Make Way for Tomorrow (1937)

Ik zag deze film in het boek 'De 1001 Meest Besproken Films Aller Tijden staan'. Leek me zeer interessant, maar hij is helaas nog niet op video of dvd verschenen hier. Ik moest hem hier zelfs op de site zetten.

Ook grappig: Leo McCarey schijnt toen hij een Oscar won voor zijn The Awful Truth gezegd te hebben dat hij de Oscar voor de verkeerde film gekregen had. Hij vond deze persoonlijk beter

Ik lees hier heel veel goede dingen over, maar helaas nergens op DVD verschenen. Lijkt me heel mooi.

Van deze film is wel een onofficiële uitgave te koop via www.silverscreenarchive.com.

Deze DVD is Not a commercial release en de kwaliteit (condition) is Collector's Copy, wat dat ook moge betekenen.

Ozu schijnt bij het maken van Tokyo Story erg beinvloed te zijn door deze film.

Erg mooi filmpje inderdaad, en de link met Tokyo Story is duidelijk. Was hier al lang benieuwd naar, en heb m eindelijk weten te downloaden in prachtige beeld- en geluidskwaliteit. Wat is eigenlijk de reden dat deze film nooit op dvd is verschenen (behalve in Frankrijk, las ik)?

Volgens mij niets anders dan het ondoorgrondelijke beleid van Paramount. Helaas zijn niet alle studio's zoals Warner.

Er gaan geruchten dat Criterion dit gaat uitbrengen.

Sterker nog, 23 februari 2010 is de film te koop. Zie ook:

Make Way for Tomorrow

Echt ontzettend mooi. Hartverscheurend, maar met vlagen ook ontzettend grappig. Fantastische acteurs ook! En ondanks dat de film al meer dan 70 jaar oud is vond ik 'm nog heel verfrissend. Misschien komt dat ook door het thema, dat nu nog meer dan toen van toepassing is op onze samenleving. Persoonlijk vond ik 'm nog een stukje beter dan het veel bekendere Tokyo Story, waar deze film model voor stond. Ik proef de zoute tranen nog in mijn mond.

Een film als 'Make Way For Tomorrow' is als een vakantie in een minder ontwikkeld land. Beïnvloed door nieuwe indrukken, reflecteer je je eigen situatie en kom je tot de conclusie dat het allemaal anders of rustiger kan. Dat je het niet eens zo slecht hebt. Een betere kwaliteit van leven wil nastreven. Tot er een maand voorbijgaat en deze gevoelens weer in je onderbewustzijn stopt en op oude voet doorgaat.

Zo ook met deze film. Zet 'm weer op en de kans is groot dat harder weept dan de eerste keer. Een ontroerende film, maar toch lijkt onze onverschilligheid sterker.

Daarom, in de vorm van een vakantiebezoek, bekijk je de film weer eens, zodat je je omgeving niet vergeet. Want zelf word je ook een dagje ouder.

Prachtige, uitermate respectvolle film over de ouderdom en de daaraan inherente problemen in de huidige maatschappij.

In de tijd van deze film stond de individualisering in principe nog maar in de kinderschoenen, dus is de film nu eigenlijk zeker zo actueel.

Schitterend hoe die mensen, min of meer gedwongen, telkens voor bepaalde keuzes geplaatst worden die ze eigenlijk helemaal niet willen maken en ze gewoon rustig samen willen zijn zonder veel poespas.

Ook mooi dat hun kinderen niet zo simpel als zwart-witte, egoistische idioten worden neergezet, maar evengoed gewetensproblemen hebben en lastige keuzes moeten maken.

Klein pareltje!

Een erg mooie film over een onderwerp dat ook vandaag de dag nog actueel is. Dat en de prima uitwerking van het verhaal maakt Make Way for Tomorrow zo tijdloos en sterk.

Geldproblemen halen een bejaard echtpaar uit elkaar, waardoor ze allebei bij één van hun kinderen komen te wonen en elkaar dan niet meer zien. Zowel het echtpaar alsmede hun kinderen komen soms voor lastige keuzes te staan en iedereen neemt de tijd om daar goed over na te denken en zelfs dan blijken alle keuzes niet altijd de juiste. De maatschappelijke problemen, die het in huis nemen van één van je ouders kan veroorzaken worden op een goede en duidelijke manier uitgediept. Ook de onrust die bij beide oudjes naar boven komt, omdat ze elkaar niet meer zien wordt op een realistische en overtuigende manier geschetst.

