Workers (2013)

Heel onverwachts aangekocht door distributeur Amstel Film. Het deed me qua droge humor denken aan het werk van Kaurismäki, Tati en het duo Delépine / Kervern. Komt heel intelligent en zelfverzekerd over. Zal me daarom ook niet verbazen als deze in de Nederlandse pers unaniem vier en vijf sterren zal krijgen. En weer een talent uit Latijns-Amerika om in de gaten te houden!

Vanaf 24 oktober in de bioscoop (Amstelfilm)

Trailer (YouTube)

Doet me beetje denken aan Whisky (2004). Ik ben benieuwd!

4 sterren en een lovende recensie van Berend Jan Bockting in de Volkskrant vandaag hebben me hier heel nieuwsgierig naar gemaakt. Ziet eruit als mijn contemplatieve kopje thee.

Vond het maar matig en nergens echt grappig.

2,5*

Deze film vanavond in een lege zaal - ik was de enigste bezoeker - bekeken. Dat kwam heel goed uit want dit is namelijk een film die je het beste alleen kan bekijken. Niet omdat hij moeilijk is maar wel uiterst traag. Een minpunt? Neen, integendeel zelfs. Het 10 minuten lange shot op die hoerenkast bij nacht vond ik schitterend. Je ziet constant mensen heen en weer lopen, af en toe stopt er een auto, een scharenslijper en nog meer van dat, je verwacht dat er iets gaat gebeuren maar er gebeurt helemaal niks. Meesterlijke scène waarbij ik onmiddellijk moest denken aan de films van Antonioni. Ja, en dan hebben we natuurlijk ook nog de broodmagere hond Princess die wel even de erfenis opstrijkt van de overleden dame des huizens. Dat beest mag natuurlijk niet te lang leven natuurlijk, dus daar moest wat op gevonden worden. Schitterend trouwens vond ik het verhaal met Rafael die wraak nam omdat hij zijn pensioen niet kreeg. Ook de scène toen hij moest vertrekken en het immens grote Philipsgebouw aan de achterzijde verliet vond ik zeer mooi. Deze film had dus ook nog een Nederlands tintje; Philips gloeilampen en Heineken bier. Wel grappig hoewel ik de film nu ook niet direct een komedie wil noemen, meer een tragikomedie eigenlijk. Sommige gasten in de film zagen er trouwens best wel boosaardig uit. Hadden allen weg van drugs maffiosi. Tja, Tijuana waar het verhaal zich afspeelde staat bekend als een zeer beruchte stad wat betreft geweldsdelicten om drugs.

4,0*

Net terug, hilarisch (zonder daar bij hard te moeten lachen, maar ontzettende sterke humor) en prachtig, vooral de ook door wibro aangehaalde scene bij de hoerenkast en het vervolg er na.

Ik worstel met de vele draadjes die de film rondstrooit.

Sowieso de keuze voor twee losstaande protagonisten ontgaat me. De ene ontkracht de ander - mede omdat de film er erg lang door wordt. En dan veel terloops Amerika (en Nederland) (consumptie vreemdelingenbeleid, Vietnam, overleden jonge kinderen - bij beiden, ongeletterdheid en klasseverschillen.

Dat alles in een onberispelijke stijl, dat wel. Met humor ook, maar zoveel draadjes die niet op elkaar aansluiten of niet bij elkaar passen. Zonde, ook veel moois gezien.

Mooie film maar ik heb gisteren ''Moartea Domnului Lazarescu'' (The Death of mr. Lazarescu) herzien en die film zit nu meer in mijn hoofd dan deze film.
Bij de scene waar Rafael te horen krijgt dat hij geen recht op zijn pensioen heeft kreeg ik het even te kwaad maar dat gevoel sloeg gauw om in woede.
God wat HAAAAT ik zulke bazen maar vooral de cheffies op deze wereld die des avonds thuis komen en tegen hun partner trots vertellen hoe ze weer iemand hebben genaaid in het voordeel van zijn/haar baas.
Of van die telefoon hufters die mijn broze, lieve altijd voor iedereen klaarstaande moeder van 83 weer wat hebben weten aan te smeren. En ze horen aan iemands stem al dat ze die wel even wat in de maag zullen splitsen en 's avonds gewoon kunnen slapen, ongelofelijk!
En niet alleen mijn moeder hoor, ik neem het nu op voor alle ouderen en onzekere mensen in de hele wereld.
En denk eraan dat ooit ook wij worden gebeld en dan snappen wij het ook allemaal niet meer dus laten we ze nu we nog vrij jong zijn allemaal maar afmaken en goed ook zodat we op onze ouwe dag lekker zorgeloos films kunnen kijken.
En laat ze je niet ompraten want daar zijn ze goed in, gelijk de bijl erin zal ik maar zeggen. Zo dat is ook weer van m'n hart, bedankt voor jullie luisterende oog.
Nogmaals een erg mooie film.

Al bij al een goede film. Maar iets te traag, te lang een beeld vasthouden. Er werd af en toe doorgespoeld en op iets snellere snelheid afgespeeld.

Een unieke film, rustig, soms misschien iets te traag wat mij betreft, maar wel interessant en mooi gebracht. Op sommige momenten best grappig, maar over het algemeen vind ik het een serieuze film. Goed geacteerd. Vooral de hond heeft mijn hart gestolen! 3, 5 *!

Droogkomisch mexicaans drama over twee mensen die bijna met pensioen gaan maar beiden stuiten op onvoorziene problemen. Fraai gefilmd en vooral geobserveerd, met lange takes waarin ogenschijnlijk weinig gebeurd maar die feitelijk bomvol zitten met sfeertekening en detail. Traag, dat is een feit, maar trefzeker geregisseerd en mooi gespeeld. Die stoïcijnse kop van hoofdrolspeler Jesus Padilla is onvergetelijk.

Interessante Mexicaanse film over twee loyale werknemers die uitgespuwd of vernederd worden door hun werkgever. Ze gaven alles voor hun baas vanuit een soort onderdanige loyaliteit, maar hun inzet en opofferingen kende blijkbaar een grens.

Neem nu Rafael, blijkbaar een illegale werkimmigrant uit El Salvador, gediend in Vietnam, maar met een kluitje in het riet door de VS wandelen gestuurd. Toen al dreef de naïviteit boven bij deze apathische zwijgzame man. Zijn grootste kwaliteit is zijn baan die hij zorgvuldig en plichtbewust uitvoerde tot blijkt dat hij wegens een administratieve vergissing niet op pensioen kan gaan. Hij ondergaat het allemaal zonder één stemverheffing of protest…

Lidia haar situatie was misschien gek, maar zij had naar mijn gevoel allerminst te klagen over haar werksituatie. Uiteraard was haar privévertrek armtierig daar ergens in een achterkamertje van de spierwitte villa. Rust kende ze nauwelijks met de rode alarmknop, maar haar visie nam pas een ommekeer na de dood van haar bazin. Toen bleek de geldzucht groter dan de loyaliteit, hoewel ze ook ná de dood van Princessa sowieso, net als alle anderen, beloond ging worden.

Neen, geef mij dan maar Rafaël, geweldig die stille onschuldige wraakacties, eerst in de winkel waarbij hij in het begin de doosjes van Philips zichtbaar maakte en op het einde verborg, maar ook toen hij betrapt werd op de bewakingscamera’s. Geweldige scène was dat!

Misschien minder toegankelijk voor het grote publiek met de erg veel lange stille shots. Film en tempo komt daarmee erg traag over. Voor mij prima, maar ik begrijp dat sommigen wat meer vaart wensten.