The Doors (1991)

Ik was dinsdag na het fotograferen op een Urbexlocatie in een soort van kringloopfrenzy geraakt waarbij ik tien adressen bezocht had. Toch wilde dat 'Eureka' momentje niet komen dat alles leek te belonen, dat gevoel dat je hier voor op pad gegaan bent. Tot ik deze The Doors op het één na laatste adres vond en mijn dag niet meer stuk kon en de film met stip op de kijklijst van deze week kwam te staan. Opgegroeid met Tour of Duty, de teleurstelling dat Paint it Black niet op de eerste cd stond, toch maakte Riders On The Storm als eerste nummer veel goed, om uiteindelijk jaren later op mijn verjaardag een The Doors boxset te krijgen met al hun albums. En man, wat staat daar een goede muziek op, om nog nog maar te zwijgen over de documentaire When You Are Strange waarin het enigma Jim Morrison soort van in kaart gebracht wordt. Ik was dus wel erg benieuwd wat Stone hier van ging maken, een regisseur overigens wiens werk ik vaak wel kan waarderen, maar ook wel eens uit de bocht vliegt.

Opstarten hoeft de film niet en een beetje muziekkenner zal toch snel, mede door de muziek van The Doors zelf, mee gaan op de flow van herkenning. Daarnaast regent het meteen kleine verwijzingen naar teksten, shots van onbeduidende dingen die aansluiten bij de geest van Morrison en de muziek. Zal het zo gegaan zijn? Twijfelachtig. Zal Morrison inderdaad op degelijke wijze gewacht hebben bij het huis van Courson? Waarschijnlijk niet want volgens Wiki waren The Doors al samen voor dat Pam op het toneel verscheen, dus dat klopt al niet. Heeft de jonge Jim een stervende indiaan gezien, het is net zo twijfelachtig als de vreemde verschijning in de gang bij het ligbad. Doet dat er eindelijk toe? Misschien wel voor een kenner of een kniesoor, voor mij niet zo zeer. Herkenbaar is dan wel weer dat Morrison de eerste optredens met zijn rug naar het publiek deed uit pure verlegenheid. Net zo herkenbaar en tevens te zien in When You Are Strange het ontslag bij de Whiskey A GoGo en de scene waar de bandleden op een vliegveld langs de camera langs lopen en ze gevraagd worden zich voor te stellen of de bekende fotoshoot met het ontblote bovenlijf.

Het zou geen Stone film zonder Stone en dat bedoel ik letterlijk en figuurlijk. Want behalve de cameo in het begin als leraar, betreft het toch allemaal wel weer zijn typische stijl van kleuren, overgangen, soms shockerende beelden, nieuwsflitsen en een montage die soms haaks staat op het vorige. Hoewel in Nixon de aanpak soortgelijk was, en me daar niet echt aangreep, slaat het beter aan in de psychedelische trip die deze film moet voorstellen. Op kunstig wijze zijn de koppen van vooral Dillon en Maclachlan erbij gezocht, is Meg Ryan altijd een plaatje om te zien, zijn Wincot en Madsen altijd bijzondere verschijningen, valt Crispin Glover op als Andy Warhol, is het de vraag hoe je bij Billy Idol uitkomt als acteur ook al doet hij het niet verkeert, maar is 'man of the hour' natuurlijk niemand minder dan Val Kilmer. Wat een glansrol, wat een gelijkenis in loop, beweging en mimiek, vooral met baard is de gelijkenis praktisch bizar te noemen, nog maar te zwijgen dat hij zelf het meeste heeft ingezongen, en ik hoor het eigenlijk niet, hoewel ik wel het vermoeden had. Om nog maar weer eens over al die prachtige nummers te beginnen die de revue passeren met The End, Riders On The Storm, Love Street, Love Her Madly en het recent herontdekte 5 to 1.

