Broken Flowers (2005)

Wel geinig dat die exen totaal niet bij Don passen (of tenminste zoals ze zich later ontwikkeld hebben), vooral dat makelaars-gezinnetje, wat een smakeloze bedoening daar

Jarmusch ligt me na een stuk of vijf films blijkbaar wel. Een van hem herkenbare opening en daarna onderuitgezakt de letterlijke en symbolische reis van Murray volgen met een relaxte soundtrack, ik wil dat cd'tje ook wel in de auto. Wat aan het einde van de film overblijft - behalve eenzaamheid - is me nog een raadseltje en da's prima.

goed plan

[quote]Onderhond schreef:

Ik heb het niet zo met Jarmusch, en ook Murray kan mij zelden bekoren. Toch hebben beiden een zekere aantrekking op mij. Broken Flowers deed mij denken aan het wiskundig formuletje : "min maal min is plus".

Goed gevonden. De 'pose' van Murray dient in deze film als een soort klankbord voor de kijker. Don Johnston is lege huls en reisgenoot tegelijk. Dat maakt het kijken uitermate fascinerend. Dat Johnston een onleesbaar personage is, zorgt er juist voor dat je alle levensvragen die je op hem gaat projecteren (hoe is het met die oude liefde; heb ik iets gemist?) zelf gaat invullen. Het einde zorgt ervoor dat je hem kunt duiden. Eerder hoeft niet,

Murray is hier niet zo overtuigend en levensecht als in Lost in Translation, maar toch heeft hij wel een zekere aantrekkingskracht op mij. Hij lijkt heel gemakkelijk, maar toch realistisch te acteren. Ik vind hem in zijn latere jaren ook sterker acteren dan vroeger.

Deze film doet me een klein beetje denken aan About Schmidt, al staat Nicholson nog weer een paar treden boven Murray. Ik had wel wat meer verwacht van de sociale interacties in de film. Die blijf ik een beetje 'te leeg' vinden.

Best wel een goede film met een totaal apatische Murray, een rol die hij prima vervult. Jammer van het einde, kost een halve ster.

Vermakelijke roadmovie die ik als fan van Bill Murray zeker kon waarderen. Het enige nadeel aan de film was, dat de kijker op de hoogte was van de hoeveelheid ex-vrouwen die hij ging bezoeken. Met als gevolg dat je gedurende film precies op de hoogte was in hoeverre hij al gevorderd was in zijn zoektocht. Dit haalde lichtelijk het verrassingselement weg.

Zeer traag, zeer gezapig, maar op geen enkel moment saai - dat is al een heel sterk punt. Met een Murray in heel goeie doen, en af en toe wat lekker droge humor...: geen topfilm, wel een aangename kijkervaring.

Zeer fijne film met een heerlijke rol neergezet door Bill Murray. Het tempo ligt niet heel hoog maar dat vond ik erg passend. De situaties waren af en toe echt heerlijk awkward, vooral de momenten aan tafel met zijn exen. Leuke bijrollen ook. Fijn verhaaltje en veel humor. De sfeer is ook fantastisch.

4*

Ik had hoge verwachtingen van deze film, vind bill Murray vaak sterk spelen en ook in erg goeie films (vooral lost in translation 1 van mijn favo films).

MAAR vond deze film wel aardig, maar daar is dan ook alles mee gezegt.

het tempo ligt vrij laag in deze film, en opzich is het wel een grappig verhaaltje:

Bill murruy is een wat ''oudere'' man heeft t gaat net uit met zn vriendin heeft eeen buurman waar hij het goed mee vind en krijgt dan plots een brief dat hij een zoon heeft en dat die naar hem opzoek is.. en dan gaat hij al zn exen langs om erachter te komen van wie....

De sfeer is wel aardig en relaxed, maar toch komt het verhaal niet helemaal tot zn ''ding'' en het einde is helemaal een teleurstelling.. dan verwacht je een knallend eind.. word het een afdruiper

2.5* heel aardig maar geen druppel meer

Leuk zo'n open einde. Niet dus. Het begin is een tikkeltje saai en duurt even voordat het op gang komt. Maar daarna begint het interessant te worden en je wilt graag weten bij wie hij (Bill Murray) een kind heeft verwekt maar helaas kom je daar niet achter en dat is toch waar de film om draait? Erg flauw.

Niet dus.

