Il Decameron (1971)

Vond het stukje met de zogenaamd achterlijke man die de nonnen moet neuk.. wel aardig

de enige film van passolini die ik gezien heb maar vond hem niks aan 1*

Alleen voor de hoofden van de acteurs al een 4,5. Prachtig gefilmd en verteld. De onderwerpen in tussen 1300 en 1400 gingen over de zeven deugden. Ok, ik moet toegeven Pasolini belicht kuisheid en ontrouw wel nadrukkelijk.

Wel een erg laag gemiddelde voor de verfilming van zo'n belangrijk werk als de Decamerone. Blijkbaar zijn de Middeleeuwen niet echt hot bij de meeste moviemeter users.

Ik vond het daarentegen juist een prachtig vormgegeven werk, met name qua kleur en sfeer, dat een goed beeld van de (late) Middeleeuwen schetst. Een aantal verhalen zijn zeer sterk en hilarisch, maar helaas is de overgang tussen de verhalen erg rommelig, waardoor het geheel minder goed overkomt.

Naar einde toe worden ook de verhalen zelf een beetje saai en krijg je genoeg van het vunzige sfeertje van ontrouw. Toch heb ik me prima vermaakt, omdat de film als geheel hoog op de originaliteitsladder scoort. Mijn tweede Pasolini is i.i.g. stukken beter dan Salo. 3,5*

Qua verhaal heb ik met deze film zoiets van: "Ja? En nu? Wat moet ik hiermee?"

Net als met Arabian Nights geeft ook deze film mij het gevoel van een Playboy met een Elsevier-cover eromheen!

Maar ik moet het Pasolini nageven: het decor en de de requisieten zijn schitterend! Alles komt daardoor (redelijk) authentiek over. Visueel prachtig en daarom toch een dikke voldoende.

Niet onaardige film waarin een aantal grappige situaties worden afgeschilderd gerelateerd aan erotische verwikkelingen. Zeker geen meesterwerk, maar nogmaals niet onaardig.

Tsja, wel een hele rare film. De individuele verhaaltjes zijn soms komisch en vermakelijk, dan weer clueloos en vervelend. Zo vond ik het stukje met de nonnen geweldig entertainend maar bijvoorbeeld het verhaal van de drie broers en het vriendje van de zus sloeg in mijn ogen kant nog wal. Dit is de film vergeven, aangezien we wel enkele typische middeleeuwse verhalen te zien krijgen met een behoorlijk goede, en vooral rauwe setting. Een groot minpunt vind ik echter de belabberde regie. Op kinderlijke wijze reageren de acteurs op elkaar en vele grijnzen en reacties komen totaal uit de lucht vallen. Ik weet dat italianen een temperamentvol volkje zijn maar dit slaat toch echt alles. Ik vond het ook opvallend hoeveel Pasolini op mannelijk bloot kickt.

Anyway, al met al zeker een entertainende film die zeker haar flaws heeft.

4 sterren alleen al voor de broeken.

het verhaal van de vrouw die in een paard moet veranderen is een eigen film waardig!

Pasolini weet een realistisch beeld van de Middeleeuwen neer te zetten. Hij creëert een afstotelijk wereldje vol ongure types en tandloze proleten. De losstaande verhalen vloeien probleemloos in elkaar voort en door de uitbundige vertelstijl en het feit dat er meestal niet te lang bij één verhaal wordt stilgestaan , lijkt het alsof je naar authentieke anekdotes aan het luisteren bent. Anekdotes die in het begin zeer komisch zijn en ook goede kritiek bevatten jegens de kerk. Het verhaal van de nonnen en de schijnheilige ziekenzalving vond ik veruit de besten. Helaas zijn andere verhalen dan weer vreselijk langdradig en doelloos. Naar het einde toe begint het dan ook als geheel wat te vervelen. Doorgaans vond ik de vrouwen veel overtuigender acteren. Ook de opvallende nadruk op mannelijk naakt was nogal onaangenaam.

