Respect (2021)

Vanaf 7 januari 2021 in de bioscoop (Universal Pictures International)

Mooi!

Ik houd zo van Jennifer Hudson

Hoop op weer een oscar!

Allereerst het goede dan. De film ziet er gelikt uit. De mooie muziek is natuurlijk ruimschoots aanwezig ,helaas .. nou daar kom ik nog op terug. Vooral de aankleding van de film ,de mooie jaren 70 kleding valt op. Het ziet er allemaal verzorgt uit.

Helaas dan:

Het succes van Lady Gaga is natuurlijk reden voor nog een poging. Dus wederom wordt hier voor een zangeres gekozen die zal acteren en niet voor een actrice die dan wel playbacked of leert zingen. Nou snap ik dat dat laatste bijna onmogelijk is daar het hier om the Queen gaat. Of je er van houdt of niet, eerlijk is eerlijk, Hudson heeft natuurlijk een enorm bereik. Maar daarmee alleen ben je nog geen Aretha Franklin. Sterker nog, behalve de zanglessen leek ze er geen enkele moeite in gestoken te hebben om in de huid van deze prachtige vrouw te zijn gekropen.

Daardoor blijf je steken met het gevoel een dikke twee uur lang naar een Jennifer Hudson ego show te kijken .

Volop uithalen en close ups van volop uithalen. Dat kan ik je vertellen, evolueert van bewondering naar irritatie en gaat op den duur flink tegenstaan.

Hou je van Hudson dan kan je geen buil vallen. Ik hou van Aretha Franklin en dan is het een ander verhaal.

Wayans deed het nog vrij redelijk in een serieuze rol ,ik ken hem alleen van het soort films welke ik graag vermijd. Whitaker speelt dit soort rollen natuurlijk met zijn ogen dicht, deze man is misschien niet het meest origineel in zijn rollen maar levert doorgaans altijd kwaliteit.

Waar ik nog het meest teleurgesteld in was was dat tussen de vele liedjes door we eigenlijk maar bar weinig nieuws over Franklin leren. Ik had Hudson nog kunnen slikken was het verhaal ondersteunend genoeg. Het verhaal is nl één op één van de Aretha Franklin Wikipedia pagina gekopieerd. Letterlijk, lees het maar na.

Jammer, want deze mooie vrouw heeft toch het nodige meegemaakt zou je zeggen wat een sterker verhaal rechtvaardigt en wat meer diepgang. Het blijft helaas vrij oppervlakkig.

Robbie Williams deed ooit eens een Frank Sinatra avondje. Hij had geen enkele pretentie Sinatra te zijn, hij had duidelijk plezier in een avondje de nummers vertolken. Daar had deze dame het ook beter bij kunnen laten.

Was bij de Voorpremière vanmiddag in Pathe A'dam Arena - ik kreeg 2 kippenvel bij deze film, met andere woorden een aanrader deze film.

redelijke goede verhaal lijn maar allemachtig wat een gebler en gejoel door de speakers ruim 2 uur lang met uithalen enorm in gezoomd met de camera op haar gezicht en van kind naar volwassen worden ging zeer snel jammer had verwacht net zoiets als a star is born of Queen was

Typische biopic. Deze draait vooral rond vier thema's: muziek, burgerrechten, geloof en relaties en bij die laatste twee ook de demonen in het hoofd. Maar dat is net te veel. Het geeft een goed overzicht, jazeker, maar het maakt ook dat de film nooit echt gaat leven. Dan gaat het weer 10 minuten over relatieproblemen, dan weer over de burgerrechten, dan weer het volgende... et cetera. Elke keer als er een echt conflict kan komen, wordt al overgeschakeld naar het volgende onderwerp. En dat alles in een oerdegelijke vertelling die echt nergens verrast. Zelfs visueel niet. Zo is er in het begin een ronddraaiend shot rond een jonge Aretha Franklin. En je weet als kijker: zometeen is ze ineens zoveel jaar ouder met een nieuwe actrice. Oud trucje, enorm voorspelbaar en passend in deze film.

Maar goed, an sich verder wel een oké film. Mooie aankleding, redelijk tempo, aardig gespeeld, goed gezongen en hoewel die 140 minuten er ongeveer 20 te veel zijn verveelde de film niet. Volgens mij geeft de film ook wel een goed beeld van Franklin's leven, voor zover ik weet en van m'n vader begreep die wel redelijk hier wat van kent. Niet zoals pakweg Bohemian Rhapsody waar een compleet verhaal is verzonnen en ze vervolgens er een Queen-sausje overheen hadden geplaatst. En mooi om de echte (inmiddels oudere) Franklin nog te zien in de aftiteling. 3,0*.