Als ik dat had geweten dan had ik niet naar deze film gekeken. Heb een hekel aan open eindes. Heel soms heb ik er niet zo'n problemen mee, maar deze film vraagt om een gesloten einde want anders is het gewoon niet interessant genoeg. Laten we eerlijk zijn, Bill Murray deed en sprak weinig, met hier en daar wat conversaties, wat is daar nou leuk aan? Echt komedie werd het nooit zoals ik / we graag van Bill Murray zien.

De film scoort nog wel een voldoende, maar het had zeker hoger gekund als het een gesloten einde had zoals je van deze film mag verwachten.

Murray speelde in die tijd volgens mij wel meer van dit soort rollen.

De film gaat in essentie over iets anders. Staat zo goed als letterlijk in de plotomschrijving. Zijn vermeende zoon is er om dat tot stand te brengen. Dat mag je natuurlijk niet leuk of oninteressant vinden, maar het schreeuwt niet echt om een afgerond verhaaltje dat niks aan de verbeelding overlaat.

De film heeft m.i. aardig wat weg van een detective (en drama uiteraard), mede door de buurman en Murray moest op dingen gaan letten en zijn vriendinnen ondervragen. En daar hoort een gesloten einde bij anders heb je m.i. de plank mis geslagen. De nadruk van het 'zoeken' hadden ze anders niet teveel op de voorgrond moeten zetten en dan (meer) komedie erin zodat de afloop niet zo veel uitmaakt.

Als we gaan googlen dan zie je dat er veel vragen en ontevredenheid over het einde is - en dat is niet voor niks!!!

Waar jij de nadruk op het zoeken legt, leggen anderen de nadruk op een reis door zijn verleden, waar hij geconfronteerd met hetgeen hij heeft uitgevreten.

Nee, dat is niet voor niks, nee. Er zijn blijkbaar heel veel mensen die niet zonder afgeborstelde plotjes kunnen. Het verhaaltje moet kloppen, eindjes moeten aan elkaar worden geknoopt en vragen moeten worden beantwoord. Wat denken die filmmakers wel niet?

Acteerwerk in orde, typetjes, reisscènes en de muziek waren erg aangenaam. Die scene van de buurman die al bellend het lijstje met informatie komt halen, prachtig!

Een mooi werkje dat gewoon niet af is. Hét vraagstuk, het grote leitmotiv van de film wordt niet beantwoord, op het einde had ik geen bevredigd gevoel, als een konijntje dat twee uur lang achter z'n worteltje aanrent en 'm dan niet krijgt, er mist gewoon iets. En dat kost punten.

2,5 ster.

Bill Murray is zo'n acteur die me nooit echt kan overdonderen, maar wel meestal goed is in wat hij doet. Ook hier past hij mooi als de hoofdrolspeler in Broken Flowers. Een roadmovie over een man die z'n leven overdenkt, dat anders gewoon verder kabbelt. Nogal gemakkelijke formule soms door eigenlijk een reeks korte verhalen aan elkaar te rijgen met een rode draad er door heen. Maar het werkt wel en de regisseur Jim Jarmusch zorgt voor een aangename sfeer.

De film laat wel wat open en is hoofdzakelijk een sfeervolle trip, een gezellig boek dat je leest. Sterke momenten dat er schijnbaar niets gebeurt, maar waarbij je Don ziet denken. Meer hoeft het niet te zijn. Dit is geen film dat een hoog tempo nodig heeft. Het mist de uiteindelijke climax of wending om het tot een klassieker te brengen, maar heeft wel de nodige boeiende personages en subtiele humor. En daarvoor is Bill Murray de ideale acteur.

Jim Jarmush komt niet zovaak aan de beurt. Deze 'Broken Fowers' is pas mijn 4e film van de man. Bill Murray is altijd goed, al doet-ie niet veel bijzonders in deze prent. Z'n steeds dezelfde gezichtsuitdrukking zorgt wel voor een aantal grappige scenes. Waar bepaalde mensen voluit zouden reageren op iets, blijft Murray hier ijskoud voor 'm uit staren. Leuke rol ook van Jeffrey Wright als speurende buurman. De film zelf vermaakt prima, lekker relaxed en op het einde weet je nog niet waar je aan toe bent. Beetje makkelijk misschien, maar ik vind het helemaal prima zo. Alexis Dziena zorgt voor de mooiste scene.

