Final Cut - Hölgyeim És Uraim (2012)

Heerlijke compilatie!

Lijkt me iets heel speciaals, staat geprogrammeerd op het komende filmfestival van Gent.

Pure FILMMAGIE!

Alvorens de film te zien heerste er een gevoel scepsis; het is immers een tijd waarin elke hobbyist iets in elkaar kan knutselen en het op het internet zet. Dit soort creaties zijn zo nu en dan best aardig, maar hebben mij nooit omver geblazen. György Pálfi is de eerste die een onvergetelijke indruk achter laat met deze ode aan de cinema.

Voor de film heeft hij een basis genomen van veel van zijn favoriete films en heeft deze als leidraad gebruikt om een liefdesverhaal te vertellen. Vervolgens heeft hij samen met zijn editors gezocht naar manieren om dit aan te vullen met meer materiaal om een echt goed lopend verhaal te krijgen. Het resultaat is een gevoelsmatig vloeiende vertelling die weet te ontroeren, verwonderen en bij vlagen doet lachen (een starende, krankzinnige Klaus Kinski doet het zo altijd goed). Wel mag gezegd worden dat er wat keuzes/gemonteerde stukjes zijn die ik helaas al vaker gezien heb in korte 'compilaties' of parodieën, en verre van origineel te noemen zijn. Aansluitende kritiek is er tevens op de muziekkeuze....

Op muzikaal gebied is het ook een ware quiz; muziek van Shigeru Umebayashi tot aan noem maar op. Helaas worden hierbij ook keuzes gemaakt die al zo enorm zijn uitgemolken (kuch Strauss - 2001: A Space Odyssey kuch) in parodieën, dat een allergische reactie niet uitblijft.

Er schiet mij niet meteen een soortgelijk project te binnen waarin alledaagse handelingen en situaties uit speelfilms op zo'n knappe wijze zijn gemonteerd tot een lange, goedlopende film. Chapeau.

De persmap van de officiële site vermeldt alle gebruikte films (helaas niet de muziek); link.

Mede geproduceerd door Béla Tarr....

Komt dit nog ergens uit?

Vermakelijk op de vroege ochtend, maar ook heel erg voor de hand liggend. Op veel plekken precies de scenes die je verwacht en op voornamelijk wat Hongaarse films na, scenes uit een heleboel iconische films. Aan welke film denk je het eerst als je een douche ziet? Of als je iemand ziet rennen? Daaraan denkt Palfi dus ook. Een klein verhaaltje waarin bijvoorbeeld iemand opstaat en dan zien we heel veel mensen die in een film opstaan. En dat principe wordt in een stuk of wat themaatjes herhaalt.

Best knap gemaakt en slim gemonteerd, maar niet het filmische feest waar ik stiekem op hoopte. Eerder soms een lange filmquiz, waarbij het een sport wordt om of de fragmenten te herkennen of te voorspellen. Vind eigenlijk de totaal in de vergetelheid geraakte compilatiefilm van oud, onbekend materiaal op het IFFR La Mémoire des Anges (2008) interessanter.

3.0*

Via tijdelijke import te zien in EYE op za 5/4, 19.45 en zo 6/4, 12.15

Op 6 en 12 juni te zien in Filmhuis Den Haag

Ik baal dat ik deze gemist heb. Wat had ik die graag in de bios gezien. Well, there is peanutbutter, I suppose.

Ontzettend creatieve film, opgebouwd uit fragmenten van 450 andere (vaak klassieke/bekende) films. Palfi's supercut werkt op verschillende niveaus uitstekend. Het prikkelt de cinefiel en geeft commentaar op storytelling en continuity editing theorie.

Ik werd continu heen en weer geslingerd tussen het raden van alle verschillende films, het bewonderen van de keuze van de fragmenten (soms cliché, soms erg onverwacht) en het volgens van de hieruit opgebouwde metanarratief van deze film zelf. Hierdoor zou het me niet verbazen als ik de film nog eens wil kijken, want het volgen van de overkoepelende verhaallijn had niet altijd prioriteit tijdens deze eerste kijkbeurt.

Het is verbazingwekkend hoe snel je toegeeft aan het feit dat er een continuity of action is, terwijl de acteurs en mise-en-scene voortdurend wisselen. Knap gemonteerd, fijne muziekkeus (de keuze voor non-diegetische muziek is een uitstekende wat mij betreft) en een waar feestje voor de gemiddelde cinefiel.

Mijn docent voor het vak Film Art (Bordwell) aan de RUG blijkt een artikel over deze zeer beperkt uitgebrachte film te hebben geschreven voor de gerenommeerde site Senses of Cinema. Zeer interessant voor diegenen die ook op academisch niveau in film geïnteresseerd zijn.

