A View to a Kill (1985)

Spannende bond 'prima actie,s ,was weer n avond kijkplezier,Zag ook patrick mcnee uit de oude serie De Wrekers..

Prima Bond film, alleen wel een feit dat Bond te oud was, en Tanaya Roberts niet kan acteren, maar het was wel een schoonheid zeg, caramba!!

Tijd om deze nog eens te herzien. Na vooral Craig-Bondfilms te zien is het verschil toch wel groot. Niet alleen door de andere Bond, maar ook de tijdsgeest natuurlijk. A view to a kill is een wat serieuzere Bond naar Moores gewoonte. Deels door z'n leeftijd. Je merkt nu echt wel hoeveel scènes door een stuntman zijn gedaan. Niet abnormaal bij Bondfilms, maar het contrast van de oudere Moore en een vlottere scène met de stuntman is toch groter dan gewoonlijk.

Ik hou anders wel van de serieuzere aanpak, al is het op het randje van te weinig actie. De grootse scènes mogen er wel zijn. De opening in de sneeuw, de eifeltoren en de finale. Grace Jones valt nog wel mee en ook Christopher Walken doet het niet slecht. Ik mis wel de grootse chemie die je in Bondfilms ziet. Het zijn niet bepaald dingen die je bijblijven. In het lijstje van Bondvijanden staat Zorin niet meteen in de top 10, de Bondgirl is leuk maar één van de duizend, het plot ben ik al vergeten tegen dat ik mijn recensie heb afgeschreven en de randfiguren zijn al helemaal verdwenen. Monneypenny en M zijn er nog wel maar daar is alles mee gezegd. En waar de snufjes van Q leuk of innoverend zijn, is het nu wat genant met verouderde praat over chips en een robothond op afstandsbediening. En als je toch een CIA-agent wil opvoeren, neem dan Felix Leiter. Dan krijg je nog eens de kans om hem op te voeren.

A view to a kill is geen slechte Bondfilm en doet het al beter dan Bond in Space of Bond in het Circus. Maar hij is minder episch dan de meeste andere films uit de reeks.

Een verre van geniaal afscheid voor de oude Moore in A View to a Kill, dat een wat onduidelijk plotje heeft dat niet direct aanspreekt en al met al te weinig memorabele momenten kent. Walken speelt zijn rol wel erg sterk, niet alleen megalomaan maar ook een psychopaat, dat komt goed naar voren als hij zijn eigen werkers rucksichtlos afschiet en er maniakaal bij gaat lachen.

Helaas heeft hij zich omringt met niet bijster interessante figuren. Geen henchman te bekennen of het moet Jones al zijn, maar het spijt me hartelijk, die is gewoon echt te lelijk om bij Bond in één bed te belanden en het paardrijmevrouwtje is verder amper in beeld geweest. Die ouwe gekke professor is nog wel leuk en Roberts is eyecandy eerste klas, maar het is gewoon allemaal te weinig. Halfje eraf naar 2*.

Deze Bondfilm vond ik een van de minste. Na herziening moet ik daar wel op terugkomen.

Moore is hier al behoorlijk op leeftijd en dat valt hem aan te zien. Z'n escapades met jonge vrouwen zijn dan ook niet echt serieus te nemen. Toch kon ik hem beter pruimen dan de eerste keer dat ik hem in deze film zag.

Christopher Walken is geweldig als schurk. Een regelrechte psychopaat. Alhoewel zijn sluwe plan niet van originaliteit getuigt is hij wel een geduchte tegenstander van Bond.

De film kent een aantal leuke scènes en Moore slingert er weer geniale oneliners uit. Toch een kwaliteit van hem.

Ik verhoog de film met een heel punt naar drie sterren.

Het lijkt wel alsof ze ten tijde van Roger Moore geen ideeën meer hadden voor een nieuw verhaallijn. Na The Man With The Golden Gun heb ik regelmatig last van deja-vu momenten. Zo ook met deze film, welke bij vlagen erg op Goldfinger lijkt.

Deze film vond ik echter, in tegenstelling tot Goldfinger, totaal niet boeiend en vrij vreemd in elkaar gezet. De film lijkt een lange tijd te draaien om het valsspelen met paardenraces. Uiteindelijk blijkt dit slechts een afleiding van het daadwerkelijke probleem welke al met al 30 minuten van de film in beslag nam.