Om terug te komen bij Morrison die ik voor het gemak even terugkoppel aan Kurt Cobain en mijn comment in Montage Of Heck. Want voor beide geldt dezelfde vraag: gek of geniaal? Overgevoelig, heldervoelend, hoogsensitief, iemand die niet binnen kaders of drempels kon denken maar ergens toch een bepaalde aversiteit had met thuis, met zijn ouders. Precies zullen we het nooit weten of we met een hyper talent, overgevoelig iemand of een uitermate labiel persoon te maken hadden. En dat is waar de romantiek van het geheel de kop opsteekt. Verheerlijking van drugs en drank? Nee, wat mij betreft niet want dat hekel ik juist, net als de aversie tegen justitie. Stone weet er wat dat betreft precies de juiste mythe om heen te weven die zichzelf in die zin alleen maar versterkt. Wat vaag en zweverig genoemd kan worden kun je ook zien als een 'vrije' geest. Kostelijk in dat geval is de bizarre scene met Kathleen Quinlan, ook niet mis in haar jonge jaren, terwijl ze naakt achter elkaar aanvliegen en dansen op de klanken van Carmina Burana, net zo bijzonder de scène waar hij buiten het raam hangt en Pam opoffering afdwingt of de 'turkey-diner-murder-food- fight-fest' een situatie die ook even gemakkelijk weer bij gelegd wordt. Het onderstreept niet alleen Jim, of The Doors en hun aanhang, maar vooral het tijdperk waarin dit speelde.

Het kan dan ook niet anders dan The Doors als film een geweldige indruk op mij achter laat om tenslotte Edie Sedgewick nog even te benoemen als amper in beeld, en Densmore zelf schijnt ook nog voorbij te komen als engineer. Ja, dit beviel mij wel en met recht een fijne toevoeging voor mijn collectie, en ik zie nu al uit naar een herkijk terwijl ik als één van de weinige minpunten de slechte elektronische uitvoering van Adagio van Albinoni noem, oef...Stone, dat klonk slecht. Zonde!

Wat een tijd was dat. Drugs, sex & rock and roll. En dan The Doors als kers op de taart. Wat een muziek. Gelukkig denken er meer mensen zo over aangezien ze een nummer of 10 hebben in de top 2000.

Ik denk dat juist door het veelvuldig gebruik van allerlei drugs hij inzichten heeft gekregen dat het fysieke moment op aarde ook maar relatief is en helemaal niet bang was voor de dood. Aan de ene kant wel jammer natuurlijk maar aan de andere kant ook wel weer een aparte status om tot de Club 27 te behoren. Knappe film van Oliver Stone om meegezogen te worden in het (korte) leven van Jim Morrison.

Toen hadden ze The Doors nu hebben we Koreaanse boy bands. Waar is het misgegaan?

Waarschijnlijk al eens benoemd hier maar wat een sterk acteerwerk ook van Val Kilmer zeg, chapeau!

De demonen (jeugdtrauma's) die Morrison al dan niet onder invloed uit laten zien wat voor (constructieve / destructieve) drijfveren deze getalenteerde doch getroubleerde man had. Bijzonder mooi en knap in beeld gebracht, mooie trip.

Als je dan toch een film moet maken over The Doors en je op zoek bent naar een acteur die Jim Morrison kan spelen dan is er slechts één optie: Val Kilmer. Mocht Jim in 1991 nog geleefd hebben, dan zou hij wellicht geschrokken zijn van zijn evenbeeld, zo levensecht. Geweldig!

Ik heb de dvd al lang in huis Nu net gekeken ,een uur . Dat vond ik genoeg Tijdsbeeeld , meer niet. En teveel van het zelfde . Btw ik had niks met The Doors. te softe muziek en irritant kerkorgeltje..

Kilmer doet het heel goed. Jim Morrison had meer uitstraling en was mysterieus.

Regisseur Oliver Stone mag zich visueel volop uitleven in deze registratie van Jim Morrisons turbulente levensloop. Zeker de tweede helt bevat daarmee een aantal uitstekend in beeld gebrachte concertregistraties met een innemende stilering. Val Kilmer zit uitzonderlijk goed in zijn rol tijdens de krankzinnigere scenes en zijn personage leent zich voor genoeg excentrieke momenten. Jammerlijk is dat zo'n verhaal uiteraard met een uitgesponnen inleiding moet komen en die neemt in het geval van The Doors een geheel uur in beslag. Daar zit Stone duidelijk minder comfortabel op zijn plek, want het duurt erg lang voordat de film je weet te absorberen. De bijpersonages verwateren bovendien compleet naar de achtergrond, maar eenmaal Kilmer zijn microfoon oppakt wordt er gelukkig efficiënte afleiding aangeboden.

Eigenlijk had ik hier meer van verwacht. Morrison is gedurende de hele film dronken en sterft op het einde. Verder zit er eigenlijk weinig verhaal in.