Aardige film over de dochter van een dominee die gezegend is met een prachtige zangstem. Een nogal standaard biopic over the queen of soul waarbij de hoogte- en dieptepunten uit haar leven voorbij komen. Helaas gaat het nergens echt de diepte in en blijven de personages wat clichematig. Verder wel een prima aankleding en het kijkt wel gemakkelijk weg.

Jennifer Hudson is een geweldige zangeres en wellicht de enige die deze rol had kunnen spelen. Ook Forrest mag ik altijd graag zien.

Maar verder kent Respect zo'n beetje elk euvel van de gemiddelde biopic; makkelijk geschreven, makkelijk geregisseerd, namedropping, 'famous people' en beroemde gebeurtenissen om de kijker te laten relateren aan de tijd. Trucje op trucje.

En uiteindelijk weet je nauwelijks meer van de geweldige Aretha dan er voor.

Gelukkig is haar muziek er nog (hoewel het geluid in mijn bios helaas niet zo geweldig leek)

Ik houd wel van die waargebeurde en biografie verhalen over podium grootheden.

Je krijgt toch altijd een intieme kijk in het leven van de vertolkte legendes.

En dat is ook weer niet anders met Aretha Franklin.

Een leven vol roem maar ook met diverse tegenslagen.

Misbruik, uitbuiting en onbegrip in de familie sfeer, het komt allemaal voorbij.

Muzikaal zit het ook goed in deze "Respect".

Er zit behoorlijk wat power in de gezongen nummers en alle successen passeren de revue.

Minpuntjes heb ik niet kunnen ontdekken in deze lange speelfilm van bijna 2.5 uur.

Nou, 1 dingetje dan...

Lag het nou aan mij of werd iedereen in de film ouder behalve Aretha's vader( Forrest Whitaker)??

Gedurende de film kreeg de man er geen enkel grijs haartje erbij

Degelijke biografie inderdaad, ik wist weinig tot niks van het leven van Aretha Franklin, heb me wel vermaakt met deze film. Maar een dikke topper is het nou ook weer niet.

Prachtige en ontroerende film waarin Aretha Franklin op integere en authentieke wijze wordt neergezet door Jennifer Hudson. Hudson doet ons Aretha zien en horen zonder haar persé te willen zijn. De keuze voor Hudson is waarschijnlijk ook niet toevallig daar Aretha haar zelf schijnt te hebben gevraagd deze rol te vertolken, mocht er ooit een film over haar gemaakt worden.

De drama's in haar leven, als ook de goede- en minder sympathieke en complexe kanten van zowel Aretha als van de mensen in haar leven, worden belicht zonder die op sensatie-achtige wijze neer te zetten waardoor men niet geneigd is om ongenuanceerd te oordelen. Bij het, door het zusje van Aretha geschreven, 'Ain't No Way', rolden de tranen over mijn wangen. Beide keren want heb de film twee keer gezien.

Jammer dat hier in de cast Albert Jones niet wordt genoemd die Ken Cunningham, de tour manager en de - of één van de - latere liefdes in haar leven speelt, zijn acteerwerk als meer stabiele factor in haar leven vond ik ongekend mooi.

Dat mensen het een 'lange zit' vinden komt m.i. voornamelijk door de enorme hoeveelheid reclames en previews die je moet verduren voordat de film eindelijk begint....

Zoals Aretha zelf op het laatst te zien en te horen is in haar fabuleuze uitvoering van het, door Gerry Goffin en Carol King geschreven, 'Natural Woman', gaf de film een extra dimensie en als je van soul houdt, dan blijf je ook bij de aftiteling even zitten...

Aardig drama. Het leven van The Queen of Soul wordt mooi weergegeven, maar de film bewandelt wel de vertrouwde paden. Maar desondanks wel leuk om gezien te hebben. De film geeft een aardig beeld over de ups en downs van deze geweldige zangeres. Of het volledig is, geen idee. Helaas duurt de film wel iets te lang. Er gebeurt gewoonweg te weinig om 2,5 uur te vullen. Na een kleine 2 uur als de meeste klassiekers voorbij gekomen zijn, heb je de neiging om af te haken. Verder ziet de film er visueel fraai uit mooie decors en aankleding. Het acteerwerk is verder okay. Leuk maar net te lang. 3.0/3.5

Te lang voor mijn smaak en daardoor niet altijd even interessant. Heb ook geen muziek liggen van haar. Verder snap ik niet waarom er altijd pas na de dood van iemand een film gemaakt moet worden. Kan dat niet eerder?