Desondanks toch wel een minimale voldoende wegens de fijne acteerprestaties van Moore, Roberts en Walken.

foute film, geinig toch.

A VIEW TO A KILL

MENING: Goede Film

MUZIEK: Fantastisch en Geweldig

Ja, dit is nou echt één van de betere in de Bond reeks.

Prachtige locaties, een heel goed verhaal.

Wat de cast betreft, ja ook goed, Grace Jones als handlanger, een rol die voor haar

op t lijf geschreven is, had van mij nog wel iets meer mogen zijn.

en Cristopher Walken als psychopaat, ja allemaal mooi !

Maar je kon in deze Bond ook wel merken dat Roger Moore nu wel oud werd

voor de rol van Bond (wat hij zelf ook vond) het is een hele mooie afsluiting van Moore !

Het nummer van Duran Duran is echt geweldig !

Van de 24 officiele Bond films staat deze in de top 10 op nummer 8 bij mij.

Nou ik weet eigenlijk niet met dat zeer goed (zie slotzin vorige bericht van februari 2015).

De beginscène is redelijk. De Eifeltorenscène blijft erg goed. Daarna blijft het ook redelijk onderhoudend en sfeervol op het landgoed. Grapjes van Moore zijn soms leuk maar soms ook flauw en hij maakt er aanvankelijk best veel. Daarna wordt de film langzaam minder. Het verhaal of beter gezegd meerdere verhalen zijn maar zozo. En ze maken er vaak en zeker niet alleen bij deze film er meer een mysterie-(thriller) dan een actiefilm van. De cast komt ook als samengeraapt over, al werkt dat nog wel aardig. Verandert steeds meer in een matige en zelfs wat saaie film. De toon wordt wel steeds serieuzer. Maar zodra ze met die mijn beginnen wordt het weer steeds beter. Prachtig en sfeervol gefilmd, nog maar te zwijgen van de zeppelin en het gedeelte met The Golden Gate brug wat ook erg goed blijft.

Best zonde van de (veel te) lange speelduur. Ze willen teveel maar ze weten ook niet goed welke richting ze op willen met deze film. 3.0/4.0

Absoluut een van mijn favorieten. Het verhaal is prima te volgen van begin tot eind.

Bij de recente Bondfilms overheersen, hoe mooi ook gemaakt, de spectaculaire actiescènes en ben ik al na 20 minuten allang de hoofdlijn van het verhaal kwijt.

A View to a Kill heeft een spectaculaire start met de Eiffeltoren en is doordrenkt met leuke ondeugende grapjes van Bond. Moore is mijn favoriete Bond, Walken is prima als slicke badguy en Grace Jones als badgirl number 2 was ook een genot om naar te kijken.

Een Bondfilm zoals een Bondfilm moet zijn!

Matige Bond film. Moore heeft hier duidelijk zijn beste tijd gehad.

Script is te traag. Vooral het middenstuk. Locaties zijn ook te veel hetzelfde.

Bond girl het stereotype blondje.

Walken en Jones geven het nog enigzins kleur.

Al heb ik bij Walken het idee dat er meer uit het karakter te halen viel.

Titelsong van Duran Duran had een betere film verdiend.

Opnieuw gezien op bluray. Ik stond er toch wat huiverig in, want tijdens mijn vorige kijkbeurt van jaren terug viel de film me tegen. En ondanks ik me er dit keer iets beter mee heb vermaakt, is het nog steeds geen echt goede Bond film. We nemen na deze film afscheid van Roger Moore als 007 en dat is ook maar beter ook, want het is al de tweede film dat hij echt wel over zijn hoogtepunt heen is. Slechts zijn charme en de humor weet hem nog te redden. Ik verlang alweer een paar Bond films naar een rauwe, hardere Bond, die hierna gelukkig ook komt.

A View to a Kill is puur als vermaak wel leuk. Hoop diversiteit in locaties, mooie settings, een toch wel goede themesong (was er de vorige keer niet zo enthousiast over, maar de afgelopen jaren veel Bond muziek beluisterd en deze meer gaan waarderen) en ook nog wel een vermakelijke bad buy.

