Adolescence (2025)

Naar thema zeker beklijvend, maar de beeldvorming met de one take shot zijn voor mij te ambitieus en niet in balans met de vlotheid van de afleveringen. Hierdoor zijn de episodes vaak te traag en te lang. Ook mis ik dat de afleveringen weinig op elkaar verdergaan waardoor het element rond het motief te oppervlakkig maar aan bod komt. Kortom heel gehypet, maar voor mij toch wel wat een tegenvaller.

De laatste aflevering vond ik uiteindelijk niet zo best, haalt er nog een halfje af.. zeker ep. 3 was top.

'Adolescence': Producers In Talks Over Season 2 Of Netflix Smash Hit - deadline.com

Waar de one-take-scenes in aflevering 1 en 3 uiterst sterk waren, had het ook zijn beperkingen, te vinden in aflevering 2 en 4. Ik vind het soms iets te langdradig overkomen, maar aan de andere kant geef ik het je te doen om zo'n sterk verhaal te vinden dat ook nog past in een one-take. Dat er een parallelle wereld is voor pubers is niet van vandaag de dag, de uitwerking door de sociale media wel door de anonimiteit. Sommige items, zoals de betekenissen van emojis en andere gifs die naar voren komen, lijken mij wat overdreven en ver gezocht. Hier mondde het uit in een moord, alhoewel er natuurlijk meer aan de hand was met deze buiten zichzelf tredende adolescent. Zorgen en gevoelens waar ouders geen weet van hadden. Ook dat is niet van vandaag de dag, vroeger waren er ook pesterijen, maar dan via briefjes en tekeningen of via een derde persoon. Terug naar de serie; alle acteurs verdienen lof voor hun acteerprestaties. Hoe realistisch hebben ze het allemaal neergezet, ja laat dat maar aan de Engelsen over. Met name het gesprek met de psychologe was van een torenhoog niveau. Zijn er dan geen dingen waar je je aan kan storen? Jawel, de scenes op een school, want de bel gaat er altijd, er zijn altijd stereotiepe leraren met hun gedrag (verstrooide, begripvolle of de-zweep-hanterende) en onhandelbare klassen of bijdehante opmerkingen van leerlingen. Een moord op een medeleerling heeft namelijk een behoorlijke impact op het gevoel. Helaas was het nu teveel ´Hollywood´. De oplossing om geen rechtbankscene te laten zien is geweldig en sterk neergezet. De huis-tuin-keuken omgeving draagt allemaal bij tot een groot realisme. Fantastisch spel ook van de zus in aflevering 4, kippenvel! Al met al een prima serie, hulde.

Adolescence is als een real life toneelstuk, waarbij je als kijker niet veilig achter de vierde wand in het publiek zit, maar tussen de acteurs op het podium staat. De one take shots maken het rauw, realistisch en benauwend. De camera hangt nooit zomaar in de lucht maar volgt altijd een persoon, wat een idee geeft van meerdere perspectieven en puzzelstukken die samen het ‘antwoord’ op de grote waaromvraag van de serie vormen. Het is namelijk geen 'whodunnit' maar een 'whydunnit' - zoals schrijver Jack Thorne het omschrijft.

Wie het misdrijf gepleegd heeft is namelijk vanaf de eerste aflevering al duidelijk - het antwoord op de vraag waarom wordt in aflevering 2, 3 en 4 gegeven. En dat dit niet een eenduidig antwoord is, is precies de kracht van de serie. Jaimie is geen onschuldig kind, maar ook geen overduidelijke psychopaat. Het slachtoffer stuurde hem een vernederende ‘red pill’ emoji, maar hij werd niet vreselijk gepest. Zijn vader heeft een kort lontje en maakt thuis de dienst uit, maar slaat niet de familie kort en klein. Hij is online wel eens in aanraking gekomen met incel-ideeën, maar is geen geradicaliseerde Andrew Tate-aanhanger. Alles schuurt, maar niets is extreem en juist dat maakt het allemaal zo confronterend en moeilijk te verteren. Het zou veel makkelijker zijn als we een gewelddadige thuissituatie, een overduidelijke stoornis of jarenlange pesterijen als oorzaak aan konden wijzen. In plaats daarvan laat Adolescence zien hoe subtiel maar constant toxische mannelijkheid aanwezig is in ons dagelijks leven: in het gezin, op school, in werksituaties, online. Niet alleen in extreme vormen, maar ook in kleine opmerkingen, machtsverhoudingen, stiltes. En dat is precies waarom het zo raakt.

