Miss Violence (2013)

Een uitermate vervelende en vreemde film. Geen touw aan vast te knopen. Die koppen al.... Na 35min afgezet.

Miss Violence is one of those films you wish you could erase from your mental hard disk after the screening, so disturbing is its tale of an abusive father’s devious sexual, physical and psychological control over the rest of his family. ziek! bah.

*Geen stem(waardig)

Moet een van de donkerste, pessimistische films die ik ooit zag. Deed me zeker denken aan Dogtooth, maar veel zwaarder en zonder humor.

Allereerst kan ik opmaken dat dit wel een hele giftige doodsteek moet zijn tegen de Griekse eurocrisis. Buiten dat kan je er niet omheen draaien; in werkelijkheid kunnen mensen de gekste dingen doen om niet te diep in de armoede te zinken. Ik weet het verder niet zeker, maar nu stel ik me echt de vraag, zouden er bijna nog ziekere films bestaan als Miss Violence? Juist wanneer een film niet wil shockeren, komt het toch wel dubbel zo hard aan dan een film die wel (ergens) wil shockeren.

Meteen bij het opmerken van deze titel kreeg ik al een onbehagelijk gevoel. Dogtooth zat nog vers in mijn achterhoofd en het leek erop alsof deze titel ook wel een beetje onder die categorie zou vallen. Die enge koppen op de setfoto's, het hele idee "een kind dat met een lach op haar gezicht van het balkon springt", en ga me ook niet vertellen dat het geheim wat de familie zou moeten verbergen van een leien dakje is.

Het verhaal word hier op een hele bijzondere, maar wel met een toewerkende dreigende manier verteld. Als kijker kon ik wel een beetje raden welke kant opging, en sommige dingen zag ik niet aankomen. We volgen het omschreven Griekse gezin dat met de nasleep zit van de zelfmoord van de 11 jarige Angilika, maar ze lijken er niet zo heel erg onder bezweken te zijn en het was "slechts maar een ongeluk". Al heel snel komen we erachter dat vadertjelief het hele gezin tiraneseert en worden we ook al snel gecomfronteerd met het thema inteelt. De kleinere voorvallen lijken in eerste instantie niet zo gigantisch hard aan te komen want dingen als verwaarlozing; dat jongetje dat een afzonderlijk arrest krijgt ben ik al gewend van eerdere films die ik al heb gezien. Het wil echter nog wel gniepen en bepaalde benauwende vragen hield me wel bezig als kijker. Dat er meer aan de hand is en dat er echt iets niet pluis is weet je al vanaf het begin. Pas op de tweede helft slaat de film pontificaal om, worden we gecomfronteerd met het ware familiegeheim en begint de nachtmerrie pas echt. Het gaat vele malen verder dan ik had gedacht.... nee, het gaat zelfs nog veel verder. En of ik de dingen al een beetje kon verwachten of voorspellen, of gewoon niet had willen voorspellen weet ik nog steeds niet. Het idee dat er noodgedwongen een "plaatsvervanger" moest komen voor Angilika, "om financiele redenen"... Het moet nog wel tot mij doordringen, maar ergens ben ik er ziek van geworden.

De regisseur moest wel lef hebben om zijn vingers aan dit soort onderwerpen te branden, of de Griekse maatschappij, moet, vooral om de economische zaken, al fucked up genoeg zijn om je zover te krijgen om zoveel woede en afschuw op papier te zetten. Elementen uit Dogtooth waren hier overduidelijk in terug te vinden of Griekenland heeft ook, net als wat Oostenrijk heeft met de Seidl/Haneke montage (je weet wel hoe of wat ik bedoel), zo zijn eigen manier van filmen; afstandelijk, dreigend, en duister met vooral een hele vieze of onprettige uitkomst. Misschien zitten de elementen van de verhalen over de oude Grieken ook nog altijd in het bloed, waarbij dingen ook minder raar lijken. Het resultaat is weer een sterke artistieke film met een indrukwekkende doch benauwende sfeer en een boodschap. Al ben ik wel voorzichtig met het aanraden van deze film.

4,5*

Ik ben 3 keer in Griekenland op vakantie geweest, maar pas sinds vorig jaar heb ik meer films uit het land gezien, dan het aantal keer dat ik er geweest ben; op de een of andere manier komt het er niet van. Zelfs Dogtooth heb ik nog niet gezien (al vond ik de afgelopen 2 Lanthimos films erg fijn, dus dat komt zeker nog). De horrorchallenge en reis om de wereld challenge waren dan ook een uitstekende aanleiding om weer eens een Griekse film te zien, en na een korte zoektocht bleek Miss Violence met kop en schouders boven de andere kanshebbers uit te staan, met een gemiddelde waardering van op dat moment 3,88*. Waanzinnig hoog.