Daar tegenover staat nog steeds de irritante Grace Jones die ik zowel vervelend, enorme afstotend als freaky vind. Maar dan in een negatieve wijze. Na die vervelende redneck sheriff uit het begin van Moore zijn tijdperk is Jones echt de meest vervelende personage uit de reeks. Gelukkig ligt het tempo hoog en is de finale op de Golden Gate Bridge echt wel goed. Ik dank Roger Moore, die wel een vrij goede Bond was, maar ik kijk uit naar de volgende fase in de reeks.

Overigens eindigt hier ook de Bond carrière van Lois Maxwell, voor iedereen natuurlijk de echte Miss Moneypenny. Ze is ook al vrij oud, dus heel verstandig om het stokje over te dragen. Maar ik heb genoten van haar in al die films.

3* (was 2,5*)

Als je de hele tekst van hem leest heb je je antwoord.

Dat heb ik. Maar Moore maakt in andere Bondfilms ook grapjes, die films hebben ook goede badguys en girls en ook niet volgestopt met actie dus wat maakt het verschil.

Een sterke Bond-film ondanks de leeftijd van Roger Moore!

Tijdens de opnames werd Moore 57 jaar. Hij werd hiermee de oudste Bond-acteur ooit. Dit in tegenstelling tot Sean Connery in Never Say Never Again (1983). Hij was destijds pas 52 jaar. Connery gaf in een interview te kennen dat zowel hij als Moore te oud waren voor de rol van 007. Hij was van mening dat een 33-jarige tot 35-jarige acteur deze rol beter kon invullen. Moore realiseerde zich dat dit zijn laatste Bond-avontuur zou worden, omdat de moeder van tegenspeelster Tanya Roberts nog jonger was dan hem. Daarnaast vond hij zichzelf 100 jaar te oud, en onderging hij vlak voor de opnames plastische chirurgie. De geruchten deden zelfs de ronde dat hij een toupet zou dragen. Timothy Dalton stond al gereed in de startblokken, maar Moore besloot om nog 1 keer in de huid van 007 te treden. Persoonlijk vond Moore dit de slechtste Bond-film waarin hij te zien was. Het toenemende geweld, de slechte chemie tussen hem en Tanya Roberts, zijn afkeer tegen Grace Jones en zijn oude leeftijd speelden hierbij een rol. Ook producent Albert R. Broccoli vond het tijd worden voor een jongere acteur. Achteraf gaf Broccoli toe dat het een fout was om Moore opnieuw de hoofdrol te geven. In tegenstelling tot de geruchten, werd Moore nooit meer benaderd. Ook voor Lois Maxwell was dit het laatste Bond-avontuur. De actrice was in de veronderstelling dat ze het personage M zou kunnen vertolken als zijnde promotie. Echter was producent Broccoli van mening dat de kijkers een vrouwelijke M niet zouden accepteren. Toch werd dit in 1995 werkelijkheid toen Judi Dench deze rol vertolkte in GoldenEye (1995). Maxwell stelde voor om haar personage te laten sterven, maar dit idee werd geschrapt. Zowel Moore als Maxwell nemen op een symbolische manier afscheid in de film.

De rest van de cast is prima samengesteld. David Bowie kreeg de rol van Max Zorin aangeboden, maar liet deze aan zich voorbij gaan voor Labyrinth (1986). Later gaf hij te kennen dat hij het script te slecht vond om hier de nodige energie in te steken. Ook onze eigen Rutger Hauer en Lee Van Cleef werden overwogen, maar uiteindelijk kreeg Christopher Walken de rol toegewezen. Bo Derek werd overwogen voor de rol van Stacey Sutton. Producent Broccoli besloot echter om verder te zoeken, en benaderde Tanya Roberts na haar rol in The Beastmaster (1982). Roberts hoopte met deze film haar carrière in een stroomversnelling te laten gaan, maar het eindresultaat was teleurstellend. Vanaf 1994 tot 2005 speelde ze enkel en alleen nog maar in TV-series. De rol van May Day werd vertolkt door Grace Jones. Broccoli kwam haar op het spoor na haar verschijning in Conan the Destroyer (1984). In die tijd had de actrice een relatie met Dolph Lundgren die regelmatig bij haar was op de set, en eveneens een korte rol vertolkt. Regisseur John Glen raakte in de stress toen hij niemand had om als bodyguard te laten figureren, en Lundgren schoot te hulp. De scène waarbij Jones in de mijn gillend omringt wordt door elektrische kabels, was niet bepaald geïmproviseerd. Dit had ze van te voren namelijk niet zien aankomen. Acteur Patrick Macnee wilde dolgraag in een Bond-film verschijnen. Met name omdat hij goed bevriend was met Roger Moore. Hij kreeg de rol van Sir Godfrey Tibbet toegewezen. Deze film betekende een 3e en laatste samenwerking tussen Macnee en Moore. Eerder waren ze al samen te zien in Sherlock Holmes in New York (1976) en The Sea Wolves (1980). Macnee was eveneens de zoon van een paardentrainer. Verder was dit de éérste bioscoopfilm voor actrice Alison Doody. Tijdens de opnames werd ze 18 jaar, en werd hiermee de jongste Bond-girl ooit. De producenten wilden wederom Barbara Bach strikken voor de rol van Majoor Anya Amasova na haar verschijning in The Spy Who Loved Me (1977). Nadat Bach dit aanbod afwees, werd de naam van haar personage veranderd in Pola Ivanova. Deze rol werd vertolkt door Fiona Fullerton. Stuntman Bob Simmons verscheen voor de laatste keer in een Bond-film. Hij overleed in 1987 op 65-jarige leeftijd. Regisseur John Glen wilde wederom graag samenwerken met scenarioschrijver George MacDonald Fraser, maar hij was helaas niet beschikbaar. Tot slot had Maud Adams een cameo, en is de stem van Michael G. Wilson in de film te horen.