Alle lof voor Stephen Graham, die niet alleen meeschreef aan de serie maar ook een ijzersterke rol als de vader van Jamie vertolkt. Wat mij betreft een welverdiende 4,5*

Goede (mini)serie over een 13 jarige jongen die beschuldigd wordt van de moord. Het laat duidelijk de (negatieve) invloed zien van Social Media op een puberbrein.

Zo zit je te kijken naar een bang onschuldig ventje en zo is het een agressief rotventje tijdens het gesprek met de psychologe. Wat dat betreft werd er goed geacteerd. Hoe verscheurd het gezin achterblijft, waar zij mee te maken krijgen....Je voelde ook echt mee met de ouders, wat een wanhoop!

En wat een einde!

Zonder te spoileren: Ik graag nog wat meer gezien....

Aparte manier van filmen, want elke aflevering is opgenomen in 1 lang shot, alsof je soms een vlieg op de muur was die zo alles kon volgen.

Sterke momenten wisselen af met langdradige momenten. De eerste 3 afleveringen waren erg sterk, waarbij aflevering 3 er voor mij uit sprong. Aflevering 4 is helaas wat zwakker. Hierdoor verwacht ik wel een seizoen 2. Hopelijk met een duidelijker einde of bijvoorbeeld nieuwe inzichten om tot een conclusie te komen. Een aantal personen, waaronder de jongen speelde erg sterk. Indrukwekkend en realistische serie!

Deze serie begon ontzettend sterk met al snel midden in de situatie waar de rest zich op gaat voortborduren.

De manier van filmen vond ik zelf niet prettig (veel naar achterhoofden kijken) en dat constant volgen van 1 persoon. Aflevering 2 was iets rommeliger, hier wordt een poging gedaan de jeugd te begrijpen met hun social media (die vriendin van het slachtoffer met haar woede uitbarsting vond ik wel sterk spelen).

Aflevering 3 was top, weinig aan toe te voegen, constant onderhuidse spanning.

Helaas was de slotaflevering ontzettend saai, ik zat steeds op mn horloge te kijken dus dat is een heel slecht teken, vond de actrice die de moeder van Jamie speelde ook niet echt geweldig acteren. Graham wel maar die stelt zelden teleur. Geen serie die ik nog een keer ga terugkijken.

Beetje overgewaardeerd deze serie.

Verhaal is redelijk uitwerking toch wat traag. Motieven zijn wel heel vergezocht en bijna slap te noemen. Acteerwerk daarentegen is subliem. Voor het totaalplaatje 2.5*

Het klopt dat in Nederland om de 8 dagen een vrouw vermoord wordt (bij mannen is dat het dubbele), maar niet altijd is vast te stellen of een vrouw om het leven is gebracht omdát ze vrouw is. Bij femicide denkt men vooral aan een vrouw die na jarenlange mishandeling door haar partner/ex-partner vermoord wordt, en dat blijkt nu dus maar een fractie te zijn van alle vrouwenmoorden.

Overigens heb ik niets tegen de vele aandacht die er nu is rondom geweld tegen vrouwen.

Ook is het een fabeltje dat daders steeds jonger worden. Sterker nog: het aantal moorden in Nederland blijft al jaren gelijk en is bovendien historisch laag.

Een hoop hysterie om niks dus en daar haakt deze SBS6 serie handig op in.

Van films die mij voor iets waarschuwen hou ik al helemaal niet. Ik kan zelf nadenken.

Klets niet zo joh. Het is gewoon heel laag. 125 moorden in 2023. Waar hebben we het over?

Het is nu ook een stuk drukker trouwens dan in 1911, en doodsoorzaken werden niet goed van elkaar gescheiden, werden onjuist vastgesteld, etc..