Niks grensverleggend gezien, maar toch vermakelijk genoeg.

Deze film van het enfant terrible van de Italiaanse cinema maar weer eens bekeken. Hoewel de verhaaltjes behoorlijk saai zijn toont Pasolini zich toch een grootmeester in het uitbeelden van het leven in de Middeleeuwen. In deze film geeft hij hiermee duidelijk zijn visitekaartje af en in zijn hieropvolgende film "The Canterbury Tales" zou hij dat zelfs nog aanzienlijk verbeteren. Pasolini schuwt er niet voor het mannelijk naakt frontaal te tonen, waarbij hij ook met deze film in de beginjaren zeventig weer een taboe doorbrak. Dat Pasolini destijds niet veel op had met de Rooms Katholieke Kerk liet hij ook in deze film weer duidelijk zijn in o.a. scènes met wellustige nonnen, losbandige priesters en stelende kerkbewaarders.

3,5*

Eh,de meest rabiaat ant-klerikale verhalen uit de collectie heeft hij keurig weggelaten,dus je kunt nog eerder zeggen dat Bocaccio weinig op had met de kerk.Dat de verhalen geen hol voorstellen,ook in het origineel,is evident.Het klemt daarom des te meer dat Pasolini dat wat het boek zo briljant maakt,de raamvertellingstructuur rondom de pest in Florence en de vlucht naar het landgoed,heeft weggelaten en heeft vervangen door zichzelf als Giotto aan het werk,een ontoereikend leitmotiv.Het ontbreekt deze film daardoor aan de nodige structuur en zelfs wie de verhalen kent raakt af en toe het spoor bijster.Afgaande op het motto aan het slot was hij zelf ook niet geheel tevreden over het product.Ook jammer dat hij dat pornoverhaaltje over Alibech en de duivel in de hel niet in de film heeft opgenomen,had wel komisch kunnen zijn.

Hoe dan ook,behalve een voorloper van de Italiaanse sex comedies uit de seventies is dit vooral een prima sfeerschepping die de feel van de verhalen goed weergeeft,geholpen door de prachtige setting in de omgeving rond Napels en de pittoreske decors en kostumering.Niet te vergeten ook de vaak groteske smoelen van de acteurs,die er weinig van bakken.Maar we kennen neem ik aan P's Bressoniaanse opvattingen omtrent anti-acteren.

Mijn persoonlijke favoriet was overigens het eerste verhaal met Davoli die in de stront zakt,LOL.Pasolini zelf zal ongetwijfeld ook hebben genoten van de scatologische humor,zijn voorkeuren kennende.

Dat met die nonnen en zogenaamde doofstomme is wel heel vermakelijk. Helaas haalt de film niet overal datzelfde niveau.

Op zich niet onaardig, maar het heeft allemaal niet veel om het lijf. Het is een verzameling sketches, waarbij liefde en lust vaak een belangrijke rol spelen en waarbij alles vaak snel een klucht wordt. Sommige verhaaltjes zijn leuk, zoals die met de nonnen of de stervende oplichter en Pasolini filmt het allemaal in een cartoonesk stijltje die vaak goed uitpakt. Hij deelt ook Fellini's en Leone's voorliefde voor aparte gezichten lijkt het. Dat zal wel iets Italiaans zijn. Ik heb er geen problemen mee. Meer problemen heb ik met het matige acteerwerk en de toch soms wel erg flauwe of gemakkelijke humor. Wellicht dat toen het boek geschreven werd dit gewaagd materiaal was, maar nu komt het allemaal wat karig over. Het had ook wat meer grapdichtheid mogen hebben. Niettemin kijkt het prima weg en is het ook niet een type film waar er veel van zijn.
3*

Menselijk zwakheden en gebreken en ook instellingen (de Kerk) gaan vlot onder Pasolini's slopingshamer in een bijzondere, maar genietbare film.

