Sometimes I Think about Dying (2023)

Ridley krijgt hier ook positieve reacties op. Mooi dat ze na Star Wars wat verschillende (volwassenere) rollen aanneemt. Om straks in 2025/26 een misschien een hele andere kant van Rey te laten zien.

Wat een titel.

Vanaf 13 juni 2024 in de bioscoop (Imagine Filmdistributie)

Aparte film. Saai ook wel. Saaie kantoorfilm. Ik zou ook denken aan de dood op zo'n kantoortje met dat slap geouwehoer de hele tijd. Achter dat geouwehoer blijkt meer te zitten maar toch. Zo'n kantoortje waarbij men de hele tijd super enthousiast is over donuts en gebak. Dat zijn de hoogtepunten op dat kantoor. Op dat kantoortje werkt Fran en ze denkt aan doodgaan. Ze is ook niet echt een persoon met een persoonlijkheid en is heel sociaal ongemakkelijk.

Dan ontmoet ze een gast, een blije eikel, een nieuwe collega op het werk, iemand die er gewoon het beste van wil maken en dat schudt haar leven een beetje op. Fran is iemand die als antwoord op wat is je favoriete eten, ik weet het niet antwoord. Ze heeft geen interesses en ze denkt aan doodgaan. Daisey Ridley bekend van sterren oorlog speelt dit personage heel goed. Moeilijk aan te raden film maar soms zit er wel veel hart/ziel in zoals de scene op het einde met de oud-collega die ze tegenkomt en de slotscène is interessant. Maar of ik deze film echt kan aanraden aan iemand vind ik moeilijk. Moeilijke film maar wel origineel.

Sometimes I Think About Dying is een ingetogen en sombere film met hoop in de kern. Het is lief en charmant en Daisy Ridley bewijst dat ze meer is dan dat Star Wars-meisje. Fran's groei als persoon met problemen is maar al te bekend en zal bij sommige kijkers resoneren. Dialogen en acteerprestaties zijn genuanceerd, natuurlijk en goed uitgevoerd.

Maar uiteindelijk denk ik niet dat het lang bij me zal blijven hangen vanwege het nogal zweverige karakter en de focus op sfeer.

3*

Karakterstudie over een introverte, verlegen jonge vrouw die beetje bij beetje tot ontluiking komt wanneer zij op haar werk kennismaakt met een nieuwe collega. Een mooi ingetogen drama, dat evenwel m.i. onnodig vanuit het niets verstoord wordt door hallucinaties over de dood.

Iets positiever dan de meeste mensen. Dat komt vooral door het acteerwerk van Ridley en de geestdodende routine op zo'n kantoor (ook ooit meegemaakt en nooit meer). Zeer goed weergegeven.

"I like you! I wanna get to know you! But you don't let me, and I don't know what to do.”

"What do you want from me?”

“Why is it so hard with you?”

Normaliter totaal niet de film die bij mij kan en mag verwachten. Toch sprak de titel en het plot mij heel erg aan, en aangezien deze te pindakazen was heb ik heb toch maar binnen gehengeld zonder dat ik er iets van had opgezocht, ik probeer toch wat vaker die parels in het drama genre te vinden. Deze film vond ik best vermakelijk al is het best een taaie zit zo nu en dan. En deze film weet best wat interessants te bieden, al moet je daar als kijker wel echt mee kunnen werken. Duidelijk is dat de film vrij rustig is, de film is eigenlijk constant erg traag maar, het werkt wel.

Hoewel ik toch wil zeggen dat de film ook wel een schamenlijke twintig minuten korter had gemogen, het werkt op zich wel. Al denk ik wel dat de film nog beter werkt voor mensen die zich in deze sombere situatie kunnen verplaatsen. Hoewel ik niet in dezelfde werksituatie heb gezeten zoals IH (wel een werkplek wat ik niet leuk vind maar, niet zoals dit), zijn sombere gedachten zeker bekend bij mij, en heb ik mezelf nu ook bijna uit een twee jaar durende depressie gewerkt, die morgen op mijn verjaardag precies twee jaar geconstateerd is. Denken over de dood was in het begin dus best een actueel ding, en ik kon me daar dus best goed in verplaatsen.

