Delicious (2025)

De film viel wel mee. Ik heb een beetje vragen over het einde, maar anders had ik een goede avond.

Nadat ik de vernietigende recensies op Rotten Tomatoes gelezen had, leek het me levensgevaarlijk om aan deze film te beginnen.

De film neemt de kloof tussen arm en rijk als uitgangspunt voor het verhaal. De Spaanse Teodora die van arme komaf is stuit op een rijk gezin dat in Zuid-Frankrijk vakantie viert in een riante eigen villa. Schrijver en regisseur Nele Mueller-Stöfen vertelt van twee werelden die elkaar treffen waarbij de lagere klasse de vanzelfsprekende arrogante zekerheden van de mensen uit de hogere klasse een behoorlijke knauw geeft.

Nu zijn er meer films die de thematiek van het onderscheid der klassen onderzoeken. Gisaengchung (2019) is een mooi voorbeeld. Sundown (2021) is nog zo'n voorbeeld. Om zich te onderscheiden van die films bouwt Delicious in het laatste halve uur nog een extra element in dat met het klassenonderscheid in directe zin niets heeft te maken maar dat verbintenis heeft met de filmtitel. Een schokkend element dat eveneens humoristisch werkt.

Aan de inkleuring van de personages heeft Mueller-Stöfen gelukkig bevredigende aandacht gegeven. De personages worden niet in goede of slechte hokjes gedrukt. Dat kijkt prettig. Het rijke gezin etaleert een ietwat vervelende arrogante houding maar is niet onherroepelijk slecht. Andersom maakt de jaloerse woede van Teodora die zich richt op mensen die zo veel meer hebben zonder daarvoor een bijzondere inspanning te hebben geleverd, haar niet per se tot een slecht persoon. Haar woede is begrijpelijk. Haar gevoelens worden overigens niet ingezet om de kijker van haar gelijk te overtuigen. Een voorkeur spreekt de film niet uit. Ze is evenals de gezinsleden een personage dat ambivalent gedrag vertoont. Het is aan de kijker om met iemand te sympathiseren. Net zoals het zijn keus is om dat helemaal niet te doen.

Delicious is verder geen bijzonder indrukwekkende film, maar kijkt wel aangenaam weg. Meestentijds suddert de film oppervlakkig voort in een prettige cadans. Heel opwindend is het allemaal niet. Af en toe word je nieuwsgierigheid geprikkeld, maar meestal niet. Af en toe veer je even op, maar meestal niet. Het kijkt aangenaam weg. Beklijven zal weinig.

Je kunt ook zeggen dat er 95 minuten vrijwel niks gebeurt en dat het maar wat voortkeutelt, dat het kortom een erg saaie film is. Sterker nog, dat zeg ik.

Doodsaai.

Hier heb ik toch wel een andere mening over gezien de vorige berichten. De film ademt constant een sinistere sfeer uit met passende muziek om de aanwezige donkere kant nog wat meer te duiden. De cast doet het prima en de regisseuse heeft aandacht voor de verschillende personages waarbij ze geen echte mening geeft over hen en de kijker laat beslissen. Het dochtertje kwam me bekend voor en na opzoekingswerk was de link met de goede mini-serie Liebes Kind onmiddellijk gelegd. Het verhaal wordt goed opgebouwd en heeft in het laatste half uur een bijzondere wending die je als kijker niet ziet aankomen. Eéntje die wel echt binnen komt en een link geeft niet alleen naar de titel, maar ook de relatie tussen rijk en arm geeft waarbij die laatste gewoon van hun daden genieten die ze toepassen op de rijken. 7/10