Family Viewing (1987)

Opvallend hoe weinig mensen iets gezien hebben van Egoyan. Zelfs zijn latere films (Exotica, Sweet Hereafter en Felicia's Journey) zijn blijkbaar niet erg bekend. Toch vreemd voor een filmmaker van het niveau van Egoyan !

Heerlijke gortdroge registratie van gebeurtenissen, dat enigzins in benadering aan Rabbits van Lynch deed denken. Personages spreken dan ook als Mr. Smith (The Matrix, je weet toch) maar hier komt het allemaal wel net iets minder gekunsteld over. Het voelt hierdoor lekker vervreemdend aan, terwijl je in eerste instantie niet echt je vinger erop kan leggen waar dit nu door komt. De mix en vrije spel met home-video beelden, tv-beelden en normale camerabeelden maakt de film voor mij af.

Wat weet Atom Egoyan toch altijd spitsvondig om te gaan met de randjes van de filmgrammatica. Inderdaad, de manier waarop alle dialogen in deze film worden uitgesproken. De emotieloze toon waarop de acteurs praten, illustreert heel mooi het thema van het verhaal. Het onderwerp is het maken van bewuste of onbewuste keuzes in (familie)relaties: contacten kunnen zakelijk of liefdadig gehouden worden.

Egoyan speelt een prachtig spel met dit onderwerp. Hij geeft het extra perspectief door de dubbelzinnige gevoelens in relaties subtiel te accentueren, net ietsje te overdreven. Dit doet hij o.a. in de contacten tussen Van en zijn stiefmoeder Sandra. Onderhuids is voor de kijker tussen de twee steeds een erotische lading aanwezig zonder dat deze ooit doelgericht wordt. Het draait enkel om emotionele potentie, voor het verloop van de handeling doet het eigenlijk niet ter zake.

Wel vormt dit een mooi contrast met de gevoelsmatig uitgebluste verhouding tussen Sandra en Van’s vader Stan. De vader behandelt Sandra alleen nog maar als een soort, nog net levende, opblaaspop om video-opnamen van zijn seksleven mee te maken. Een sekslijn moet er voor zorgen dat erop een kunstmatige manier nog een beetje vuur wordt aangewakkerd tussen de twee. De telefoondame met een gekochte, emotionerende stem blijkt via haar moeder en Van’s oma betrokken te raken bij de afgekapte emoties in het vergane familieleven van Van.

Knap hoe de verschillende lijnen tussen een aantal personages in het verhaal op een spannende en harmonieuze manier door Egoyan in elkaar verweven zijn. Met droge humor heeft het een heerlijk warme en slimme film over kille moderniteiten opgeleverd.

Blijkbaar is er op't internet geen Trailer van te vinden, er circuleert wel een verkeerde Trailer die zowat alle websites hebben overgenomen maar daarin krijg je de film Speaking Parts (1989) te zien, da's er ook een van Atom Egoyan maar NIET deze, blijkbaar heeft nog niemand dat in de gaten gehad...?

Ik herinner mij dat'k deze film héél lang geleden eens heb gezien, maar ik wist er bijna niets meer van, dus was het alsof ik naar een onbekende film zat te kijken. Voor wat zo'n vergeetachtig geheugen al niet goed is hè

Op een kille manier observeert deze regisseur zijn personages, je gluurt als het ware mee over hun schouder tijdens hun dagdagelijkse bezigheden. Stilaan raak je met hen vertrouwd en begin je mee te leven. Op emotioneel vlak zijn het allemaal wrakken die hunkeren naar wat aandacht van hun naasten.

De sfeer die Atom Egoyan in zijn films weet op te roepen is vrij uniek, je voelt je bijna even radeloos als zijn personages, levensvragen worden niet uit de weg gegaan.

De vreemde, sfeervolle jaren '80 soundtrack kon me ook bekoren, die draagt enorm bij aan de sfeerschepping.

7/10.

Een knap Drama met doorleefde vertolkingen van de acteurs, het deed me wel wat.

"Important memories" mag wel de kern heten van dit visueel complex inkijkje van een verknipte familie. Egoyan speelt met het medium als een jongleur met vele objecten. Pas aan het eind laat hij de verborgen patronen zien. Tot driemaal toe heb ik de laatste 30 minuten van de film moeten analyseren om er chocola van te kunnen maken. Egoyan is geen gemakkelijk verhalenverteller, maar juist uiterst mysterieus, net als Lynch. Film in film, opnemen of afspelen, herinnering of actuele registratie. Tussendoor dringt de vraag zich op of de mens een '(be)rekenend dier' is en even meedogenloos handelt? Een labyrint waarin toch maar een weg naar de verlossende uitgang leidt, maar verdwalen in de duistere wereld van Egoyan alleen al is een groot avontuur in een beklemmende sfeer.