Degelijk, niet fantastisch, want het blijft allemaal net binnen de veilige lijnen, en het houdt ook op een vrij willekeurig moment op. Belangrijkste troeven zijn het uitstekende spel en de fantastische zang van Jennifer Hudson, de imponerende bijrollen van Forest Whitaker en Skye Dakota Turner (als de jonge Franklin) en natuurlijk de muziek die van het scherm en uit de geluidsboxen spat. Maar na afloop blijf ik toch zitten met het gevoel: was dit het dan? Mis ik iets? Gaat het niet nog verder? Gemengde gevoelens.

Degelijke biopic, goed gemaakt en gespeeld, maar het kleurt allemaal iets te netjes binnen de lijntjes van het genre. Flink te lang ook. Interessante details worden amper uitgewerkt terwijl minder boeiende kwesties eindeloos worden uitgesponnen. Met de muziek (veel gospel) heb ik tenslotte ook niet zoveel, maar ja, ieder zijn voorkeur. Jennifer Hudson is evenwel erg goed in de hoofdrol en gaat er volledig voor. Sterke rollen ook van Forest Whitaker en Marlon Wayans.

Weinig onderscheidende biopic. Tuurlijk Jennifer Hudson is goed, maar misschien omdat ik niet heel bekend ben met Franklin, had ik toch meer het gevoel dat ik naar een Jennifer Hudson showcase keek dan naar Franklin. Volgens mij is 30 procent van de film gewoon puur muziek performances. Het is zeker interessant, maar vaak ook erg gehaast, ondanks de lange speelduur. Marlon Wayans vond ik trouwens nog overtuigender dan Hudson.

3*

Naar verluidt heeft Aretha Franklin zelf Jennifer Hudson aangewezen als de actrice, die haar moest spelen mocht er ooit een film over haar carrière gemaakt worden. Na het zien van deze film begrijp ik waarom. Het verhaal over het leven van A.F. is nogal formule-achtig, maar de muziek is betoverend. De beleving die Hudson in haar vertolkingen van de Franklin songs stopt, bezorgde mij menigmaal kippenvel. Er is uiteraard maar één “Queen of Soul”, maar Jennifer Hudson komt in deze film aardig in de buurt. Prachtig.

De film deed mijzelf erg denken aan die film over Freddy: Bohemian Rhapsody. Ook dat was een aaneenschakeling van optredens waar het publiek mee bekend kan zijn, omdat al die optredens zijn vastgelegd en nu in de film goed zijn gekopieerd. Wat er aan drama in zit, is voor dramatische effecten aangezet en tussengevoegd. Jennifer kan zingen, maar het is een kwestie van smaak of je dat voor de film kunt volhouden.

Saaie en middelmatige biopic over Aretha Franklin. Het enige wat hier echt goed is, is de sfeer uit die periode over brengen en uiteraard de muziek, al ben ik er geen echte fan van ofzo. Maar het mag er wel wezen. Verder is het allemaal wel heel standaard qua script en uitvoering en duurt 144 minuten een eeuwigheid. Daar had je wel 3 kwartier uit mogen snijden, want de film zit vol met een hoop weinig boeiende dingen. Het maakt de film niet zo toegankelijk als bijvoorbeeld de Bohemian Rhapsody film.

2,5*

Het is alsof de wikipedia-pagina (zowel qua opbouw, informatie, aandachtspunten en emotionele focus) als script gefunctioneerd heeft… Zelden een film gezien die zo triviaal te werk is gegaan met het verhaal. De casting is ook erbarmelijk, het is bijna een prestatie om van de dynamische spannende optredens van Aretha Franklin zulke nietszeggende podiumregistraties te maken.

Biografie over de eerste 30 jaar uit het bewogen leven van Aretha Franklin eindigt met de opname van haar live opgenomen gospelalbum ‘Amazing Grace’ in 1972. Raffelt in 20 minuten Aretha’s traumatiserende jeugd af en gaat vervolgens netjes de belangrijkste momenten uit het leven van The Queen of Soul af, meerdere keren met behulp van een eenzijdig gefilmd telefoontje (“Hello? What? Oh no!” en dan kun je vast wel raden wie er nu weer is dood gegaan) zonder ook enig inzicht te geven in Aretha’s ware drijfveren. Hudson kan best goed zingen maar ze klinkt en lijkt totaal niet op Aretha Franklin waardoor je bij de vertolking van de grote hits bijna vergeet dat Hudson probeert Aretha na te doen. Sla dit over en zet een willekeurig album van Aretha op.

