Il Postino (1994)

een juweeltje!

Reclame voor poëzie deze film met een lief verhaal die rustig voortkabbelt.

Over adoratie, vriendschap, romantiek, verwachtingen en teleurstellingen.

De melancholische soundtrack past er perfect bij en de mooie beelden van het Italiaanse zeelandschap brengt je echt in vakantiestemming.

Geen slechte film, maar echt mooifilmerij is het nu ook weer niet. Het zijn telkens dezelfde vier of vijf decors die je te zien krijgt : de villa van Neruda, het dorpscafeetje, enkele kiezelstranden, het postkantoor... Niet dat de film daardoor niet mooi is, maar smachten naar Italië zat er voor mij niet in. Typisch Italiaanse film over poëzie, "amore" en een bevreemdende vriendschap tussen een doodeenvoudige visserszoon (er lijkt mentaal iets aan te schorten) en de verbande Chileense intellectueel, dichter en politicus Pablo Neruda. Het contrast kan niet groter, en toch ontwikkelt zich een gemeende vriendschap waarbij deze twee uitersten elkaar vinden in hun liefde voor de eenvoud van het leven. De film krijgt ook een politieke dimensie (zoals vaak in Italiaanse films) met de opkomst van het communisme en een tragische wending. Zeker te genieten maar een Italiaanse topper vond ik dit niet.

Mooie film met een aandoenlijke hoofdpersoon. De schoonheid zit in verscheidene zaken. De simpele manier van leven, het prachtige taalgebruik, het lome verteltempo.

Het einde is wat al te dramatisch als je het mij vraagt.

We spelen de film driemaal in Brussel in november CINEMATEK - Programma - Il postino

Aardig maar ook weer niet zo byzonder , hoe beatrice ineens zomaar voor mario valt komt ook niet echt overtuigend uit de verf .

Verder vond ik de politieke verhaallijn die erin verwerkt zat vrij overbodig en soms erg naief overkomend

het had verder in het verhaal net zo goed achterwege gelaten kunnen worden .

De eerste helft is prachtig, met een subtiele Troisi, een knap onderkoelde Noiret, en een plot dat zich afwikkelt als een soort sprookje, met de kleine man die zijn dichterlijke gaven ontwikkelt en het mooie meisje dat voor hem valt. Maar halverwege verandert de film van tempo, en dan wordt het contrast opeens schril: de plot zwalkt met zevenmijlslaarzen vooruit, van een zoen tussen Mario en Beatrice springen we ineens naar de ondertrouw, aan de bezwaren van de vinnige tante wordt geen aandacht meer geschonken, de manier waarop Mario aan zijn einde komt komt nogal uit de lucht vallen en slaat voor mij als een tang op een varken, en ik weet niet of ik de laatste scène met Neruda op het strand betekenisvol kan noemen (is die bedoeld om aan te geven dat hij pas dank zij de geluidsopnamen van Mario beseft hoe gelukkig hij op dit eiland was?). Ook rare plotelementjes: ik kan me niet voorstellen dat er geen tientallen geile mannen om Beatrice heen zwermen, en tante vindt het niet goed dat haar nichtje met een aspirant-dichter praat maar wèl dat ze rondloopt met een décolleté waar je u tegen zegt. Het zijn dit soort momenten die me uit de film halen en die de ontroering ondermijnen.

Kan me grotendeels vinden in bovenstaande mening. Een zeer degelijke film waar ik graag naar gekeken heb. Maar voor mij heeft hij niet de status van klassieker die hij hier en daar wel verworven heeft. In dat opzicht lagen de verwachtingen vrij hoog en viel hij dus een beetje tegen.

Pablo Neruda heeft een wat mythische status bij de bewoners wanneer hij neerstrijkt op het Italiaanse eiland nadat hij verbannen is uit Chili. De locaties op de eilanden Salina en Procida zijn idyllisch en haast even poëtisch als de gedichten van Neruda zelf. Ook de vriendschap met de postbode Mario is innemend.

Het plotverloop daarentegen verloopt met horten en stoten. De verliefdheid op de lokale schone Béatrice neemt wat bokkensprongen en wordt weinig uitgediept. Soms wat slordig en rommelig al maakten de contacten tussen Maria en Neruda veel goed. De sfeer van Zuid-Italië komt mede door de muziek goed tot uiting. En met een dichter en aspirant-dichter zit je natuurlijk goed met enkele goede dialogen of quotes. Erg fijn om eens gezien te hebben, maar niet het meesterwerk dat ik dacht te aanschouwen.

Ik denk dat je een vrij afwijkende mening hebt over deze fim, maar dat mag......

hahahaha.....helemaal mee eens

"Il Postino" is een poëtische film over de onverwachte vriendschap tussen postbode Mario (Massimo Troisi) en dichter Pablo Neruda (Philippe Noiret) op een Italiaans eiland. Het rustige tempo, sfeervolle cinematografie en subtiele humor vallen op. De film draait om Neruda die Mario helpt zijn gevoelens te uiten en zijn geliefde Beatrice te veroveren.

Troisi’s en Noiret's acteerprestaties zijn overtuigend met een bijzondere nadruk op Troisi’s kwetsbaarheid en authenticiteit. Tragisch genoeg stierf Troisi kort na de opnames. De film viert poëzie, liefde en het alledaagse leven en heeft een melancholische ondertoon.

Regisseur Michael Radford hanteert een tijdloze vertelstijl met veel aandacht voor personages en het landschap, ondersteund door muziek die een Oscar won. "Il Postino" raakt thema’s als liefde, vriendschap en verlies op een subtiele manier en is een aanrader voor liefhebbers van poëtisch drama’s.