Een paar onsmakelijke scènes, een flinke portie erotiek en over het algemeen een schalkse sfeer.

Een dikke pluim voor de acteurs die allerlei figuren, van gewoon tot extreem, uitstekend typeren.

Oef, ik mag hopen dat het boek toch wel beter is. Dit is in elk geval de tweede film die ik van Pier Paolo Pasolini zie. Saló vind ik echt een draak van een film en deze is gelukkig wel wat beter. Het doet me erg denken aan de softpornofilms van Jean Rollin. De verhalen stellen erg weinig voor en de seks is afschuwelijk. Als ik zo de liefde zou bedrijven met mijn vrouw, dan was het snel over met onze relatie. Zeker van Italianen verwacht ik dat ze begrijpen dat het meer is dan naakt op je tegenpartij liggen.

Waren het acht korte verhalen? Ik heb het niet geteld. Wel heb ik me verwonderd over het bizar slechte acteerwerk, domme grimassen en gekunstelde dialogen. Volgens mij hing er boven de camera een briefje met daarop de tekst die voorgelezen moest worden. Meerdere malen moest ik mijn lach inhouden bij zoveel amateurisme. Het maakte de film op een bepaalde manier toch interessant. De decors zijn inderdaad fantastisch, maar ook hier opvallend dat er gefilmd is bij ruïnes die in de late middeleeuwen vermoedelijk nog gewoon keurig verzorgde gebouwen waren. Ach, en in de vroege jaren zeventig zal het allemaal erg schokkend zijn geweest, maar tegenwoordig is het gigantisch achterhaald, ook de kritiek op de kerk.

Pasolini en Boccaccio

Ik vraag me af of het Pier Paolo Pasolini zelf was of iemand anders die het oeuvre van de regisseur onderbracht in thema's. Zo had de Italiaan eind jaren '60 de zogenaamde "Mythical Cycle" op de kijkers losgelaten en Il Decameron zou het begin zijn van "Trilogy of life", met The Canterbury Tales en Arabian Nights als de twee andere delen. Het zou een meer komische aanpak zijn en met onder andere Uccellacci e Uccellini bewees Pasolini dat hij dat genre wel onder de knie had.

Al ben ik hier niet helemaal tevreden over. Il Decameron is een verfilming van het gelijknamige boek van Giovanni Boccaccio. Daarin worden een aantal verhalen verteld die vooral thematisch gelinkt zijn. De 9 episodes gaan namelijk vooral over liefde, wat hier vaak wordt gelijkgesteld aan lust, en daarin zitten een paar erg komische dingen tussen. Ik vond vooral (net zoals de meesten precies) het segment met de doofstomme en de nonnen het leukst, maar ten opzichte van elk leuk verhaal hangt ook een lelijke stinker. De drie broers die gaan afrekenen met het vriendje van hun zuster of de man die beweert dat hij de vrouw van zijn vriend kan veranderen in een muilezel.. Het was in ieder geval niet altijd mijn kopje thee. Iets wat ook te wijten is aan het feit dat Pasolini erg weinig moeite doet om de verhalen iet of wat in elkaar te laten overlopen. Sommige stukken worden abrupt afgebroken, het verhaal van de schilder wordt om de een of andere reden verspreid tussen een aantal andere verhalen en na een tijd heb je het wel gehad met de vunzigheid die de man tentoon spreidt. Misschien één à twee verhalen ertussenuit geknipt (liefst de zwakste natuurlijk) en je had een beter resultaat gehad.