Klopt, mits de overledene door de lijkschouwer onderzocht werd. En registratie van doodsoorzaken was abominabel slecht in die tijd. In de jaren '60 en '70 was er even een piek, maar dat kwam onder andere door de komst van drugs.

Dit neem ik terug, want ik zie liever dat er aandacht is voor geweld in het algemeen; geweld tegen kinderen (kindermishandeling), tegen dieren (elke dag meer dan 1,7 miljoen dieren geslacht), want daar wordt imo aan voorbijgegaan door de populariteit van het begrip femicide.

Ik zag gisteren toevallig een oude aflevering* van Peter R. de Vries over Kim V., die in 2006 haar eigen kinderen, een meisje van 2 en een jongetje van 6 maanden in hun slaap doodstak, waarvan de jongste met 60 messteken (!).

Ik wil gewoon niet in die tunnelvisie belanden dat alleen vrouwen slachtoffer zijn van geweld.

*aanrader trouwens, op YouTube: de Purmerendse moordzaak

Onder elke woede zit pijn

Adolescence is een vierdelig Brits drama bedacht en geschreven door Jack Thorne (Toxic Town) en hoofdrolspeler Stephen Graham (Bodies, Little Boy Blue). Adolescence vertelt het verhaal van een 13-jarige jongen die verdacht wordt van het neersteken van een leeftijdgenoot. De serie is dramatisch, gelaagd en genuanceerd. Door de onetake-benadering - een knappe tour de force - voelt Adolescence soms traag en voorspelbaar, en staan de vier afleveringen los van elkaar. De hype rond deze serie voelt overdreven; als beoogd lesmateriaal op middelbare scholen over de donkere kant van social media focust Adolescence op een veel breder en dieper perspectief. Het acteerwerk van Stephen Graham, Owen Cooper als Jamie en Erin Doherty (The Crown) als klinisch kinderpsycholoog, is fenomenaal.

Dit beviel me wel. De gimmick is hier daadwerkelijk effectief en versterkt het drama en het spel van de acteurs. Graham, Cooper en Doherty staken er voor mij echt bovenuit. Je ziet het eigenlijk nooit dat er in scènes met een kindacteur zoveel spanning is als in de derde aflevering. Wat mij betreft was deze aflevering samen met de eerste ook duidelijk de beste. Aflevering twee vond ik zelfs heel erg matig. Die achtervolging op het einde was echt lachwekkend, en de serie is hier ineens een heel stuk minder realistisch en naturel. Ik heb gevangenisfilms gezien die nog minder grimmig zijn dan wat je hier op die school ziet.

Dat vind ik ook het grootste zwakke punt aan de serie: het voelt soms wat te veel als een verhaal met een belangrijke boodschap die verteld moet worden, in plaats van dat dit alles op een natuurlijke manier voortvloeit uit wat je ziet gebeuren. Dat neemt alleen niet weg dat de boodschap een belangrijke is, en als rauw drama is de serie meer dan geslaagd.

De kritiek op de huidskleur van de dader in deze serie is trouwens te onnozel voor woorden. Nergens in de serie wordt beweerd dat de zaak direct op een echte zaak is gebaseerd, en niemand kan met droge ogen beweren dat een blanke jongen nog nooit iemand heeft neergestoken. Dit is ook totaal geen serie over bendegeweld of zo, maar een over de gevaren van social media. Kinderen van iedere afkomst zijn hier kwetsbaar voor.

Net voldoende voor mij. Het is natuurlijk allemaal knap gemaakt met onder andere die one-take shots, maar heeft voor mij totaal geen toegevoegde waarde. Had er dan iets fatsoenlijks van gemaakt. De acteerprestatie van "Jamie" vond ik wel eruit springen. De kern van het verhaal wordt, ondanks de lengte van het geheel, toch nog onderbelicht. Deel 4 vond ik het meest belabberd; hier en daar compleet over-the-top wat het gedrag van pa Eddie betrof.

The Rage of 'Adolescence': Stephen Graham, Owen Cooper Talk Toxicity - hollywoodreporter.com

Ik kwam er niet doorheen, ben gestopt na de 2e aflevering. Wat een trage boel, het enige wat ik echt goed vond waren de acteurs. Zoals hierboven iemand al zei; het is behoorlijk overgewaardeerd.