Voor de rest vind ik dat Ridley echt een prachtige rol neerzet hier. Doe het maar eens zo'n sombere rol vrij goed vertalen in een film. De rol van Fran is de grondlegster hier, puur door de introverte houding. Je ziet het aan alles, sociaal vrij ongemakkelijk en eigenlijk nergens echt zin in op werk, vooral als het gaat om het contact met haar collega's. Thuis kan ze zichzelf heel goed vermaken door spelletjes, en daar maakt Lambert ook goed gebruik van.

Het verhaal vertolkt zich eigenlijk voornamelijk rond de sombere levensstijl van Fran maar, ook het sombere en misschien wat eenzaam leventje. Overigens wel prachtige omgeving om de film in te schieten die immers ook de somberheid wat beter weergeeft (zag je ook bijvoorbeeld bij een Manchester by the Sea). Lambert ontwikkelt deze sombere levensstijl met eigenlijk iets ongewoonlijk en dat zeker voor een introvert persoon, een liefdesverhaal. Overigens best leuk allemaal maar, de uitwerking is vrij kortaf, en het draait ook niet zozeer echt daarom maar, wel meer om het moeilijke intieme.

De gedachten over de dood zijn eigenlijk een soort van bijzaak geworden, en dat is misschien maar goed ook. Een vrij sombere film maar, door de somberheid en alle gebeurtenissen daaromheen kan het soms ook nog wel komisch uit de hoek komen. Deze film is zeker niet voor veel mensen weggelegd, en zoals ik al zei; als je zelf zoiets gelijks mee hebt gemaak

Apart droog klein filmpje. Ridley draagt hem volkomen.

Aardige film, droogkomische kantoorsetting in een klein dorp in Oregon. Deed mij denken aan Testről és lélekről / On Body and Soul, die ik dan wel veel sterker vond

De film is een soort romantische komedie maar van een zwartgallige soort: we volgen een schuchtere, introverte en teruggetrokken jonge vrouw die nogal dood of depressief overkomt en ook aldoor over de dood fantaseert, maar die niet zozeer dood wil als wel niet weet hoe te leven of überhaupt een persoon (‘iemand’) te zijn en daarom ervan droomt niet te bestaan. Ze begint echter uit haar schulp te kruipen en iemand te worden als ze een nieuwe collega krijgt die ze blijkbaar erg aantrekkelijk vindt en met hem voorzichtig een relatie begint (waarbij ze zich paradoxalerwijs pas echt kan uiten als ze meedoet aan een acteerspel dus niet op directe wijze zichzelf hoeft te uiten). Het levert grappige momenten op omdat ze niets leuk vindt en daarover eerlijk is dus geen ongemeende rol speelt om maar verbinding met anderen te vinden; sowieso heeft het saaie kantoorleven – haar enige leven voordat ze verliefd wordt – altijd iets absurds, zeker als je het zo afstandelijk bekijkt als zij dat doet.

De film lijkt de boodschap te hebben dat we allemaal wachten op het moment dat we echt kunnen gaan leven en onszelf kunnen uitdrukken (zoals na onze pensionering) maar dat dat moment voor sommigen maar niet lijkt te komen. Alhoewel het een aardige film is met een opvallende rol voor surrealistische elementen die symboliek van grote kwesties suggereren, bleef ik toch een beetje op mij honger zitten en had ik er wat meer van verwacht.

Er hangt een prima sfeer in deze sombere film over een introverte jonge vrouw die door een nieuwe collega wat uit de sleur getrokken wordt.
Setting (klein stadje, klein kantoor) is prima gekozen. Geen onnodige rompslomp. Ook is het mooi dat er niet op kunstmatige wijze toch weer een happy liefdesrelatie-end moet komen. Gewoon twee mensen die elkaar waarderen en respecteren, en elkaars aanwezigheid wel fijn vinden op zijn tijd. Zo zie ik het.

Daisy Ridley speelt overtuigend, en ook die "blije eikel", zoals Fortune hem treffend omschrijft speelt goed. Bij vlagen irritant, maar dat doet hij goed.

Ik vind het vaak wel boeiend om een film te zien met een 'apart' hoofdpersonage. Anders dan anders, ondanks de structuur van werk en setteling weinig sociaal aangepast aan de maatschappij of de directe omgeving. Niet zozeer ten gevolge van een handicap of een trauma. Het lijkt me zo op afstand eerder aan te sluiten bij ASS. Fran is een jongedame op zoek naar regelmaat en veiligheid. Dat blijkt ook uit al aan acties, hoe vreemd die (eerst) ook mogen overkomen.