Il Decameron is wederom een Pasolini met de bekende koppen. Er is zelfs een kleine cameo weggelegd voor Silvana Mangano als de Madonna in de droom van de schilder. Die rol van schilder werd dan weer door Pasolini zelf gespeeld en ook Franco Citti en Ninetto Davoli zijn weer van de partij. Het begint een traditie te worden dat er wel iemand van dat groepje ineens tevoorschijn komt en het beginnen langzaamaan acteurs te worden die ik altijd met Pasolini ga associëren. Vraag me ook af of ik types zoals Davoli of Citti (Mangano is een andere klasse) nog in iets anders ga kunnen zien. Ze hebben een nogal specifieke stijl qua acteren, geldt zeker voor Davoli, maar het gaat perfect samen met de stijl van Pasolini.

Wat ook een traditie begint te worden is het feit dat ik niet goed weet wat ik met de film aanmoet. Pasolini is een man die veel in zijn macht had, die altijd wel interessante dingen in zijn films weet te steken, maar waar ook meestal wel ergens iets serieus misloopt. Il Decameron past dan ook perfect in dat straatje.

3*

Ik zag Davoli nooit in een film van iemand anders dan Pasolini.

Ik zag hem recent dan in Pasolini van Abel Ferrara, maar dat telt niet echt. Blijf het trouwens jammer vinden dat die is vertoond voordat ze aan de Pasolini films zijn begonnen. Had hem liever op het einde gezien als toetje, denk dat ik de film an sich dan ook meer had kunnen waarderen.

Misschien waren die Middeleeuwen toch leuker dan we altijd hebben gedacht. Tenminste als we afgaan op Pasolini's verbeelding, waarmee ik me prima heb vermaakt. Een hoop rare koppen, prachtige kostuums, gebeurtenissen die behoorlijk komisch en over de top zijn, daar houd je het best twee uur mee uit.

Ik vond deze Decamerone sterker dan The Canterbury Tales, die hij een jaar later maakte. Die vond ik onevenwichtig, met weinig samenhang tussen de, vaak saaie, verhaaltjes. In deze Decamerone lopen de verhaaltjes harmonischer in elkaar over, is de eenheid groter en heb je het gevoel (ik althans) dat je naar een film zit te kijken in plaats van naar een plaatjesboek. Maar ook in deze film kom je ogen tekort om alles details te kunnen zien. En op het eind, was dat nou de zondeval?

Wat ik me wel afvroeg is, hoe Pasolini aan al die acteurs met slechte gebitten is gekomen. Mama mia, we kunnen het hem niet meer vragen...

Losstaande verhalen die wat amateuristisch over komen. Hier en daar is het wat flauw. Het geluid is een ramp. Maar al met al krijg ik wel het gevoel dat Pasolini hier eindelijk in vorm begint te komen.

Het is niet vanzelfsprekend dat een werk als de Decamerone de middeleeuwse censuur doorstaan heeft. Van de honderd verhalen zijn er hier acht gebruikt, ook in een raamvertelling. Bij Pasolini neigt de erotiek naar het scabreuze en het perverse, met fecaliën en flatulentie, met verwijzingen naar necrofilie en bestialisme. Enkel het verhaaltje van de nachtegaal kent tederheid. Meermaals zorgt een verrassende wending voor een gunstige afloop voor degenen die op stiekem plezier uit zijn. Er zit heel wat satire in, met name op de schijnheiligheid van het katholicisme met z'n strakke normen en waarden.

Middeleeuwse elementen zijn de ruïnes, de fresco's en de povere kleding. Er wordt Napolitaans dialect gesproken. Lelijke tanden zijn te zien, heel wat anders dan die perfecte, geblancheerde gebitten uit Amerikaanse series. Het is een bont en gewaagd schouwspel waarin de mens getoond wordt als een wezen dat zich door z'n lagere driften laat leiden.

Mijn 2e Pasolini

Qua sfeerschepping is het prima in orde. Ook geweldige koppen en overtuigende art direction. Maar de verhaaltjes zelf overtuigen niet. Beetje kinderachtig op het kluchtige af. Onsamenhangend ook.

3*

Dit was nummer zes en een half voor mij. Zes keer Pasolini alleen en één episodenfilm.