De gelijknamige titelsong “A View to a Kill “ van Duran Duran blijft geweldig. Men hoopte hiermee een jonger publiek aan te trekken. Componist John Barry was minder enthousiast, en had moeite met het feit dat een popband verantwoordelijk was voor het themalied. Bassist Jon Taylor heeft een belangrijk aandeel gehad, omdat hij in een dronken bui persoonlijk op producent Broccoli afstapte en hem vroeg wanneer hij een fatsoenlijke band het themalied zou laten spelen. Het nummer werd in Amerika een nummer 1-hit, en ook in de Nederlandse Top 40 werd het een succes.

De achtergrondinformatie is enorm, maar sommige momenten verdienen zeker de aandacht. Zo werd de opnamestudio op 27 juni 1984 verwoest door een brand. Hierdoor liepen de opnames vertraging op, en duurde het bijna 4 maanden om de studio te herbouwen. In 2006 werd de opnamestudio opnieuw getroffen door een brand na de opnames van Casino Royale (2006). Dianne Feinstein was destijds burgemeester van San Francisco, en Moore was haar favoriete Bond-acteur. Hierop besloot Feinstein bijna overal haar toestemming voor te geven, en resulteerde dit in een goede vriendschap tussen Moore en Feinstein. De scène waarbij Moore aangeeft het jammer te vinden dat ze geen juiste maat kostuum hadden voor Roberts, bleek niet in het script te staan. Evenals de valse blik van Roberts richting Moore. Aangezien Roberts nogal een lastige actrice was om mee samen te werken, besloot regisseur John Glen om de scène erin te laten zitten. De producenten waren niet op de hoogte van het feit dat er een kledingzaak bestond onder de naam “Zoran Ladicorbic Ltd.” Dit werd achteraf in de opening credits duidelijk gemaakt. De zilveren Rolls Royce Cloud II was van producent Albert R. Broccoli. De scène met de brandweerauto werd uitgevoerd door Moore zelf. De stuntman bleek te klein te zijn om met zijn voeten bij de pedalen te komen. Moore had al enige kennis, omdat hij in een ver verleden actief was als vrachtwagenchauffeur. Echter had men kritiek op de stuntdubbel van Moore die een aantal keren duidelijk te zien is. Parijs en de Eiffeltoren werden gezien als een grote locatie voor de film, maar waren al eerder in het kort te zien in Thunderball (1965).

Ik was verbaasd over de lage recensies. Ik zou hem niet als een topfilm willen beoordelen, maar hij is zeker niet slecht. Met name de special effects vond ik voor die tijd goed gedaan. Natuurlijk heb ik de film meerdere keren betrapt op wat onlogische en slordige fouten. Een voorbeeld is de scène in een brandende lift. Moore weet zichzelf te redden, en reikt Stacey een brandslang aan om hiermee omhoog te klimmen i.p.v. het vuur te doven. Ook de in duidelijk beeld gebrachte stuntdubbel van Moore gooit wat roet in het eten. Daarnaast hebben zich critici met name uitgelaten over zijn veel te oude leeftijd. Christopher Walken heeft een groot deel van de film gered, en werd hiermee de éérste Academy Award-winnaar die in een Bond-film speelde. John Barry en Duran Duran werden genomineerd voor een Golden Globe. Daarnaast won de film 2 prijzen, en werd nogmaals 4 keer genomineerd. (Waaronder Tanya Roberts voor een Razzie Award).