Daar tegenover staat de praatzieke Robert met zijn obsessie voor films. Ook hij vindt moeilijk verbondenheid met de rest van de maatschappij, maar kan dit meer camoufleren. Beiden trekken met elkaar op, maar ook dat loopt vrij stroef.

Het is een sombere film, maar toch met die komische touch. Niet om te lachen, maar wel met die speelse insteken. Het plot is beperkt, maar de film stelt de 2 hoofdpersonages centraal. Hun omgang onderling, het contact met de collega's ... Boeiend!

Prachtig menselijke film over eenzaamheid en het maken van connecties. Vooral die hele geestdodende sfeer is bijzonder goed getroffen, met alle lullige en goed geschreven small talk, het troosteloze kantoor, enz. Heel veel ongemakkelijke situaties ook.

De toon is weliswaar licht zwart-komisch, maar aanvankelijk wenste ik dat de film daar wat meer op zou inzetten om het wat minder deprimerend te maken. Maar vanaf het moment dat Robert een rol in Fran haar leven gaat spelen vond ik het toch wel heel goed werken allemaal. Robert wordt zo ontwapenend gespeeld, en Ridley is echt heel sterk. Ik vond het zowaar jammer toen de film afgelopen was. Ik had nog wel wat meer tijd met haar personage door willen brengen.

Goeie film over een vrouw die op een kantoor werkt en verder weinig meemaakt. Een wat eigenaardige film die ondanks (of misschien wel dankzij) het saaie en monotone leven van het hoofdpersonage weet te boeien. Een mooie, ingetogen rol van Daisy Ridley die langzaam uit haar schulp kruipt.

How do you call a sad coffee?, vraagt de schuchtere Fran aan haar nieuwe collega Robert die het antwoord niet weet. A Depresso, antwoordt ze op haar eigen vraag. Voor Fran is dit grapje al een communicatieve eruptie. Fran gedraagt zich op kantoor normaliter zeer terughoudend en afstandelijk. Ze is mensenschuw. Ze woont alleen in haar keurig opgeruimde woning. Niet eens een huisdier. Tja, wie zit er nu ook te wachten op een mensenschuwe vrouw van ongeveer 30 jaar met een saaie kantoorbaan?

Fran leidt een eentonig leven. De afwisseling komt vanuit haar fantasie. Macabere dagdromen waarin zij zich dood voorstelt. Begeleid door stemmige muzikale klanken komen diverse morbide manieren voorbij die tot haar dood leiden. Het zijn opvallende momenten die een minimalistisch en monotoon scenario opfleuren met wat dynamiek. De film drijft vooral op poëtische overpeinzingen en atmosferische beelden. De film lijkt in beginsel met name de thema’s sterven en dood te omarmen. Later verdwijnen die thema's een beetje uit beeld en komen eenzaamheid en isolement als thema’s krachtig om de hoek kijken.

De film kent een rustige cadans en schrijdt voort zonder grote verrassingen. Erg opwindend is het allemaal niet. Vreemd genoeg snakte ik ook helemaal niet naar opwinding. Het meditatieve en slaapverwekkende ritme had wel iets. Als dan op een enkel moment opeens iets langskomt dat neigt naar een verrassing voelt dat eerder als een verstoring dan als een verrijking.

Protagoniste Fran is een intrigerend personage dat gevangen zit in haar eigen belevingswereld. Ze spreekt pas na 20 minuten haar eerste woorden. Het geeft de mate van het isolement aan waarin zij zich heeft gemanoeuvreerd. Helaas geeft het minimalistische script amper iets prijs over haar voorgeschiedenis. Ze blijft zowel voor haar collega’s als voor de kijker een ontoegankelijk en vreemd karakter. Fran ondergaat nauwelijks een innerlijke ontwikkeling. Pas tegen het einde zie je bij haar een verandering intreden. Dat gebeurt haastig en ietwat krampachtig alsof de schrijvers zich opeens de wenselijkheid van karakterontwikkeling realiseerden.