Respect is de titel maar eveneens wat ik heb voor deze film. Man, wat is Aretha Franklin een zangeres. Kende wel enkele hits, wie niet trouwens, maar door deze film toch wel wat meer geleerd over dit wonder. Soul, funk, gospel. Dit is wat deze film typeert. Als je daar niet van houdt, begin er niet aan. Maar als je je daar in kan vinden, zeker deze bekijken. De 2,5 uur waren zo gepasseerd.

En eveneens respect voor Jennifer Hudson. Pracht prestatie om deze Queen of soul neer te zetten. Of het nu klopt met de realiteit of niet, het komt bij mij alleszins geloofwaardig over. Fans zullen misschien wel kritischer zijn, maar voor mij was dit een top filmervaring. Helemaal mee met de typische gospelmuziek en kerkvieringen waar de dominee een preek afgeeft en de bezoekers halelua roepen. Tevens chapeau voor Forest Whitaker, leeftijd heeft precies geen vat op deze acteur die ik leerde kennen destijds in Bloodsport uit 1988. Deze man levert hier misschien wel de prestatie uit zijn carrière. En niet verkeerd bedoeld, maar deze film ademt de zwarte cultuur en levensvisie uit, waar ik alleen maar happy van wordt. Muziek is een manier om u uit te drukken en problemen te vergeten en dat is net wat Aretha hier duidelijk overbrengt. Bijkomend wordt tevens de strijd tegen de zwarte onderdrukking meegegeven met oa. Martin Luther King Junior als bijkomende rol, waarbij tevens de echte beelden van zijn begrafenis in beeld worden gebracht.

Deze film krijgt van mij een 4,5. Toch wel een van mijn toppers en een goede start voor 2022.

Niemand had deze rol beter kunnen spelen dan Jennifer Hudson. Ze heeft een klok van een stem en acteert goed. Ze probeert niet het timbre van Aretha Franklin exact te imiteren; het is geen soundmixshow. Met make-up en belichting doen ze haar jonger lijken. Het is een verdedigbare keuze om te stoppen in 1972, omdat ze anders te veel biografische feitjes bijeen hadden moeten proppen.

Voor een biopic is de vraag welke elementen uit het leven materiaal bieden voor een boeiend verhaal. De nadruk is gelegd op haar religieuze inspiratie en op haar betrokkenheid bij de burgerrechtenbeweging. Blijkbaar kende ze Martin Luther King al toen ze als tiener optrad in kerken. Daarnaast komen ook familie- en relatieproblemen aan bod.

Muzikaal lagen haar wortels in de gospelmuziek. Die expressieve manier van zingen, met een improviserende solist en een koor, nam ze mee toen ze wereldlijke muziek ging zingen. Hudson brengt haar eigen, krachtige versies van standards en Aretha-hits. Tijdens de aftiteling klinkt het enige originele liedje Here I Am (Singing My Way Home), geschreven door o.a. de bejaarde Carole King.

De mooiste nevenrol is voor Forest Whitaker. Een verrassende verschijning is Mary J. Blige als Dinah Washington, getooid met een gekke pruik. Veel aandacht is besteed aan de reconstructie van de jaren '60, met de juiste kostuums, decors en muziekinstrumenten. Het is met bezieling gemaakt en je leert wat bij over een legendarische zangeres.

Veel muziek, en goed uitgevoerd: het maakt ‘RESPECT’ tot een dankbare introductie tot Aretha Franklins oeuvre. Aan de link tussen haar werk en haar leven gaan de makers echter wat gemakzuchtig voorbij. Alsof een tienerzwangerschap, een emotioneel afwezige vader en een jong gestorven moeder alles verklaren, inclusief de fases van psychisch (psychotisch?) onwelzijn? Mij lijkt het alsof Liesl Tommy de legende heeft willen sparen: het icoon moest intact blijven, het plaatje heilig, de omstandigheden verzachtend...zoiets? Dat wringt echter, want als toeschouwer besef je dat je naar een vervormde werkelijkheid kijkt. Niet de bedoeling van biografische cinema, toch?
2,5*

Vooral de rol van Jennifer Hudson (Aretha Franklin) blijft me bij; een top-act! De film teert veel op Aretha's muziek, maar van het gospelgedeelte moet je wel een fan zijn...