Ik had vooraf een wat zwaar drama verwacht, maar dat bleek reuze mee te vallen. Het is duidelijk dat Yasujiro Ozu hieruit zijn inspiratie voor Tokyo Story heeft gehaald, want de overeenkomsten zijn erg groot en beide zijn het ook mooie films. Het mooist aan Make Way for Tomorrow was het moment dat de oudjes elkaar weer zagen en gingen stappen. De vader wimpelt zijn dochter aan de telefoon af en samen beleven ze nog een keertje een geweldige avond. Dat moment was echt fantastisch om te zien en was zowel leuk als een klein beetje ontroerend tegelijk. Ook het einde mocht er zijn. De twee gaan weer uit elkaar, maar de rust was terug, omdat ze elkaar weer gezien hebben. Erg mooi om te zien en een prima einde van deze tijdloze klassieker van Leo McCarey.

Iemand die de films van Ozu kan waarderen, zal deze film ook ongetwijfeld mooi vinden.

4,0*

Met actuele thema's als participatiemaatschappij en ouderenzorg is dit wel een film uit de doos die erg de moeite waard is om te zien. Een ouder echtpaar kan niet meer op zichzelf wonen vanwege de financiën. Hun kinderen zijn een stel lamlendelingen, die met pijn en moeite voor elkaar krijgen hun ouders (gescheiden van elkaar, dat dan weer wel) te huisvesten in hun eigen huishouden. Het is best pijnlijk en schrijnend om te zien hoe men omgaat met die twee ouderen. De spaarzame maar geslaagde humor tussendoor maakt het allemaal nog wat wranger.

Van regisseur Leo McCarey had ik niet zo'n hele hoge pet op. Vond hem maar doorsnee-films maken, maar met Make Way for Tomorrow levert hij een goede film af. Het neigt wat naar een Capra door het sentiment, maar zo heel zoetsappig wordt het niet uiteindelijk.

Prachtige, tijdloze film met een schrijnend verhaal over een bejaard echtpaar en de problemen, die zij en hun kinderen hebben wanneer zij op hun oude dag noodgedwongen hun huis moeten verlaten. Iedereen heeft zo z’n besognes en eigenlijk is er voor hen nergens plaats. Deed met denken aan De Sica’s Umberto D.
De dramatische slotscène met een fantastische Beulah Bondi is waarlijk subliem en niet licht te vergeten. Maar dat geldt eigenlijk voor heel het laatste deel van de film, wanneer de oudjes besluiten samen op stap te gaan en de boel verder de boel te laten. De scène in de taxi met het aloude “Let me call you sweetheart” hakt er al evenzeer in.
Deze film was destijds inspiratiebron voor Tôkyô Monogatari (1953) van Yasujirô Ozu. Ook het verhaal van Love Is Strange (2014) is enigszins vergelijkbaar, maar kan in de verste verte niet tippen aan dit pareltje van Leo McCarey.

Ik ben nog steeds een beetje stil van het prachtige einde. Hele mooie film over een bejaard echtpaar dat door omstandigheden uit elkaar gehaald wordt en terecht komt bij (verschillende) kinderen - maar ook die hebben een eigen leven, en de nieuwe situatie blijkt voor iedereen ellendig. Het was wel even inkomen, met name om mezelf enigszins te laten wennen aan de nogal conservatieve, burgerlijke mores van waaruit de meeste personages handelen. Maar de algemene strekking van het verhaal is natuurlijk tijdloos, en het wordt ook prachtig vertolkt zonder makkelijk met een beschuldigende vinger te wijzen. Zowel de kinderen als de ouders zijn in min of meerdere mate in principe goedwillend, maar de nieuwe realiteit is voor iedereen ingrijpend, en voornamelijk in negatieve zin. Het is dan ook een goede keuze om zowel de ouders als de kinderen als echte, gelaagde personages neer te zetten: de ouders zijn geen heiligen, maar hebben ook hun nogal irritante trekjes (het passief-agressieve gedrag en bemoeizucht van moeders, en de nukkige koppigheid van de vader). Ook de kinderen en aanhang varieren van puur egoisme tot welwillendheid maar niet met de dagelijkse gevolgen kunnen omgaan; dit maakt het allemaal nog echter overkomen. De tweede helft van de film was helemaal prachtig. Goed, ik begin een beetje te zwammen zie ik, maar mocht het nog niet duidelijk zijn: schitterende film.

Bejaardenproblematiek in de jaren dertig. Wie neemt vader en moeder in huis? Goed geacteerd en vooral ontroerend in het deel wanneer de oudjes nog een keer een tripje beneden naar Geheugen-laan maken. Probeer het maar eens droog te houden bij de afscheidsscene op het station. Best verrassend van een regisseur die eerder met The Marx Brothers werkte.