Een bizarre zwarte komedie over controle, het recht op privacy, de zorg voor ouderen en vooral de compleet verstoorde verhoudingen binnen een familie. De regisseur lijkt gefascioneerd door de mogelijkheden die de videocamera biedt; beelden nemen waar en vervagen weer. De televisie neemt de rol van de menselijke interactie over.

Erg grappig. Net als in Next of Kin draait het om een sceptische blik op ontwrichte familiebanden en een erg geestige wisseltruc. Ik vond hier de dramatische potentie (zeker in het tweede deel van de film) wat beter uit de verf komen dan in zijn debuut. Verder heb ik net zo gelachen. Het bezoek van de vader aan zijn in een tehuis opgenomen schoonmoeder is hilarisch waarbij aan het eind van een dramatisch ingezette hereniging, blijkt dat hij de verkeerde vrouw voor zich heeft. Wanneer hij in de juiste kamer is aanbeland, wordt hij opengekrabd door zijn schoonmoeder, terwijl hij in de scene ervoor nog een uitgebreid betoog heeft staan houden dat mensen weinig meer hebben aan hun nagels. Sowieso zijn alle scenes in dat tehuis leuk en treurig tegelijk. Ook de sextapes van vaderlief die hij opneemt over de banden met jeugdherinneringen, de vreemde affaire met de stiefmoeder, de al genoemde wisseltruc, een in scène gezette begrafenis en de gesprekken met de sekslijn vond ik zeer grappig. Het einde is dramatisch sterk, iets dat niet helemaal uit de verf kwam in Next of Kin. Op een gegeven moment met de detective wordt Family Viewing zelfs nog spannend. Erg originele regisseur met humor die Atom Egoyan. Jammer dat zijn films visueel niet erg mooi zijn, al past die homevideo stijl natuurlijk wel heel nadrukkelijk bij de inhoud. Hier, 3 jaar na zijn debuut, was Egoyan nog maar 27 jaar. Erg knap om dan al twee zulke sterke (en originele) films op je naam te hebben staan. En zijn meest gerenommeerde films heb ik nog te gaan. 4 sterren.

kappeuter Ik denk trouwens dat die films van Atom Egoyan jou wel liggen aangezien je ook van zwarte komedies houdt. Deze box is nog steeds goedkoop bij sounds

mister blonde

Dankjewel voor de tip!

Ik zag toevallig gisteren The Captive (2014)

Ander genre, maar ik vind het een goede film.

Een zwartkomische, vlijmscherpe satire op het ontwrichte familieleven en de invloed die video en televisie daarop hebben met een effectieve, bij vlagen zenuwslopende, door percussie gedreven score van

Mychael Danna. Het begint vrij onschuldig met een aantal scènes die aanvoelen als losse sketches, totdat het besef komt dat deze mensen elk op hun eigen manier hun menselijkheid verliezen of zijn verloren als gevolg van hun passie voor video of televisie. Regisseur/producer Atom Egoyan schreef tevens het scenario en geeft de film een onderkoelde toon mee waardoor dit geen gemakkelijke film is. En dat is precies de bedoeling: "Family Viewing" confronteert de kijker met menselijke dilemma's die 30 jaar later relevanter zijn dan ooit. Een uitdagende film in de beste zin van het woord, ééntje waar je echt even voor moet gaan zitten, en dat onderstreept zowel de kwaliteit als de tijdloosheid van Atom Egayans tweede bioscoopfilm.

Fijn vroeg werkje van Egoyan dat wel doet denken aan het oeuvre van Hal Hartley, met name de manier waarop de personages met elkaar communiceren en ook wel de "look" van de film. Deze Family Viewing zit dankzij een intelligent scenario wel wat beter in elkaar, en is sowieso ook grappiger. Stan's uiteenzetting over nagels vlak voor hij in zijn gezicht gekrast wordt, heerlijk droog. Ook Oliver Stone heeft deze film wellicht gezien, het idee van een lachband onder een normale conversatie zoals te zien in zijn Natural Born Killers zou hij zo maar uit deze film kunnen hebben gehaald. Er zitten wel meer vervreemdende elementen in, denk bv aan de continue stroom aan feitjes over het dierenleven in het Arctisch gebied of de telefoonseksgesprekjes.

Naast een kritiek op het moderne gezinsleven speelt ook voyeurisme een grote rol, een thema dat Egoyan met Exotica nog verder zou verkennen.

https://www.moviemeter.nl/film/83069 (A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence) kwam regelmatig in m'n gedachten, en net zoals daar kan ik moeilijk vatten dat hier zoveel enthousiasme over.

Ik lees vergelijkingen met Lynch, en dat verklaart allicht wel wat: films als Blue Velvet en Mulholland Dr. vond ik helemaal niks.

'Statisch' en 'emotieloos' zijn termen die me hier bijblijven; niet mijn kopje thee.