Dat het geen standaard horror was bleek al uit de recensies van Prinz (‘Moet een van de donkerste, pessimistische films die ik ooit zag’) en sinterklaas (‘zouden er bijna nog ziekere films bestaan als Miss Violence?’), en dat is niet vreemd aangezien de film opent met een 11 jarig meisje dat zich omdraait van haar kinderfeestje en met een serene glimlach van het balkon springt om een behoorlijk aantal verdiepingen lager te pletter te vallen. Feestelijk. De horror bij Miss Violence zit voornamelijk in het zieke, waar de film langzaam naar toe werkt, terwijl je je als kijker steeds ongemakkelijker gaat voelen terwijl de nasleep van de zelfmoord zich verder ontvouwt en we de familie beter leren kennen. Niet de meest toegankelijke film, maar voor liefhebbers van de Griekse Weird Wave is dit vermoedelijk wel een aanrader.

3,5*

Al vrij snel krijg je in de gaten hoe de (seksuele) vork in de steel zit. Treffende overeenkomst tussen de gelaatsuitdrukkingen aan het begin en het eind van de film.
Een onthutsende film waarin de onderhuidse spanningen met de minuut meer voelbaar worden. Dat de film bij mij achteraf amper een voldoende scoort komt vanwege het groeiende ongemak waarmee ik de soms wat verstilde beelden voorbij heb zien trekken.

Mijn hemel.. die zag ik even niet aankomen..

Verrassend goede film, met zeker geen alledaags verhaal en de manier hoe het gebracht werd, vond ik vré sterk. Vanaf de film begint, merk je al direct op dat hier vanalles niet klopt, met een über autoriteire man. De cast deed het met volle overtuiging. Ik was tijdens de film al in de juiste richting aan het denken, op een of andere manier valt je dat op door het gedrag van iedereen en de angst jegens de vader. Toch wel een aanrader se.

Pervers arty incestdrama van Griekse bodem. Goed geacteerd, paar beklemmende sènes, maar waarom was dit nodig? Het eindigt ook zo abrupt. De toeschouwer blijft achter met veel vragen en een kleffe bek.

Geweldig.

Miss Violence moet zowat de beste film zijn die ik dit jaar heb gezien. Deze nog relatief obscure Griekse dramafilm met wat staalharde onderwerpen is nog redelijk onder het grote publiek gebleven, wat wel jammer is maar tevens begrijpelijk is. Dit zijn ook niet echt de films die nu snel kunnen doorbreken, maar dat maakt de ontdekking wel fijner.

Al vanaf de eerste minuten voel je de bui al hangen: deze film gaat geen prettige zit worden. Tijdens de beginnende 3 minuten springt er een kind van het balkon af, waardoor de toon al vroeg voelbaar is. Wat volgt is een anderhalf uur aan zeer onaangename beelden en een werkelijk verstikkende sfeer die aanvoelt alsof iemand een kussen steeds harder op je gezicht drukt.

Verder ziet deze film er visueel naar behoren uit. Niet te statisch verfilmd, mooie camerabewegingen en een ijzersterke inrichting van de scenes en decors. Met de cinematografie van de film is niets mis, en het acteerwerk ook niet. Zowel de kinderen als volwassenen zetten uitstekende rollen neer. Panou steekt er echter wel met kop en schouders bovenuit.

Wat de film voornamelijk goed doet is de kijker het gevoel geven alsof er geen hoop meer is. De emotieloze benadering die de film kiest om aan de kijker voor te schotelen werkt uitstekend en tijdens de film voel je je ongemakkelijk en angstig. De depressieve toon is voelbaar en dit maakt de speelduur vlotter, maar vooral ook zwaarder op de maag.

Richting het einde krijgt de kijker een zeer expliciete scene voorgeschoteld en kent tevens momenten richting het einde die me bijna tot tranen bewogen. De film laat je met een leeg gevoel achter en zal bijna gegarandeerd je dag verpesten tenzij je je niet echt op de film zelf focust. Verstikkende, grauwe film die uitstekend is geregisseerd. Staalharde, maar ijzersterke cinema.

Kreeg een heel naar gevoel van deze film, dit is denk ik precies wat de regisseur wou bereiken dus ik vind het een geslaagde film. De spanningsopbouw was goed.
Het einde vond ik ook erg interessant als ik het goed heb begrepen dat de Oma, de opa had doodgestoken en Eleni erg opgelucht was toen ze dit zag, om vervolgens naar de Oma te lopen en de deur op slot moet doen, zo van; there is a new boss in town
Zulke films kijk ik nooit met mijn vriendin en zou dit ook niet aanraden hehe.

Heftige dark movie. Er is niet veel spanning voor deze nodig om je te laten blijven kijken. De manier hoe het is gefilmd is ook een plus. A piece of art.

Stille slowburner deze Miss Violence. Het gaat over de dominatie van een man op zijn gezin. De Opel Vectra, het appartement, de inrichting, de kleren zijn allemaal sober en schoon. Deze stijl is tot het kleinste detail uitgewerkt en ook is het camerawerk ingetogen. Maar onder deze soberheid ligt een beknellende situatie, heel ongemakkelijk. Wat is het toch met die Grieken en hun naargeestige films? 3,5*