Ik vind er maar niets aan. Inderdaad een saaie opeenvolging van willekeurige films, waarin vergelijkbare acties plaatsvinden. Tijdverkwisting.

Ik laat 'em nog even inzinken, maar wat heb ik hiervan genoten zeg. Vanaf minuut één verkocht, ook al waren de keuzes soms nog zo logisch en cliché. Geweldige montage en muziekkeuze, fijne fragmenten van zo veel prachtige films en sequenties. Als ik dit zie voel ik me weer even die pure cinefiel, die alle kennis en recensies met plezier overboord zou gooien om maar te kunnen genieten. Neemt niet weg dat ik bij m'n filmanalyse in januari zonder meer voor deze titel ga, al is het alleen maar om m'n professor met deze titel kennis te laten maken (toen ik er van de week over sprak ging er nog geen belletje rinkelen).

Stel, je bent een talentvol filmmaker, maar je leeft in een tijd dat het slecht gesteld is met de filmindustrie in je land...

"We came from torrent, we go back to torrent." zei György Pálfi tijdens de première van zijn film Final Cut op het Cannes Festival. Zijn film is namelijk volledig opgebouwd uit shots afkomstig van peer-to-peer downloads en inmiddels is de film zelf ook te downloaden op het internet. Omdat Pálfi geen toestemming heeft van de rechthebbende kan hij geen geld verdienen met de film. Om aanklachten te voorkomen is heeft het Hongaarse Filminstituut de film een educatieve licentie gegeven.

In het begin is het heel er wennen om de film te bekijken. Naar een tijdje begin je het associatieve brein van Pálfi te begrijpen en valt alles op zijn plaats. Soms is het de omgeving van het shot dat telt, soms enkel de emotie van de acteur, dan weer de houding. De film maakt dankbaar gebruik van het Koelesjov-effect en bewijst bovendien dat zelfs veel consistentie, de kijker alsnog de beelden als een geheel kan gaan beschouwen. Een slimme truc was om de geluidseffecten door te laten lopen tussen de shots door en nieuwe muziek toe te voegen. Deze manier van editen met bestaand beeldmateriaal maakt je ook heel erg bewust van de cuts. Toen ik hierna weer een 'normale' film keek, viel me iedere cut en iedere verandering van camerastandpunt op. We kunnen dus wel stellen dat de film terecht een educatieve licentie heeft, want dit is een must voor iedere filmstudent.

Het verhaal heeft natuurlijk niet veel om het lijf en is een vrij standaard liefdesverhaal. Maar omdat het een film opgebouwd uit vele films is, krijgt ook dat iets universeels en is het juist toepasselijk dat het zo cliché is. Maar als ik toch een minpuntje mag noemen is dat, dat er af en toe een clip tussen zat die mij helemaal uit de sfeer haalde. Zo vond ik de toevoeging van pornografische clips meer afbreuk doen aan de romantiek dan dat het wat toevoegde en waren sommige keuzes een beetje vreemd (waarom eindigen met Dracula?). Ook miste ik af en toe een clipje, juist omdat er zoveel verschillende films in zaten verwacht je dan ook een bepaalde film tegen te komen als een bepaald gedeelte van het verhaal behandeld wordt.

Op een gegeven moment stop je met het proberen te achterhalen van welke film ieder shot afkomstig is en wie iedere acteur is en ga je helemaal op in de film. De film geeft net als de beroemde eindscène van Cinema Paradiso op een erg mooie manier de liefde voor film weer.

Ik heb een (Engelse) analyse van deze film geschreven, waarin ik aan de hand van met name montage, narratieve (in)consistentie en muziekgebruik betoog hoe obsessie/voyeurisme, jaloezie en bedrog een heel speciale plaats krijgen in het verder heel zoete narratief (lees: een viering van de liefde doorheen de filmgeschiedenis). Wie geïnteresseerd is kan hier terecht.

mustsee voor elke filmliefhebber!

Misschien ben ik met mijn verkeerde been uit bed gestapt want ik had echt gedacht dat dit me wel zou bekoren, maar vond het nogal tegenvallen. Te veel keuzes lagen voor de hand en bovendien kwamen een aantal films te vaak in beeld. Veel Chinatown, Snow White, Midnight Cowboy bijvoorbeeld. Ik had ook het idee dat de makers er op een gegeven moment wel klaar mee waren als een aantal opeenvolgende scenes wordt herhaald. Het verhaaltje stelt logischerwijs niet zo veel voor dus de enige lol bestaat toch uit de scenes herkennen. Mijn score is voornamelijk voor de tijd en werk dat er in gestoken is en een enkel moment dat verraste.