Ik hou erg van de beeldtaal van Pasolini. En zijn casting is zo ongeveer onovertroffen. Veelal amateurs. Zowel in schoonheid als in lelijkheid en tot in de kleinste figurantenrol echt prachtig. Alleen iemand als Leone deed vergelijkbare dingen op dat gebied. Dat zijn de sterkste kanten van deze vrolijk subversieve (en antikatholieke) kluchtige film.

Pasolini is zo onverstandig om de raamvertelling uit het boek weg te laten. Dat maakt de film een te losse verzameling anekdotes. En daarmee minder goed als het ook had kunnen zijn. Ook verschilt het niveau van de verhalen nogal. Maar het positieve gevoel overheerst.

De film had de tijdgeest flink mee en werd een voor Pasolini ongewoon grote hit. Tot zijn ergenis verschenen er zelfs goedkope imitaties en Pasolini werd tot twee keer toe verleid tot vergelijkbare films hierna waarin hij zich vergreep aan andere middeleeuwse verhalencollecties.

Pasolini zal nooit mijn grote vriend worden. Ik vind zijn film weinig toegankelijk en nogal zwaarwichtig. Met de verfilming van Il Decameron van Boccaccio zit ik er alweer tussenin. Wel een erg leuke satirische benadering op de kerkmoraal. In de eerste plaats op het kuise celibaat. Haha, wel grappig hoe hitsig die nonnen stonden toen die doofstomme tuinier binnen hun muren verbleef. En wat verder stak hij ook de draak met de zondigheid van de mens waarbij die ene geestelijke het allemaal maar wat minimaliseerde.

Het zijn vooral losse flarden van scènes die ik vooral onthoud. Met die aparte vertellingen is er sowieso weinig inhoudelijke structuur te bekennen. In de plaats krijg je een bonte verzameling van amateur acteurs die het beste van zichzelf geven. Wat humor, luchtigheid en plezier. Zo erg konden die middeleeuwen toch niet geweest zijn? Maar goed, langer dan een uur en driekwart hoefde het van mij niet te duren. Amusant voor een keertje, maar dit hoefde niet uitgemolken te worden tot 3 uur bijvoorbeeld.

Matige film met een aantal verhalen die zich afspelen in de middeleeuwen. Een erotische komedie die zich afspeelt in de middeleeuwen zoals je het niet vaak ziet. Wat rommelig verteld en sporadisch vermakelijk. Wel een aantal mooie locaties. Een nipte 2.5 sterren.

Ruim een jaar terug heb ik het boek gelezen. 100 verhalen totaal, soms wat langer van rond de 20 pagina's, soms net aan 1,5 bladzijde. Soms las ik 1 langer verhaal, soms meerdere korte achtereen, soms weer dagen niet. Maar dat werkt prima in dat boek. Dat boek is een raamvertelling waarin 10 personen op de vlucht voor de pest naar het platteland vertrekken en elkaar elke dag, 10 dagen op rij, een verhaal vertellen. 100 verhalen dus, met rond elke dag iets van een thema. Dat geeft een zekere structuur. Die structuur is hier onderuit gehaald en dat maakt dat de film rommelig overkomt soms en vooral mist de film een overkoepelde spanningskracht die je geboeid moet houden zo.

Wat wel blijft is dat seks en erotiek de hoofdmoot blijven. Dat maakt de verhaaltjes ook leuk. Seks buiten het huwelijk is totaal geen probleem (we hebben het over de 14e eeuw in Italië) maar zelfs over verkrachtingen doet men luchtig en totaal niet moeilijk in de meest verhalen. Dat sfeertje wordt goed gebracht, sommige verhalen zijn ook prima verfilmd (en ook geschikt als korte film) en de aankleding is heel oké. Het acteren is dan weer minder sterk over de breedte en de film als gezegd weet niet altijd te boeien. 3,0*.