Dat laatste half uur doet het hem echt inderdaad...

Bijzonder aangename film van begin tot eind, met enkele oprecht grappige en ontroerende momenten. Het acteerwerk is geweldig en vooral Victor Moore en Beulah Bondi spelen hun rol met veel passie en overtuiging. De gesprekken tussen de twee acteurs komen heel ongedwongen over en het zou me niet verbazen moest e.e.a. geïmproviseerd zijn. Het verhaal zelf en al de humor en compassie die eruit voortvloeit is quasi tijdloos. Ook het open einde heeft impact. Een aanrader.

Je zou denken dat dit een film is uit de jaren '50. Met een generatie die enkel leefde voor hun kinderen met weinig ruimte voor zichzelf of tijd om te denken aan de toekomst. En dat tegenover een babyboomgeneratie die het goed heeft en daar niet altijd vragen bij stelt. En die gewonnen luxe dan ook wil behouden. Wat wij kennen als de babyboom generatie is natuurlijk in Europa vooral jaren '50/60 terwijl dat in Amerika al eerder speelde.

Een film over een ouder koppel dat hun hele leven heeft ingezet voor de kinderen en nu ze op pensioen zijn het inkomen niet meer hebben om hun huis te houden. Maar de kinderen hebben elk hun eigen leven en zien het niet zitten om beiden op te nemen, laat staan één van hen. Het zorgt voor de nodige spanningen bij kinderen en schoonkinderen. Het is geen zwart/wit verhaal. De kinderen doen hun best, maar hadden misschien wat water bij de wijn kunnen doen of beter zoeken naar een geschikte oplossing. De ouders staan voor een voldongen feit, maar komen soms toch ook wel wat zielig over als de geslagen hond. Maar het is een realistisch probleem en ook confronterend. Het koppel heeft 5 kinderen en je zou denken dat die later dan voor hun ouders zouden zorgen. Maar zelfs met 5 kinderen is de oplossing niet zo pasklaar.

De film heeft minder de impact van pakweg Umberto D, Ikiru of Tokyo Story (om wat gelijkaardige films te noemen), maar is mooi in haar eenvoud.

Een ontroerend verhaal over ouder worden , kinderen die hun eigen leven hebben en de problemen die ontstaan omdat ze hun ouders gescheiden in huis nemen en de conflicten daaromheen .

Echte scherpe randjes zitten er niet aan maar dat is in deze film ook niet nodig , de boodschap is duidelijk genoeg zo .

De beide ouders spelen hun rol zeer goed , je kan bijna niet geloven dat ze een rol spelen , 1 van de dochters is wel een erg vervelend mens .

Een wat teleurstellende film. De boodschap ligt er duimendik bovenop en wordt in de intro zelfs letterlijk uitgeschreven. Het eerste uur vond ik nog wel goed te doen, maar toen had ik het wel gezien. Anderhalf uur is op zich niet zo lang, maar de film kon mij niet echt boeien. Het thema is wel nog steeds actueel, dus daar ligt het niet aan. De personages en hun onderlinge verhoudingen grepen mij echter nergens. Andere films hebben hier wel inspiratie uitgehaald en dat is wel aardig om te zien, maar maakt niet dat ik er nou met plezier naar heb gekeken.

Het is vaak een moeilijk gegeven. Wat als je ouders hulpbehoevend worden? Neem je ze in huis of laat je hen opnemen in een rusthuis? Kinderen hebben de maatschappelijke plicht om voor hun ouders te zorgen, maar dat staat niet gelijk met hen in huis te nemen. Dat levert zo zijn problemen en ongemakken op. Dat werd hier wel af en toe duidelijk.

Scherp werd het nooit. Al bij al blijft het allemaal erg braafjes en onschuldig. Toch ervaar je de ongemakkelijkheden tot in de huiskamer. Oma Cooper lijkt me niet de makkelijkste persoon om mee samen te leven, hoe goed ze het vaak ook bedoelt.

Het feit dat oma en opa Cooper gescheiden moesten leven van elkaar vond ik veel treuriger. Toch kon ook dit nog scherper worden weergegeven. Zo begreep ik ook de grote vergadering in het begin niet zo goed. Het ouderlijke huis werd verkocht en ze werden dakloos, maar zo'n groot gedoe werd daar niet over gemaakt. Leuke film dat wel, maar voor mij toch met enkele mankementjes.