Sowieso een aanrader voor de echte Bond-liefhebbers!

3,5 *

Als iemand die alleen de moderne Daniel Graig Bondfilms heeft gezien zijn de Roger Moore, evenals andere Bondfilms, mij volledig onbekend. Als een eerste oudere Bondfilm was A View to Kill een hele vermakelijke zit. Het is, in vergelijking met de moderne Bondfilms, een stuk minder serieus en het bevat een stuk meer verouderde clichés, maar dat is onderdeel van zijn charme. A View to Kill weet welk genre het is en het heeft er plezier mee, waardoor het moeilijk is niet met een lach mee te kijken. Zoals je kunt verwachten: Bond neemt het in hilarische over-the-top wijze op tegen allerlei schurken, gaat met de ene knappe vrouw na de andere onder de lakens, rijd is fancy auto’s, komt in allerlei mooie luxueuze gebieden, gebruikt allerlei absurdistische gadgets en hij drinkt dure alcoholistische dranken. Dit is wat je kunt verwachten bij Bond en als je in de juiste bui ervoor bent kan het voor een leuke zit zorgen.

Wat me opviel aan deze Bond is dat, voor een actiefilm uit 1985, de actiescenes verrassend spectaculair waren, met de brandweerautoscene of de zeppelinscene als hoogtepunten. De stunts waren indrukwekkend en ik kon regelmatig hardop lachen om het absurdisme van bepaalde gevechten. Christopher Walken is een perfecte cast voor een Bond-villain (je zou bij andere Walken films je kunnen afvragen of hij niet stiekems een Bond-villain in disguise is). Ik vond echter wel dat hij niet bijzonder veel goeie scenes had. Walken is een acteur die ik goed kan waarderen, maar het script waarmee hij moet werken geeft hem niet veel gelegenheid voor komedie, intimidatie of diepgang. Hij is een hele standaard vijand. Daarmee kom ik bij een ander probleem: de vrouwen in de film zijn verouderde “jongdames in nood” stereotypes. In de moderne Bond films deden ze hun best de Bond-girl meer diepgang te geven door meer kanten van haar te laten zien, haar menselijker maken. Hier is het een vrouw die niets anders doet dan gillen, in de problemen raken en gered moeten worden door Bond, gevold door wat seksueel plagen. Een hele knappe actrice die fijn was om naar te kijken, maar het personage zelf is niet boeiend.
Verder is A View to Kill zijn charme ook zijn zwakte: het formule. Het is leuk om de Bond tropes in werking te zien gaan als je in de juiste stemming bent, maar er zijn geen verrassingen. Het verhaal is niet spannend, de personages hebben geen diepgang en je weet precies alles wat er gaat gebeuren. Ik merkte op bepaalde momenten meer af te wachten op actie en humor dan dat ik aandachtig naar het verhaal luisterde.

Een hele vermakelijke Bondfilm. Het biedt alles wat je verwacht van het genre wat voor een onderhoudende rit zorgt. Tegelijkertijd is het hoge cliché gehalte de reden waarom niets bijzonder aanvoelt, met uitzondering van een aantal spektakel momenten.

3,5*

zeker een van mijn favoriete bond films.vermaak me altijd prima met deze bond film,ook al heel vaak gezien natuurlijk maar hij blijft ook nog steeds geweldig.prima sfeertje.leuke locaties.en een goeie cast.

