Widow Clicquot (2023)

Vanaf 22 augustus 2024 in de bioscoop (The Searchers)

Niet te pruimen in het Engels

De titel verraadt meer dan verwacht. Weduwe Clicquot en daar draait het om. Niet om de champagne, maar om haar, haar status als weduwe en haar liefdesleven voor en na het overlijden van haar echtgenoot. En dat is jammer. Waarom uitgerekend haar champagne zo in trek raakte, het hele ontwikkelproces en de moeite die dat kostte (af en toe zit ze nog laat aan een tafel maar echt invoelbaar wordt het niet gemaakt) worden nauwelijks belicht. En het liefdesleven is wel zo cliché en mat dat dat geen moment sprankelt. Ook zit er nog een sterke feministische saus overheen die weliswaar niet stoort maar achteraf wel enorm lijkt te zijn aangedikt. Visueel ook wat saai.

De aankleding is wel oké, de sfeer ook nog wel en ik heb wel veel slechtere en saaiere films gezien maar al met al was dit een zwak beestje dat niet echt overtuigt. 2,0*.

Slap gedoe. Vooral dat einde. Verwacht je nog een leuke rechtszaak, stelt dat ook al helemaal niets voor.

Hoe ben je tot de conclusie gekomen dat die feministische saus is aangedikt in deze film? Dat zou ik nog het meest storend vinden inderdaad. Zoals het nu werd neergezet in de film stoorde het mij totaal niet, maar dan moet het wel kloppen. Althans, voor het grootste gedeelte.

Verder helemaal eens met jouw verhaal inclusief de score van 2*.

En deze film wil je natuurlijk in het Frans zien.

Wanneer François Cliquot [Tom Sturridge] plotseling overlijdt, ontstaat een familiestrijd over zijn wijngaarden. Formeel komen die in handen van zijn weduwe Barbe Nicole [Haley Bennett], maar een groep mannen onder leiding van François’ vader Philippe [Ben Miles] heeft er geen vertrouwen dat ze in staat is om van de wijngaard een succes te maken. Omdat hij juridisch geen poot heeft om op te staan, accepteert hij de situatie zoals hij is in afwachting van een incident waarmee hij alsnog zijn gelijk kan halen. Die dient zich aan wanneer Barbe Nicole een relatie krijgt met Louis Bohne [Sam Riley] die een belangrijke adviserende rol krijgt. Eén van de vele recente films over vrouwen die glazen plafonds breken. Een verzorgde productie met fraai camerawerk, maar het verhaal is te voorspelbaar om te beklijven.

Best een interessant stukje geschiedenis, en ongeveer verplichte leerkost voor iedereen die ooit wel eens een flesje bubbels wegtikt - als is het maar de goedkope cava bij oud-en-nieuw, want ja, die wordt dus ook gemaakt volgens precies dezelfde methodes die mevrouw Clicquot uitgewerkt heeft. Geen echte champagne vanzelf, want daarvoor moeten de druiven uit de streek komen - en ja, in tegenstelling tot wat vaak gezegd wordt ben ik er van overtuigd dat dat ook wel degelijk een echt verschil maakt. Voor de échte champagne heb je niet alleen de methode nodig, maar ook le terroir, de druiven, een goede zomer, en een familie die al honderden jaren hun ziel en zaligheid in een slokje bubbelwijn steken wil - grotendeels tegen wil en dank, want behalve de grote merken en de harde commercie zijn er nog steeds talloze kleine wijnboertjes die met veel plezier en inzet hun product maken en blij zijn als je een flesje bij ze komt kopen. Winst maken ze er als regel niet echt op, dat is voor de grote merken en de globalisten, de internationale concerns die wat ze ook maar bij elkaar graaien kunnen vermengen en onder hun paraplu verkopen.

En daar krijgen we in deze film de oorsprong van te zien. Wel een beetje verbazingwekkend dat het een Engelse film is, met Engelse acteurs en gesproken Engels. Toch doet de productie eer aan de oude drank, en een Franse productie (als die er ooit komt) heeft hier een fraai voorbeeld aan wat nog een toer zal zijn om te overtreffen. Want mooie beelden, de hoofdpersonen zitten straf in hun rol, en het verhaal klopt wel zo'n beetje al wordt het wat al te simplistisch afgerold. Het is tenslotte geen documentaire, en waar het wellicht wat te ver gegaan was om wat zombies en vampieren op te voeren, deze benadering is toch ook wel ietwat saai.

Historisch drama over Barbe-Nicole Clicquot die als weduwe en erfgenaam van het gelijknamige wijnhuis de taak heeft de boel winstgevend te maken en zo de onafhankelijkheid te behouden. Het verhaal van de weduwe Clicquot speelt zich af in de Napoleontische tijd. Een tijd waarin de mannen het voor het zeggen hebben. Zeker in het zakenleven. Gelukkig voor haar is ze omgeven door mannen die haar competentie onderschatten of niet naar waarde weten te schatten.

Een van hen is de regisseur van de film (Thomas Nappers), die het gearrangeerde huwelijk van Barbe-Nicole verheerlijkt als een huwelijk uit liefde, haar innovaties in het bedrijf amper noemt en haar expertise toeschrijft aan het liefhebben van en leren van briljante mannen. In werkelijkheid lag dat iets anders. De film vertelt een sterk geromantiseerd verhaal dat stroperig wegkijkt en ook een loopje neemt met de werkelijkheid.

In een film van dien aard past natuurlijk een aantrekkelijke jonge vrouw. Haley Bennett die in de huid van Clicquot kruipt is dat absoluut. Haley Bennett is leuk en doet het leuk, hoewel ze slechts als schaduw van de echte Clicquot wordt geportretteerd. Na afloop van de film eens gekeken naar wat afbeeldingen van Barbe-Nicole Clicquot. De echte Clicquot lijkt bij lange na niet op de aantrekkelijke Haley Bennett. Een gearrangeerd huwelijk leek me opeens heel aannemelijk.

In de epiloog komen pas de feiten voorbij die de film in grote mate laat liggen. In de epiloog staat geschreven dat Clicquot technische en oenologische innovaties in het vervaardigingsproces van champagne bedacht en invoerde die tot op de dag van vandaag worden toegepast. Het verhaal maakte me daar niet bewust van. Het geromantiseerde verhaal is trouwens niet erg spannend. Dat is niet meer dan een romantische soap die zich vooral met dramatische gebeurtenissen bezighoudt en het met de werkelijkheid niet zo nauw neemt. Ik vond het vooral saai. Middelmaatje dit.