle oeuvre. Buiten zijn matige werk uit de periode 2006 - 2011 werkte de man onder andere aan zijn script voor deze film. Hij verklaart zelf dat hij er even wat tijd overheen heeft laten gaan voor het uitwerken hiervan. Mogelijk omdat het publiek nog niet klaar zou zijn voor de rariteiten die in Split voorbij komen. Maar achteraf gezien valt dit allemaal wel mee en had het wel eerder welkom geweest. Daarbij blijkt Night Shyamalan wel onverwachts en bedachtzaam uit te pakken als we eenmaal zien dat er hier toch meer achter zit dan een goede comeback. Een kleine verwijzing naar een trilogie van Unbreakable blijkt dan namelijk nog achterwegen te zitten. Na afloop is Split dan ook een duidelijk tussenweg van Unbreakable naar Glass (2019) tezien. Wat uiteindelijk een trilogie moet gaan vormen.

3,0*

Et cetera, et cetera, et cetera........................................................................

Glass op de planning dus moest deze prent eerst afgewerkt worden. Al drie maal lukte me dat gewoonweg niet. Ben echt geen fan van James McAvoy, dus voor mij een drama alleen al met hem in de hoofdrol.

Unbreakable vind ik best een gave prent, dus een reeks vervolgen erop stonden mij wel aan toen ik er destijds gehoor van kreeg.

Shyamalan doet het weer met een trage prent in zijn bekende style. Niet dat ik in beginselen tegen trage prenten ben, nee... in tegendeel tegenwoordig, maar het moet me dan wel te pakken krijgen om er doorheen te kunnen komen. Bijna twee uur vullen met traag script en maar weinig laten gebeuren, en dat hebben we eerder meegemaakt met deze regisseur. En dat kan ik terugzien in mijn stemtabel bij de regisseur, een magere 2,8** over acht films krijgt hij als gemiddelde voor die prenten van mij. Met zo'n beoordeling kun je niet spreken over een goed huwelijk, nee een kleine verstandsverhouding wil ik het noemen en niet meer dan dat.

Na een uur ben ik maar weinig echt opgeschoten met al dat gebabbel, waar wil het nu heen en wanneer gaat dat dan gebeuren. Die slappe psychobabble zat ik niet op te wachten, Thriller en Horror staat vermeld als genre hier en op IMDB. Maar het voelde steeds keihard als drama aan, en nog een slappe ook. De dames doen het redelijk, daar hoor je me niet over klagen en an sich zet Shyamalan het allemaal wel aardig op beeldplaat. Maar wat een aanslag op je concentratie dit weer was.

Twee verhaallijnen door elkaar, tergend langzaam uit de doeken die samenkomen. Best onderwerpen waar aandacht aan geschonken mag worden. Maar dan vind ik juist de schil eromheen weer niet gepast. Misbruik, mishandeling (ook geestelijk) en vernedering is werkelijk een duivels gebeuren waardoor er veel kapot gaat in een leven en daar omheen. Het verhaal lijkt dan best ook op het verhaal van The Dragon uit de Hannibal film (en Manhunter), nimmer op die kwaliteit helaas.

Het laatste half uur staat voor wat actie gelukkig, en dat was dan ook echt wel welkom hoor. The beast wordt getoond, heel erg eng wordt het daardoor niet. Gelukkig dat de soundtrack er wel wat spanning in kan drukken. Er had gewoon veel meer in gezeten als je het mij vraagt, had veel meer creepy kunnen zijn. Erg verrassend vond ik de uitkomst de laatste 20 minuten niet meer, er was duidelijk naar toe gewerkt. Misschien zelfs wel slap. Maar het einde brengt het nog net naar een 3** niveau, en dan vooral voor de boodschap.

Ik mag hopen dat Glass meer in zijn mars heeft.

Een ijzersterke James McAvoy!

Letterlijk binnen de eerste 5 minuten van de film gaat het heerlijk vlot en gelijk los. Geen gezeik maar gelijk gas erop.

Ja, wat moet ik hierover vertellen. Het is een zeer interessante film die James McAvoy steelt. Wat weet hij een toffe personage, of moet ik zeggen personages neer te zetten.

Het is spannend, sfeervol en heerlijk om naar te kijken. De 2 uren vlogen voorbij.

Absoluut een stuk beter dan Unbreakable, nu ben ik dan ook zeer benieuwd naar de film Glass.

Mocht je de film nog niet gezien hebben is dit zeker een aanrader.

Een dikke 3,5*