The Undying Monster (1942)

Er zitten leuke en minder leuke personages in dit verhaal.

Twee jaar voordat regisseur John Brahm de film The Lodger (1944) maakte, (gebaseerd op hetzelfde fictieboek over Jack the Ripper als Alfred Hitchcocks gelijknamige zwijgende film uit 1927) waagde hij zich aan deze horrorfilm. Na de opening met een somber landhuis bovenop een klif, is er direct de meest briljant scène van de hele film te zien. Hierin zien we de camera in één lange Take een halfduister interieur aftasten. We zien een slapjes bungelende hand en het roerloze lichaam van een hond die het ergste doen vermoeden. Echter dan verbreekt Brahm de spanning en blijkt het dat we in het ootje zijn genomen. Verder is het vooral puur B-filmmateriaal met een krakkemikkige intrige en een plot dat wel wat weg heeft van een kruising tussen The Wolf Man en Hound of the Baskervilles. Maar dan net als een boulevardklucht; een frivole, luchtige inhoud, rijke aankleding en een redelijke rolbezetting. En het is dan ook vooral de stijl van de Duitse regisseur Brahm die het geheel naar een iets hoger niveau tilt.

Mooie horror/mystery met comedy-touches (de Scotland Yard-detective van Heather Thatcher die van haar hart geen moordkuil maakt), zowel qua speelduur als qua insteek wellicht niet meer dan een B-film, maar bijzonder sfeervol en opmerkelijk gepolijst, met goede vertolkingen, prachtige fotografie, aparte camerahoeken en waanzinnige sets – kortom, het soort film waarvoor je me op elk moment van de nacht wakker mag maken. Momenteel in een paar prima transfers op YouTube te zien, maar pas wel op wèlke je bekijkt, want er is ook een versie die van 4:3 naar 16:19 is opgerekt (waarin dus het beeld en daarmee alle personages breder zijn dan de bedoeling is).

Eigenlijk ga ik joolstein zijn recensie volgen. Het script is pover en er zijn ook te veel personages die vooral dienen om de kijker op een dwaalspoor te brengen. Veel meer whodunit dan horror. Toch blijft het boeien dankzij de setting van het oude kasteel met donkere kelders en graftombes. Ook de nachtscènes buiten bij het water en de klif van rotsen zijn erg sfeervol. Het deed ook erg aan The Wolfman denken al zien we de weerwolf nauwelijks.