La Voz Dormida (2011)

Van de regisseur van Solas (1999)

Redelijk Spaans drama met soms wel heftige scenes.

Mooie realistische film over het leven en de vriendschap in een vrouwengevangenis. Ik ken zelf iemand die op die plaats bevallen is en de film hakte er best in.

4 sterren van mij

Verrassend goede drama en realistische film over de nasleep van de Spaanse burgeroorlog. In Spanje zijn al talloze drama's rondom dat onderwerp geproduceerd, om die reden had ik deze ook best lang laten liggen. Toch is dit niet de zoveelste Spaanse film daarover en heeft deze duidelijk wat toe te voegen. De film is gebaseerd op een succesvol roman, en de acteerprestaties, beelden, sfeer en script zijn uitstekend. Het is een gedurfde film die ongetwijfeld de Spaanse kerk, die de kant van het fascisme koos en in deze film er niet al te best van af komt, vast in het verkeerde keelgat is geschoten.

De film belicht de repressie na de burgeroorlog, waarbij het fascistisch regime in talloze dorpen en steden vele tienduizenden vermoordde, gewoon omdat ze ervan verdacht werden dat ze iemand kenden die aan de andere kant (het communisme) stond. De schrijfster van het boek, Dulce Chacón, komt uit een zo'n dorp, waar op deze wijze door het regime 250 van de 7000 inwoners werden vermoord.

Hoewel de film fictie is, had het ook zomaar waargebeurd kunnen zijn geweest. De film deed me erg denken aan het waargebeurde Las 13 Rosas (2007) die zich in dezelfde periode afspeelt.

Spanje heeft het hoofdstuk over de burgeroorlog nog steeds niet gesloten. Nog steeds wordt er naar massagraven gezocht, en nog steeds kiest de kerk partij. Vorig jaar werden er honderden omgekomen priesters zalig verklaard omdat ze aan de kant van de fascisten stonden, de omgekomen priesters die voor communisten opkwamen werden door de kerk bewust uit dat lijstje gehouden. Na de dood van Franco is de kerk ook doorgegaan met het stelen van pasgeboren babies om deze aan gezinnen met hun eigen idealen te verkopen, dit ging door tot ver in de jaren '80 en leidt nu tot gerechtelijke onderzoeken en rechtzaken tegen kerkelijken. Ik dacht dan ook even dat deze film die kant op zou gaan.

De film is duidelijk met liefde gemaakt. Op de officiële website van de film is te lezen dat de regisseur op aanraden van een vriendin het boek ging lezen, en meteen er een film in zag. Hij nam contact op met de schrijfster, die kort daarna overleed, en hij zag het als een plicht om het boek te verfilmen. Dat stuk is in het Spaans hier te vinden: La Voz Dormida: Director's notes.

De film kreeg 9 Goya-nominaties en won er 3: twee voor actrices María León ('Pepita'), en Ana Wagener ('Mercedes'), en 1 voor het beste lied (het slaapliedje).

Mooie recensie arno74. Ga hem snel zien.

Dank je Fransman ik ben benieuwd wat je ervan vindt!

Nagenoeg heel mijn leven weet ik al dat fascisten tot het schuim der aarde behoren en toch schrik iedere keer weer van hun barbaarse gedrag ten opzichte van politieke tegenstanders. Zo ook bij deze film over de beestachtige, onmenselijke behandeling van al dan niet vermeende communisten na afloop van de Spaanse Burgeroorlog. Dat sommige vooraanstaande vertegenwoordigers van de katholieke kerk en hun verblinde, laffe meelopers al evenzeer een diepgevoelde haat koesterden tegen andersdenkenden is inmiddels ook genoegzaam bekend. Regisseur Zambrano slaagt er in om de meedogenloze repressie op pakkende wijze over te brengen. Een heftige film, die niet bevorderlijk was voor mijn gemoedsrust.

Sterk geacteerde film over een zwarte bladzijde in de Spaanse geschiedenis en waarover in Nederland niet al te veel over bekend is. Vooral León bevalt me als de wat onnozele Pepita.

Ook de aankleding en het verhaal zijn prima in orde.

Aanrader als je dit soort historische drama's kunt waarderen.

Er zijn films waarvan je achteraf betreurt dat je ze hebt gezien. Dit is er één van. Niet omdat ze slecht zijn, maar omdat ze binnenkomen als een soort mokerslag en je last krijgt met ademen. Dan moet zo'n film bezinken. Ik lees hier dat ik hem al in 2014 wilde zien. Waarom dat tien jaar moest duren weet ik niet. Maar de woede van BBarbie kan ik me goed voorstellen. arno74 vat de film hier goed samen, dat hoef ik niet meer te doen.

In west-Europa denken de meesten dat de Spaanse Burgeroorlog iets van (heel) lang geleden is. Ook in Spanje denken sommigen dat wel. Het tegendeel is het geval. Spanje heeft die zwarte bladzijde in z'n geschiedenis nooit verwerkt. Het is nog altijd een open wond. Kijk maar hoe 'rechts' in Spanje te hoop liep toen Franco uit z'n mausoleum werd gehaald. Nog altijd zijn duizenden nabestaanden op zoek naar de resten van mensen die na de burgeroorlog zijn opgepakt en vermoord, en zijn begraven in massagraven. Want dat doen machthebbers, Franco toen, in Bosnië later en in onze tijd Assad in Syrië, zoals nu aan het licht gekomen is.