The Fallen Sparrow (1943)

Spannend, goed geschreven thriller over voormalig soldaat Kitt [John Garfield], die na twee jaar gevangenschap en marteling met hulp van een Amerikaanse politie-agent weet te ontsnappen uit de handen van de Spaanse fascisten. Terwijl hij probeert de persoon te ontmaskeren die zijn redder vermoordde, probeert een groep Nazi's hem informatie te ontfutselen betreffende een bijzondere Nazi-vlag. De sfeervolle score van Constantin Bakaleinikoff en Roy Webb leverde deze film een terechte Oscar-nominatie op. De cast is indrukwekkend, maar John Garfields ijzersterke hoofdrol wordt alleen geëvenaard door Walter Slezak als een invalide, Noorse professor met een vrij unieke kennis van marteltechnieken en de achterliggende psychologie door de jaren heen. De vrouwelijke hoofdrolspelers komen helaas minder uit hun verf, ook de normaal zo betrouwbare Maureen O'Hara, die een wat ongeïnteresseerde indruk maakt als de femme fatale. Dat is jammer, want daardoor is dit net geen klassieker. Maar dit is zeker het bekijken waard.

Spionnagethriller waarin een deel van de spanning gecreëerd wordt door de vage balans tussen echte gebeurtenissen enerzijds en de mentale toestand van John Garfield anderzijds. De sound effects spelen daarbij een belangrijke rol en hiervoor mag lof gezwaaid worden naar RKO-huiscomponist Roy Webb.

Regisseur Richard Wallace is me niet bekend, maar hij heeft zijn job goed gedaan, in samenwerking met scenarist Warren Duff en cinematograaf Nicholas Musuraca (beiden onder meer betrokken bij de klassieker Out of the Past). Fijne camerahoeken, spelen met licht en schaduw ...

John Garfield vond ik goed acteren, naast Walter Slezak en femme fatale Maureen O'Hara.

De productie bevat een geladen sfeer eigen aan films gemaakt tijdens en over WO II, en dat valt eenvoudigweg niet meer te reproduceren.

Een spionagenoir die ik door treinengedoe gisteren vanochtend pas zag. En niet zoals ik niet echt ergens op gebaseerd dacht deels spelend in de Spaanse burgeroorlog, maar in de kringen van Spaanse vluchtelingen naar de VS erna. Met naast John Garfield ook Maureen O'Hara die ik vooral ken uit films van John Ford of met John Wayne. Het verhaal is niet heel enerverend, maar heeft een paar aparte kanten.

Er zit een propaganda-ondertoon in. De goeden zijnde republikeinen (in de context van de Spaanse Burgeroorlog zijn dat de linkse verliezers. De nationalisten die wonnen zijn de bad guys en worden op een lijn gezet met nazi's. En dat waren de tegenstanders van de VS . De Spaanse burgeroorlog wordt dus vrij duidelijk gekoppeld aan de oorlog die toen speelde. Verder speelt Garfield een man met PTSS die lang gevangen zat er wordt er openlijk gepraat over de martelingen die hij onderging. De suggestie is dat hij dingen hoort die er niet zijn, maar dat gegeven wordt niet echt gebruikt.

Garfield was het hoogtepunt van de film, al is dit verre van zijn beste rol. De film kreeg een Oscarnominatie voor beste muziek en dat kan ik niet zo goed plaatsen. Ik vond de score weinig bijzonder.

Tweede noir van Wallace die ik zie en beiden zijn het geen grootse films, maar beiden wel aardige tussendoortjes. Het is meteen ook de laatste. Want meer noirs maakte Wallace niet.