Word algemeen gezien als een mindere bond, maar persoonlijk is het één van mijn favorieten. Roger Moore in zijn laatste 007 is wellicht inderdaad te oud en oogt vermoeid, maar dat word ruimschoots vergoed door een aardig verhaal, met enkele gedenkwaardige scènes. Verder is Walken schitterend als de nerveuze maar totaal verknipte schurk, ook een van de beste uit de reeks. Hij heeft niet veel te doen, maar haalt het maximale uit weinig(prachtig, die eindscène op die brug). Oorspronkelijk had men David Bowie gevraagd voor deze rol(ongetwijfeld om publiek te trekken) maar die had het niet beter kunnen invullen dan Walken hier doet. Grace Jones voldoet idem. Gelukkig zijn ze zo slim geweest om haar niet veel tekst te geven, want het is een beroerde actrice, maar in de klassieke bijrol van handlanger van de op macht beluste schurk voldoet ze prima. Roberts als Bondgirl is dan weer minder. Ook deze dame kan niet acteren, maar het mooi zijn gaat haar in ieder geval erg goed af. Leuk om MacNee te zien in een voorspelbaar verlopende bijrol en spierbundel Dolph Lundgren schijnt hier ook nog ergens in rond te lopen, maar kan hem nauwelijks herkennen(hij zal er wel zijn verkering met Grace Jones aan hebben over gehouden). De titelsong van Duran Duran was destijds een wereldhit, en is ook nu nog eentje die ik graag hoor.

Erg matige Bond. Het valt allemaal vrij kort samen te vatten: de openingsscène met het Beach Boys nummer tijdens het snowboarden is te melig voor woorden, Moore is flink over datum, er zijn niet of nauwelijks gadgets, ook hier duidelijk blauwe schermen tijdens de actie, en de Bondgirls kunnen niet echt acteren.

Grace Jones heeft dan tenminste nog een geweldige uitstraling, maar Tanya Roberts bakt er helemaal niets van en is niets meer dan een damsel in distress ondanks dat haar personage een geograaf moet voorstellen. Haar stem klinkt behoorlijk dom, en deed me denken aan de buurvrouw uit de That 70s Show, en waarempel, ze is het nog ook. Eerste keer dat ik een actrice primair aan de (irritante) stem herken.

Lichtpuntje is San Francisco als decor, aangezien ik daar ben geweest. Ik heb zowel over de Golden Gate Bridge gelopen als gefietst, dus dat is een leuke locatie om terug te zien in de film, al ga ik er geen extra sterren voor geven. Een ander lichtpuntje is Walken als de antagonist. Blijft een interessante acteur om te zien. Maar voor de rest valt het tegen. 1,5*.

Na de heerlijke eighties begingeneriek hebben we het beste al wel gehad. Voor de rest hopeloos houterig, met knullige actiescènes, vechtpartijen met bejaarde 'slechteriken', maar gelukkig nog wel af en toe (maar veel te weinig) een schitterende Walken die Moore moeiteloos van het scherm speelt.

Vandaag herbekeken, zeer goede James Bond film met Roger Moore, na Octopussy is dit toch wel weer een spectaculaire film!

Goede opening-scene, mooie beelden en vermakelijke scenes o.a de brandweer scene, met de paarden en over Zorin.

Vooral het laatste half uur is echt prachtig in de mijnen en in de zeppelin ook geweldig!

Leuke rol van Grace Jones en ook een heerlijk einde weer!

Op naar de volgende Bond film!

The fabulous Dominique and her enchanted papillons!

Velen zien Sean Connery als de beste James Bond ooit, maar zijn opvolger Roger Moore (dan laat ik George Lazenby even buiten beschouwing) is door de jaren heen mijn favoriete 007 gebleven. In de eerste plaats omdat ik er eenvoudigweg mee ben opgegroeid, in de tweede zijn gevoel voor humor: de tongue-in-cheek oneliners, de immer aanwezige spottende lach, maar altijd een gedistingeerd gentleman. Ik geef toe, de actie-scenes zagen er soms stuntelig uit, maar dat had ook wel weer zijn charme.

De laatste jaren was Moore vooral actief in de liefdadigheid. Vanaf 1991 was hij ambassadeur voor Unicef en in 2003 werd hij voor zijn werk voor deze organisatie geridderd. Ook voerde hij actie voor dierenrechtenorganisatie PETA, in het bijzonder tegen wilde dieren in het circus en de productie en verkoop van ganzenleverpaté. Het Britse warenhuis Selfridges kreeg hij zelfs zover dat ze daar geen foie gras meer verkopen.

A View To A Kill deed in 1985 menig puberhart sneller kloppen, dat van mij incluis. Dit kwam met name door de zo anders, modern klinkende Bondsong van de toen populaire popgroep Duran Duran en de daarbij behorende videoclip natuurlijk (Bon, Simon le Bon). Een krachtig Bondnummer, al vind ik The Living Daylights van A-Ha nét iets beter. De neonkleuren tijdens de openingstitels zijn ook weer zo typisch jaren tachtig.