Daisy Ridley speelt Fran. Zij is een belangrijke reden dat ik mee kon gaan in de weinige opwinding die de film teweeg brengt. Het lukt Ridley erg goed om zonder veel woorden de gemoedstoestand van haar personage te verbeelden. Vooral met behulp van mimiek en gebaar weet zij de grijze muis die ze speelt overtuigend tot leven te brengen. Sometimes I Think about Dying is vooral het bekijken waard vanwege haar goede acteerprestatie in een minimalistisch opgezette film die weliswaar prettig voortkabbelt maar ook amper de zinnen prikkelt.

Doodse duiding.

De knappe Daisy Ridley zien we doorgaans in heel andere films voorbijkomen, maar ook binnen dit alternatieve werkje houdt ze de aandacht goed vast als de ietwat autistische Fran. Ze bestudeert als grijze muis haar kantoorcollega's en distantieert zich dusdanig dat de benaming 'introvert' niet geheel afdoende is. Toch weet ze met de komst van nieuweling Dave Merheje meer naar buiten te treden en blijkt ze zelfs over humor te beschikken.

Het liefdesplotje dat zich na zo'n twintig minuten zwijgzaamheid aandient, zal door menige kijker met beide handen worden aangegrepen. Echt veel duiding krijgt het plot verder niet, want de wereld der arthouse cinema houdt niet van hapklare brokken. Zo blijft het ook onduidelijk wat we met de gedachten over doodgaan moeten. Suïcidaal is Fran namelijk geenszins en dat ze een onzichtbaar - bijna doods - bestaan leidt is ook overduidelijk.

Waar alles naartoe leidt is de grote vraag, want het einde doet onaf aan. Al zou je er ook de wederopstanding van Fran in kunnen zien. Liefde is immers leven. De film is zeker geen straf om te kijken, maar echt bijzonder wordt het nergens. Het rustige tempo, de uitgesponnen scènes en het sterke spel van de twee hoofdrolspelers houden je wel bij de les. Maar die is, eerlijk gezegd, wel een beetje saai.

**½

Met dank aan Remain In Light voor het recensie-exemplaar.

Bijzondere film. Moeilijk te beoordelen deze film. In ieder geval heeft die een traag tempo. Dat werkt wel in deze film. Net zoals de cinematografie, mooie couleur local met rustige slowgood music.

Een echt verhaal is er niet. Hoofdpersonage Fran werkt op een kantoor waarbij SUFHEID met hoofdletters geschreven wordt en de een nog saaier lijkt dan de andere. Dat saaie kantoor met suffe medewerkers is het hoofddecor van de film. En het werkt,..want heel langzaam(zoals veel in deze film) houdt de regisseur ons een spiegel voor en hebben deze mensen wel diepere lagen. Af en toe is de film een beetje grappig, en dan is het hier juist heel grappig. Er worden thema`s aangesneden die behoren tot de grote van het leven. Om die te begrijpen moet je de film nog een keer herzien. En dat is geen straf. Regisseur en cameraman verstaan hun vak. Met name als het kunstlicht het daglicht overneemt. Prachtige cinematografie wat me deed denken aan scenes van David Fincher.

Hoofdpersoon Fran vond ik erg aandoenlijk en fascinerend, ik had haar best willen leren kennen.

Kleine langzame film die best veel te bieden heeft.

Begint best veelbelovend. De setting in dat kustplaatsje in Oregon heeft best veel sfeer, en die kantoorscènes zijn fijn down to earth en vermakelijk in hun realisme.

Ik had alleen verwacht iets meer te weten te komen over Fran en waarom ze zo is. De 'relatie' die ze opbouwt met Robert is in het begin best leuk en interessant om te zien, maar vond het tegen het einde een beetje uitdoven en ondanks de korte speelduur wat lang gaan duren. Is ze echt depressief of alleen heel introvert en eigenzinnig? Waarom wil ze niks over zichzelf kwijt? Als een portret van een persoon en hoe ze contact maakt met de mensen om zich heen (of niet) is het op zich best aardig, maar iets meer had wel gemogen.

3*

Komt ie weer even in het filmoverzicht, herinner ik me het weer.

Vraag ik me af waarom ik dit eigenlijk in mijn persoonlijke top 10 van 2024 heb gezet.

Zie ik de trailer: weet ik het weer.

Geniale film.