Woody Allen: A Documentary (2011)

Vanaf 26 juli in de bioscoop (Imagine)

Trailer (YouTube)

Van de regisseur van Curb Your Enthusiasm.

Fascinerend inkijkje in het leven van de filmmaker, en in mindere mate acteur, Woody Allen. Het zijn vooral de details die dit filmoverzicht de moeite waard maken. De typemachine die Allen al zijn hele leven gebruikt, zijn talloze papiertjes met mogelijke filmideeën en vooral de persoonlijke opmerkingen die hij zijn acteurs en actrices toestuurt bij overhandiging van het script. Het zijn momenten waarop de filmliefde van Woody Allen tot vol wasdom komt.

Toch is Woody Allen: A Documentary zeker geen topdocumentaire. Daarvoor is de film te onevenwichtig. Bijvoorbeeld op de momenten dat het over Woody Allens controversiële relatie gaat, maar zeker ook doordat de documentaire de laatste dertig jaar afraffelt vergeleken bij Allens beginperiode. Woody Allen: A Documentary is een lange zit die bij vlagen fascineert maar toch net niet het gehoopte brengt.

Toch een vrij lange docu dit, kijk hem daarom ook maar in twee delen.

Wat me eigenlijk direct opvalt is de gigantische sprong die Allen als regisseur maakt wanneer hij met Annie Hall komt. Zijn stand-up en zijn schrijfwerk vind ik erg grappig, maar zijn slapstick cinema is érg flauw, en vooral niet leuk. Zodra hij vooral menselijke cinema gaat maken, over kwebbelende koppels en romantische wandelingen door Central Park, waar zijn humor wat meer naar de achtergrond treed (en daardoor veel sterker uitkomt [omdat het van context wordt voorzien]) wordt hij de man wie ik zo bewonder.

Vooral de (extreem korte) gesprekken met Woody zelf zijn interessant. Over zijn laadje met ideeen - waar hij van één flard tekst een heel filmconcept kan toveren, zijn omgang met acteurs en zijn typmachine. Verder een leuke, maar wat uitgesponnen chronologie van zijn carriere. Leuk, maar niet heel erg fascinerend verder.

Leuke, boeiende documentaire, heb er erg van genoten.

Tja, als fan van Woody Allen vind ik dit erg leuk om eens gezien te hebben, maar ik kan alvast zeggen dat dit niet veel meerwaarde zal hebben voor mensen die hem niet kennen of zijn werk niets vinden. Het is gewoon een alleraardigste wandeling door zijn carrière, waarbij Woody Allen zich voor de verandering eens op zijn gemak lijkt te voelen. Gesprekken met Allen bevatten altijd wel grappige one-liners, zo ook hier. Alles heeft ook een aangename toon en de clips zijn steeds goed gekozen, waarbij ik vooral genoot van het oude stand-up- en televisiewerk dat ik nog nooit gezien had. Ook de controverse rond de relatie met Mia Farrows adoptiedochter wordt genoeg belicht.

Maar om nou te zeggen dat het een echte sterke documentaire is is overdreven. Daarvoor graaft het niet diep genoeg en biedt het ook weinig nieuws. Ik heb al veel over Allen gelezen door de jaren heen en het meeste dat ik hier hoorde kende ik dan al. Ook neemt de docu na Mighty Aphrodity ineens een enorme vaart waardoor we vanaf daar door zijn carrière razen (daarvoor waren er ook al enkele films overgeslagen). Wel is het opmerkelijk dat de documentaire zelf bijna hard lijkt te maken dat Allen vanaf 2000 nauwelijks nog bijzondere films heeft gemaakt, met uitzondering van Match Point, Vicky Cristina Barcelona en Midnight in Paris. Uiteraard is Allen zelf de meeste kritische, dus dat past wel in lijn met de film. Overigens vind ik nog wel meer goede films in die periode terug, al is het gemiddeld niet zo sterk als wat daarvoor kwam. Toen was hij inderdaad onvoorspelbaarder, zoals de docu goed beargumenteerd.

3*

Heel veel wist ik al wel maar toch heb ik ook weer nieuwe dingen gezien in deze documentaire, zo wist ik bijvoorbeeld nog niet dat Woody al zijn scripts op de zelfde antieke typemachine heeft geschreven en dat hij geen hoge pet op heeft wist ik wel, maar dat hij zo weinig zelfvertrouwen tegen over zijn acteurs had weer niet
Grappig om die acteurs te horen, Woody heeft het duidelijk helemaal niet door dat het een hele eer is om voor hem te mogen werken.

Het hele media gedoe rond Woody en de pleegdochter van Mia Farrow heb ik eigenlijk nooit begrepen, het is niet dat zij ooit is gedwongen iets met Woody te nemen en een kind was het ook al lang niet meer.
Laat die man toch lekker zijn leven leiden zoals hij dat zelf wil, gelukkig denkt hij er zelf ook zo over en hij negeert en leest de roddels over hem geen eens.
Lets face it, iedere man wilt wel een groen blaadje en daar is Woody niet anders in.