Tja, Bill Murray, toch wel een van mijn favorieten. En ook hier stelt hij me niet teleur. Ik wil dat trainingspak !

Fred Perry tracking suit. Dit model met de 2 losse strepen op de mouw ga je niet snel meer vinden (dit is op de nieuwe modellen vervangen door één streep of door een bandje zoals Cavello en Australian dat ook hadden). Er zijn nog wat websites die het model met de 2 losse strepen aanbieden, maar dat ziet er niet echt betrouwbaar uit.

“Hello, beautiful.”

Mooi. Jim Jarmusch is een regisseur waar ik eigenlijk iedere film van wil zien omdat hij echt de tijd neemt voor het verhaal dat hij wil vertellen, en de personages altijd voorop stelt. Zijn films zijn traag, maar nadat ze zijn afgelopen blijf ik er altijd nog wel een tijdje aan denken.

Ook Broken Flowers is weer een film die langzaam onder je huid gaat zitten, en scènes worden echt tot het uiterste uitgesponnen. Vaak komt alleen het markante hoofd van Bill Murray in beeld zonder dat er voor de rest veel gebeurd. Maar uiteindelijk kom je er wel achter dat Don door zijn reis met de neus op de feiten wordt gedrukt. Of hij nu een zoon heeft of niet, Broken Flowers laat zien dat Don te lang alles voor lief heeft genomen, en eigenlijk als een zombie door het leven is gegaan.

Een charmante film. Goed gespeeld en van begin tot eind een leuk en vermakelijk verhaal, dat makkelijk wegkijkt en soms erg grappig is. De muziek vind ik fijn en de personages spreken mij aan. Graag gezien! 4*

Bill Murray acteert zeer behoorlijk, in een rol die goed bij hem past, en ook de rolletjes van Jeffrey Wright en Sharon Stone zijn wel aardig. De boodschap van de film is duidelijk en de film kijkt best aardig weg, maar het wordt nergens bijzonder of aangrijpend. Het einde deed mij niks. Niet een film die lang zal blijven hangen.

Gortdroge en maffe film natuurlijk, maar er is ook iets aan de film dat diep indruk weet te maken. Iets dat de film echt laat blijven hangen zonder dat je er helemaal je vinger op kan leggen. Jarmusch is sowieso meer geïnteresseerd in het observeren van zijn personages en het oproepen van een bepaald gevoel dan in het vertellen van een sluitend verhaal.

Waar de synopsis misschien eerder aan een romcom doet denken staat de film verre van dit soort formulewerk. Het zijn niet de grootste gebaren die indruk weten te maken maar de kleine. De mystiek doet ook veel voor de film. Het alledaagse wordt mooi gemaakt en kleurrijke personages voelen toch heel echt. Sterk einde ook. De soundtrack en cast zijn zeer fijn, zoals eigenlijk alles aan de film wel fijn is. Ik zou geen serieus zwak punt kunnen benoemen. Een dikke 3.5*.

Gisteren nog eens bekeken en blijft voor mij toch de officieuze sequel van Lost In Translation. 7/10

Prima Jarmusch met een uitstekende Bill Murray als vrouwenveroveraar die stilaan een dagje ouder wordt, maar opeens met zijn verleden wordt geconfronteerd. Grootste pluspunt is dat Jarmusch zoals verwacht niet de geijkte paden van het romantische happy feeling betreedt.

In zijn eigen ongedwongen stijl van drama en een vleugje humor laat hij het personage Don Johnston enkele oud-vriendinnen opsporen. Ook daar stelt hij vast dat het leven doorging en af en toe zijn sporen nalaat. Eén van hen is intussen overleden, zo stelt hij vast.

Het plot is traag, maar krijgt voldoende tijd en ruimte om verteld te worden. Een film waarbij het hoofdpersonage zijn leven overpeinst en vaststelt dat alles vluchtig is en hij voor zichzelf uitmaakt dat hij toch maar heeft aangemodderd. De film is hoegenaamd niet filosofisch, integendeel zelfs, maar het is wel een rol die bij Murray past. Prima einde ook dat niet verloopt zoals je in menig andere films zou verwachten.

goede film met een langzaam verteld plot. Die laatst jongen in de film, in die auto, is in het echt de zoon van.....

Misschien een hint voor de mensen die echt overal een antwoord op willen hebben

Zeer leuke soundtrack ook!