Leuke schurken ook: Christopher Walken als de blonde ex-KGB'er Max Zorin die het resultaat is van een nazi-experiment en zijn masculine handlanger May Day, een rol van Grace Jones. Ik was vroeger altijd een beetje bang voor haar, omdat ze zich in interviews zo onberekenbaar en 'agressief' kon gedragen, wat natuurlijk gewoon om te provoceren was. De achtervolging van haar op de Eiffeltoren is, samen met de climax op de Golden Gate Bridge, een van de leukste stukken in de film. Als een wervelwind vliegt ze de trappen op, in zwarte camouflage, en springt ten slotte heel sierlijk weer naar beneden, met een parachute die zich in zwarte en gele kleuren openvouwt, als van een wesp.

Sir Roger Moore zal gemist worden, door mens én dier. Rest in Peace, THE MAN WITH THE GOLDEN HEART

Moore's zwanenzang als Bond is niet bepaald memorabel, hij legt het op zijn oude dag ruimschoots af tegen Walken, die een overtuigende psychopaat speelt. Het nazi achtergrond-verhaal had achterwege mogen blijven. Grace Jones is opvallend als sidekick, met haar rauwe en onvrouwelijke uitstraling is ze de meest atypische Bond girl uit de hele reeks. Tanya Roberts lijkt dan weer op een verdwaalde playmate, leuk om te zien maar wat een waardeloze actrice.

Het is verder een soms best vermakelijke maar over de hele linie matige aflevering, het werd hoog tijd dat het stokje werd overgedragen aan een nieuwe Bond. Ik ben dan ook benieuwd naar de interpretatie van Timothy Dalton.

Ben het nu aan het kijken.

Nee niet de beste bond maar heb

deze vaak gekeken.

Vindt het toch knap dat mister moore,

toen dik in de vijftig er nog zo goed

er uit zag.En niet te vergeten dat Roger

Bond speelde in de 70tiger en 80tiger jaren.

Toch wel een generatiekloof.Ik vind dat

Roger moore de vaandel heeft hoog gehouden

in al die jaren.Graig is in mijn ogen de beste bond.Maar Roger heeft het met zijn eigen flair gedaan.En dat waardeer ik.Net als Sir Connery.

Ben benieuwd wie nu Bond gaat spelen.Poeh

zware kluif lijkt mij.View to a kil voor mij een 3.5.

Heerlijke laatste Bond film van Roger Moore. De film heeft een prima opbouw mooie locaties en het lieve raakt er een beetje van af. Het wordt allemaal wat grover. Vond alleen dat stuk met die brandweer wat minder. (Beetje Die Hard gehalte). Het eind is prima in orde. Natuurlijk weer zeer ongeloofwaardig, maar wel leuk om te zien. Muziek is prima al ben ik geen fan van Duran Duran. Waarom Grace Jones zelf niet zong is mij onbekend. Christopher Walken samen met Grace Jones vond ik heerlijke schurken. Op naar de volgende Bond film.

Deze bijna 35 jaar geleden al gezien, kan deze nog wel herinneren. Met de toffe titel song van de Duran Duran jongens

Pluspunten:

-Wederom een toffe openingsscene;

-Roger Moore mag wat ouder zijn, ik vind hem niet te oud, kan nog wel net;

-Tanya Roberts...Farah Fawcett-achtige schoonheid, dommig blond maar wel een onwijze spetter;

-Christopher Walken als de gestoorde Max Zorin, met dezelfde kapper als Geert Wilders;

-Geweldige shots van de Golden Gate brug met mooie stunts;

-Prima titelsong waarin Duran Duran Bond-muziek feilloos gemoderniseerd heeft;

Minpunten:

-Het verhaal mist tempo en focus, eerst een hoop onnodig gedoe met paardensport doping, dan een te lang middenstuk;

-Er worden amper gadgets gebruikt;

-Grace Jones, wat een griezel;

-Het wemelt nu echt van de keren dat Bond gevangen raakt en de schurk vervolgens een veel te omslachtige manier aanwendt om hem uit te schakelen, wat uiteraard nimmer lukt...

-Blue screen (werd later green screen) was nog te duidelijk in die tijd.