Nadelig aan deze docu vond ik dat zijn begin werkjes een hoop aandacht krijgen maar 2000 tot 2010 bijna helemaal wordt overgeslagen en afgedaan als of Woody geen goede films meer maakt. De echte fans zoals ik zijn juist hartstikke blij dat hij ieder jaar weer met een nieuwe film aan komt zetten, en dat had echt ook wel meer in deze docu naar boven mogen komen!.

Ook hadden ze wat mij betreft nog wel iets langer over bepaalde films zoals Zelig, Husbands and WIves & Radio Days door mogen gaan maarja, zo valt er denk ik op iedere docu wel iets aan te merken

Woody Allen: A Documentary is redelijk goed geslaagd en neemt meer dan 3 uur de tijd om het werk van deze fantastische en unieke regisseur door te bladeren. Tot en met Sweet and Lowdown ging het goed maar daarna werd er te snel en slordig een einde aan gebreid, had dan de film nog even een half uurtje/3 kwartier langer gemaakt!

Door de velen pluspunten en gelukkig maar een paar minpunten verdiend deze documentaire het voordeel van de twijfel.
4*

ben benieuwd. ga hem zeker zien.

Een must voor elke Woody Allen-fan. Heb de lange versie gezien, en hoewel het laatste uur wat minder interessant is (omdat ik persoonlijk minder heb met zijn nieuwere films) alsnog zeker het bekijken waard.

Het is alles bij elkaar wel meer een overzicht dan echt een documentaire die dingen uitdiept of uitlicht of boven water haalt, maar als je nog niet al te bekend bent met Allens werk en levensloop voegt het zeker iets toe.

4*

Ik vraag me vooral echt af wat die korte versie zou moeten betekenen... Dan worden niet alle films behandeld of zo? Hoe kun je hier nu 113 minuten van maken?

verder erg vermakelijk, maar ook weer geen overdreven verrassende docu.

Dat is inderdaad het geval. Tot en met de jaren '70 wordt als ik het me goed herinner alles gewoon behandelt, maar vanaf daarna worden er steeds films overgeslagen, waaronder persoonlijke favorieten als Zelig, Radio Days en Broadway Danny Rose. De jaren '90 worden buiten Husbands and Wives om bijna totaal overgeslagen en ook de 2000's zijn wat kort door de bocht gedaan. Alleen daarom al wil ik de langere versie nog wel eens zien.

Leuk, maar tegelijkertijd ook nogal onevenwichtig en behoorlijk kritiekloos. Met name over de reeks films die hij midden jaren negentig en de tien jaar daarna maakte, waar hij duidelijk zijn films op de automatische piloot maakte.

3*

Goeie documentaire over filmmaker Woody Allen. Zo'n beetje al zijn films komen chronologisch aan bod en worden besproken door de betrokkenen. De grote kleine man komt zelf nog het meest aan het woord, en het is vooral als fan leuk om wat te zien van zijn jeugd en interessant als zijn werkwijze aan bod komt.

Fijne box gekocht die naast de docu op twee DVDs, ook een aantal extra's bevat. Sommige aardig, andere hadden met gemak achterwegen kunnen worden gelaten.

Tja, erg leuk om wat meer over de cariere te weten te komen, maar de documentaire had best wel wat diepgravender en vooral wat kritischer gemogen. Nu is het meer een analyse van de film cariere van de regisseur met her en der een klein uitstapje naar het prive leven. Had daar wel wat meer van verwacht. Maar goed, een hele sloot mensen komt aan het woord, en vooral Allen zelf, die best luchtig en op zijn gemak lijkt te communiceren. Daar moet aardig wat voorbereidend werk in hebben gezeten. Het prettigste is toch al die oude beelden van flarden films, stand up, TV-show appearances.

Maar mijn verwachtigen lagen toch wel een tikkeltje dieper.

Vóór of na de film zou je Hedonia: Een Opstel - Kees ...

eens moeten lezen.

Ik heb dit boekje in ieder geval al boven op de tv liggen voor as zondag.

Veel meer dan een opsomming van Allen z'n films is dit niet. Vermakelijk is het wel, maar interessanter is om net even wat dieper te kijken naar de persoon Allen. Wat er allemaal in zijn hoofd omgaat is al decennia de input voor zijn films. Hier wordt weinig mee gedaan, er is ook geen aandacht voor zijn muziekoptredens in het Carlyle hotel wat hij al tig jaar wekelijks doet. Hierdoor een nogal tamme docu die, waarschijnlijk op verzoek van Allen zelf, veilig op de oppervlakte blijft.