Broken Flowers is een lichte en kleurige film. In plaats van harde (mannelijke) contrasten (toch wel des Jarmuschs) domineren zachte (vrouwelijke) pasteltinten. De kleur roze is prominent aanwezig. De kleur is verweven met het leidmotief en je komt de kleur zo vaak tegen dat je zelfs mag spreken van een running gag. Ik vond het in ieder geval erg grappig om de kleur op de meest vreemde plaatsen te zien opduiken.

Het begint allemaal met een brief in een roze envelop. Een brief afkomstig van een onbekende afzender. In de brief staat dat protagonist Don (Bill Murray) een zoon heeft. Onder druk van zijn buurman Winston gaat Don op zoek naar de afzender van de brief en naar zijn zoon. Er zijn vier vrouwen uit Don‘s verleden die in aanmerking komen. De laatste raad van buurman Winston is om goed te letten op roze dingen. En dat doet Don. De eerste roze aanwijzingen registreert Don nog met een glimp van hoop in zijn ogen. Doch in het verloop van de reis stapelen de roze aanwijzingen zich op en verandert hoop in scepsis. Op den duur ontbreken de roze aanwijzingen dan weer helemaal en verdampen zelfs hoop en scepsis.

Heerlijke ironie. Het overduidelijke wordt zo sterk benadrukt dat het zelfs helemaal niet meer opvalt en het normaal is. Jarmusch past deze methode vaker toe. De naam van een personage dat Don ontmoet heet Lolita. En zij gedraagt zich ook als een lolita. Ook de volledige naam van Don zijnde Don Johnston wordt ironisch ingezet. Meerdere keren word aan Don de vraag gesteld: Don Johnson? Steeds weer een kleine vernedering voor Don. Niet alleen omdat de ster uit Miami Vice reeds lang uitgerangeerd is, maar vooral omdat het noemen van de naam bij de vraagsteller steevast gepaard gaat met een weinig vleiend lachje. Leuk.

De wereld die Jarmusch voor deze film heeft gecreëerd oogt nogal onecht. De wereld is bijna niet bewoond. Zelden zie je in een scène meer dan twee personen. Jarmusch toont een Amerika dat baadt in weelderig groen en is geplaveid met rustige wegen. In deze wereld leven de bewoners in de periferie van het bestaan. Het ware en opwindende leven geschiedt ergens anders. Een schitterende ironische setting.

Jarmusch maakt een melancholische film over liefde. Over de vluchtigheid ervan. Over het verglijden ervan. Over het onwezenlijke ervan. Don is niet in staat om zijn ex-geliefden naar de roze envelop of naar zijn zoon te vragen. Het is blijkbaar moeilijk om te praten over dat wat eens was. Te confronterend. Te onwerkelijk. Zelden werd in een film zo weinig over gevoelens gepraat. Iedere ontmoeting verloopt anders, maar elke ontmoeting verraadt in het onuitgesprokene en suggestieve meer dan met behulp van spraak ooit duidelijk gemaakt zou kunnen worden.

De wereld stikt van de aanwijzingen. Als je de aanwijzingen volgt, leiden die altijd ergens toe. Misschien niet altijd tot een antwoord. In ieder geval leiden ze altijd tot een verhaal. Broken Flowers vertelt een prachtig verhaal.

Heerlijk weer. Wat kan Jarmusch toch veel zeggen, suggereren, met heel weinig. Onnavolgbaar en ik ben nu met het retrospectief dat ik gehad heb redelijk idolaat geworden.

In Groundhog day en Lost in translation komt Bill Murray met zijn flegmatieke optreden volledig tot zijn recht. Hetzelfde personage hier als "voormalig Don Juan" te presenteren werkt totaal niet, m.n. tijdens de confrontaties met zijn exen, die uiteraard allemaal weer 'verrassend divers' zijn, en zo te zien ook een behoorlijk stuk jonger.
En dan... na anderhalf uur zwakke conversaties wordt dé vraag uiteindelijk niet beantwoord... Ik heb geen probleem met een open einde, maar vond het hier echt een totale misser, waarbij het voorafgaande eigenlijk betekenisloos werd.
En dan ook nog de flauwe suggestie dat het antwoord ergens op cryptische wijze te vinden is... daar ben ik dus écht niet meer over gaan nadenken. Tegenvaller

In dit geval wel ja... dit was te gemakkelijk.